Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Jestem tu... cztery lata? Jakoś tak. Co rozumiesz przez potęgę? Ludzie nie kłaniają mi się po pas, bo przechodzę, nie jestem w stanie zmieść miasta z powierzchni ziemi oddechem. Nie wzbudzam zbytniego lęku... raczej. Ale smoka kiedyś zagryzłam. - Ekena uśmiechnęła się w niezbyt przyjemny sposób na wspomnienie walk ze smokiem Kraght'narem, siadając na ziemi. Zesztywniała, słysząc kolejne wyłamywane kości. - To nie służy stawom, wiesz?
Wydzedziła, czując mimowolny dreszcz na plecach. Czym innym był dla niej dźwięk łamanej kości ofiary, a czym innym wyłamywanie stawów, który to dźwięk nie wprawiał jej w dobry nastrój.
- No, no... tylko sie nie pokalecz. - Mruknęła nieco sceptycznie, patrząc jak strzelec bawił się swoją bronią. Sama również wyjęła swoje "zabaweczki" z cholew butów. Orężem polimorfki okazały się dwa sztyleciki, które zaczęła obracać w dłoniach.

- Kto? - Dziewczyna zapytała z prawie szczerym zdziwieniem, roglądając się przy tym na boki, jakby na tym wielkim, pustym, płaskim polu ktoś miał możliwość wyłonić się zza nieistniejacego pagórka, lub schować za wyimaginowanym drzewem. Wreszcie wskazała palcem własną pierś. - Że niby ja? A w życiu! Czy ja Ci wyglądam na skrytobójcę? No daj spokój!
Albinoska uśmiechnęła się nieco pobłażliwie, mrugając przy tym niewinnie oczkami.
- No proszę Cię. Przecież nie chodzę w czarnym jak noc płaszczu, nie zasłaniam twarzy chustą, nie kryję się w cieniu. - Ekena wyliczała, pokazując na palcach kolejne argumenty, posługując się przy tym pewnym stereotypem cichego zabójcy. Nagle spojrzała na trzymane przez siebie sztylety, domyślając się, że to one były winne domysłom rozmówcy. - Ach, o to chodzi... No wiesz... samotna kobieta musi umieć się bronić, prawda? No i to takie... erm... hobby!

- Każdy sztylet jest dokonały do zabijania, jeśli tylko dłonie, które nimi poruszają są dość wprawne. - Stwierdziła już znacznie ciszej, przechodząc na miękki pomruk i cofając się o jeden posuwisty krok. Nagle wysunęła przed siebie jedną nogę, drugą uginając w kolanie, dzięki czemu przykucała z jednym kolanem wyprostowanym, by móc łatwo przenieść na nie ciężar ciała, gdyby chciała wstać. Ręce albinoski poruszały sie płynni, gdy wyrzucała sztylety wysoko nad siebie i łapała je w locie, żonglując w ten sposób. Ponieważ tylko dwie bronie były marnym widokiem, pospiesznie dodała niewielki kamień, a potem kolejny. Miało to jeden cel: odwrócić uwagę, zdekoncentrować łucznika i dać jej chwilę na wymyślenie dobrego sposobu na uniknięcie lecącej strzały.

Ekena nie spieszyła się z odpowiedzią. Najpierw wyprostowała się, stając w lekkim tylko rozkroku, po czym pozwoliła upaść po kolei kamieniom, by wreszcie chwycić wprawnie oba sztylety i uśmiechnąć się niewinnie, chowając ostrza do wysokich cholew butów.
- Polimorfką? - Wydawało się, że albinoska "strzela" odpowiadając na pytanie mężczyzny. - No dobrze. Owszem, jestem skrytobójcą. I co to zmienia? Nic. Jest duża różnica między skrytobójcami a szalonymi mordercami, zapamiętaj to lepiej. Gdybym miała na Ciebie zlecenie, nie wiedziałbyś, że podchodzę, bo spałeś. Gdybym pragnęła z jakiegoś powodu Twojej śmierci, zakradłabym się i poderżnęła Ci gardło. Albo Cię rozniosła na kopytach.
Dziewczyna skrzyżowała ramiona na piersi, patrząc na strzelca nieco podejrzliwie. W końcu mógł chcieć sięgnąć jednak po łuk, a wtedy musiała być szybsza.

- Hej, hej... zawsze wygladasz, jakbyś uważał, że wszyscy dookoła chcą Cię zabić? - Ekena zapytała z lekkim uśmiechem, siadając na ziemi i wsuwając w zęby źdźbło słomy. - Mówiłam poważnie. Nie zabijam dla rozrywki. To różni skrotybójców od morderców mających problemy z umysłem. Nie szukamy przypadkowych ofiar, by wbić im nóż w plecy dla samej idei wbicia komukolwiek noża w plecy. Dobra, o mnie coś wiesz. Jesteś kłusownikiem, że tak z tym łukiem biegasz i celujesz do bogom ducha winnych koni oraz skrytobójców?
Przy ostatnich słowach na wargach albinoski wykwitł szelmowski uśmieszek, który mógł jedynie potwierdzić ewentualne przypuszczenia, że miała sporo za uszami, mimo deklarowania swojej niewinności.

Idąc otoczony z każdej strony zbożem- pięknym wytworem natury usłyszałem głosy ale zignorowałem je i usiadłem nieopodal zachwycając się pięknem natury.Taki już miałem charakter lecz głosy usłyszane wcześniej nie dały mi posłuchać pięknej mowy roślin.Chcąc nie chcąc wstałem i poszedłem w stronę hałasu.Gdy byłem już wystarczająco blisko ujrzałem oddalającego się mężczyznę wyglądającego mi na człowieka.
Na miejscu stała zatem już tylko kobieta nieznanej mi rasy co było dziwne gdyż studiowałem wiele ksiąg.Podszedłem do niej i rzekłem :
-Czy mogłaby pani nie hałasować gdyż przeszkadza mi pani w kontakcie z naturą ?
Po tych słowach nie czekając na odpowiedź ruszyłem w miejsce z którego byłem zmuszony wstać.

- Zdecydowanie.- Rzekł, siadając obok niej.- Mając w pamięci przyspieszony rytm jej serca, ponownie otoczył ją w talii ramieniem.
- Nie lubię tłumu na dłuższą metę. Tak jest lepiej.-