Zakon Światła Ostoja Fantazji

Anioł zaś zaczął przyspieszać. Słychać było że jego oddech staje się nieco urywany i nieregularny.
Serce niekontrolowane, łomotało w szaleńczym tempie pompując życiodajną posokę po organiźmie.
Czuł ze zbliża się koniec. Natychmiast przyspieszył nie ukrywając chwilowych i krótkich jęków.
W pewnym momencie jego biodra szarpnęły potężnie po raz kolejny powodując falę przyjemności i wyrzucając z siebie nasienie anioła.
Cały drżąc wyszedł z kobiety i opadł obok niej. Odetchnął głęboko i poruszał jeszcze ręką między nogami.
Pot perlił się na jego czole. Oddech zaczął się uspokajać. Był doprawdy spełniony na dzisiaj.

Anioł usiadł zmęczony. Spojrzał na leżącą kobietę i wstał. Przeciągnął się i poszedł do toalety. Targały nim różne emocje. Od złości po szczęście.
W toalecie tylko obmył się z potu i otarł. Wrócił ubrany w spodnie i koszulę.
Spojrzał na kobietę i odliczył 50 dukatów. Położył odliczoną sakiewkę na szafce.
Zdjął z wieszaka swą szatę i już miał ją założyć, jednak na moment jak gdyby zastanawiając się nad czymś odłożył ją na miejsce.
Podszedł do szafy (która była poświęcona tylko szatom kapłańskim) i przywdział prostą czarną szatę ze stójką zapinaną na szereg guzików z przodu. Był to nowy wzór szat dziennych. Cóż, jemu się podobały dzięki prostocie.
Usiadł zapinając blisko 40 guzików. Spojrzał na kobietę po raz kolejny.

****

Wszedł do mieszkania i skierował się do salonu.
Zasiadł na sofie i odetchnął ciężko. Kostur leżał oparty o ścianę, pierścień położył na stoliku, szatę zdjął i powiesił na wieszaku.
Doprawdy... Był zmęczony.
Spojrzał na drzwi obserwując leniwie czy ktoś się pojawia...
Zaraz podniósł się i skierował do uporządkowanego już biura.
Zasiadł za biurko i odetchnąwszy ciężko, zamoczył pióro w inkauście i zaczął pisać.

Anioł podszedł leniwie do drzwi mieszkania i wpuścił nimfę.
Był zaiste zdziwiony tak szybką odpowiedzią na zaproszenie.
Poprowadził ją za sobą do gabinetu i wskazał krzesło dla niej przeznaczone. Może powinien zaprowadzić ją do Salonu... Jednak on może nosić ślady jego wcześniejszej "modlitwy do Seneszaliego". Wolał zaprowadzić ją tutaj.
Podszedł do barku z alkoholami i wyciągnął staro wyglądającą butelkę wina i dwa kieliszki.
Postawił jeden przed nimfą. Nalał im obojgu i zasiadł gdy tylko upewnił się że kobieta siedzi.
-Nie spodziewałem się że przybędziesz tak szybko...
Powiedział i spojrzał w czerwoną toń wina.

Anioł wstał natychmiast gdy wstała kobieta i uśmiechnął się.
-Proszę... Zostań. Rozmowa się nam przyda... Zresztą oboje ja lubimy..
Powiedział i usiadł ostrożnie wedle zasad salonowego wychowania jako człowiek o wyższej pozycji. Ot z przyzwyczajenia.
Spojrzał na papiery i odsunął je na bok uśmiechając się lekko.
Doprawdy musiał je wypełnić... Ale kiedy zechce. W końcu to on rządzi w Świątyni.
-Jeszcze raz proszę usiądź i napij się ze starym aniołem. Te papiery to nominacje które muszę obłożyć moim podpisem.- powiedział i spojrzał na pierwszą leżącą kartkę.
-Biedny Patriarcha Wschodu i zarazem Wielki Kapłan Gamriego zmarł zeszłej nocy. Powiadomiono mnie przed momentem.
Powiedział i stanowczo odsunął bullę nominacyjną.
-Jednak list może poczekać.
Dodał i odetchnął. Praca Arcykapłana niestety została sprowadzona do listów, dokumentów i podpisów. Ileż zostało w tym kultu?
-Zapewne zmartwi cię fakt że wychodząc tak szybko urazisz mnie...?
Zapytał ze zmrużonymi wesoło oczyma. Nimfa zaraz zorientowała się że ma dobry humor... I że nie naśle na nikogo Inkwizycji dzisiejszego dnia.
Anioł usłyszał trzask drzwi i oddalające się kroki. przewrócił teatralnie oczyma i powiedział.
-To Dain. Mój gwardzista. Zna więcej sekretów i tajnych przejść w tym przybytku niż ja...
Powiedział porozumiewawczo i szeptem.

Anioł uśmiechnął się i wzniósł lekko kieliszek.
-Za moje szczęście i marzenia każdego z nas.- powiedział i mrugnął lekko.
Upił łyk z kieliszka i odstawił na biurko. Spojrzał na nimfe i przymrużył oczy. Kontemplował jej wcześniejsze wypowiedzi.
Zaraz też uśmiechnął się po raz kolejny i jak zwykle zresztą.
-Dobrze mówisz. Jeśli coś usłyszy to się ulotni. Jeśli zobaczy coś nie dla jego oczu... Także.
Po raz kolejny i zapewne nie ostatni, zakończył wypowiedź prywatnym, skromnym uśmiechem.
Nimfy służyły także w Świątyni... Zawsze starał się je mijać bez wzroku mężczyzny. Nigdy mu się nie udało.
A teraz taka nimfa siedzi przed nim i minąć jej nie może... I chyba lepiej.

Anioł zaśmiał się cicho i podrapał pogłowie.
Spojrzał mrużąc oczy na nimfę i powiedział.
-Wy nimfy naprawde nie jesteście świadome swego uroku...?
Pytanie było proste. Proste ale przypuszczał że w odpowiedzi było jednym z gorszych.
A ta nimfa rzeczywiście była zjawiskiem nad zjawiska. Rzecz jasna kapłan nie dał tego po sobie poznać.
Anioł przymknął lekko oczy i uśmiechnął się słabo, jak by do siebie i jak miał w zwyczaju podczas takich rozmów.
Cieszył się jednak z tego że przestał siwieć. Siwienie było plama na jego honorze... I kruczoczarnych włosach.
-Nie wiem czy wspominałem, ale ty inne członkinie twojej rasy, bijesz na głowę.
Powiedział i mrugnął z lekkim niezidentyfikowanym uśmiechem.

Anioł pokiwał głową. Owszem był wesoły, szczęśliwy, jednak gdzieś w głębi dalej był zmęczony.
Wstał i podszedł do barku i wyciągnął jeszcze jedną butelkę wina. Bynajmniej tamto nie kończyło się jeszcze, ale kto wie... Mogą nie skończyć na jednej.
-A no często się uśmiecham- powiedział siadając i odkładając butelkę- ponieważ jestem wyjątkowo szczęśliwym człowiekiem.- powiedział i dopił wino z kieliszka do końca po czym nalał sobie więcej.
Popatrzył po pomieszczeniu i zawiesił wzrok na Nimfie.
-Dziś odbyłem rozmowę przedmałżeńską... I dostrzegłem piękno miłości. Ta para była... Wyjątkowa.
Powiedział i uśmiechnął się na wspomnienie ich.
Zrobił mały łyk wina i odstawił kieliszek. Wino było stare, trzeba było pić ostrożnie.