Zakon Światła Ostoja Fantazji

Chodząc między półkami trafiasz na jakiś zapomniany zakątek biblioteki. Dotykasz palcem kilku ze znajdujących się tu tomów. Na twojej dłoni widnieją teraz szare ślady. Widocznie dawno nikt tu nie zaglądał…
Rozglądając się po tym osobliwym zaułku trafisz a książkę nie pasującą do reszty. Wydaje się być stosunkowo nowa, jest także mniejsza od innych znajdujących się tu tomów. Z zaciekawieniem sięgasz po znalezisko.

Podniebni łowcy

Sowy i puchacze.
Ptaki drapieżne, które przystosowały się do życia i polowania nocą. Charakteryzują się stosunkowo dużymi rozmiarami ciała, upierzeniem maskującym, oraz ostrymi szponami i dziobami. Obecnie na terenach Gwiezdnej Wieży występują dwa gatunki, a trzeci pojawia się tu przelotem podczas migracji. Ich główną cechą charakterystyczną jest niskie ‘hukanie’ słyszalne w nocy odstraszają w ten sposób potencjalnych wrogów i oznaczają swój teren.
Rzadko spotykane jako zwierzęta udomowione ze względu na swoją oporność co do tresury i dużą niezależność.

Sowa brzeżna – Nazwa jej, mylnie bywa interpretowana jako miejsce występowania. Przymiotnik ‘brzeżna’ odnosi się jednak do charakterystycznych zdobień na lotkach owego drapieżcy.
Wygląd: Jest to sporej wielkości ptak osiągający długość ciała do 70cm z dwukrotnie większą rozpiętością skrzydeł. Dymorfizm płciowy jest u tego gatunku słabo zaznaczony, samice są jednak nieco większe od samców. Skrzydła i ogon długie i zaokrąglone. Upierzenie od ciemnych szarości do jasnych brązów z zawsze silnie zaznaczonym ciemniejszym brzegiem skrzydła, zazwyczaj czarnym. Na głowie występują charakterystyczne ‘sowie uszy’ czyli dwa wyrostki obrośnięte piórami puchowymi (nie należy ich mylić z uszami właściwymi sowy, które umieszczone są bo bokach głowy i nie są dla obserwatora widoczne!). Oczy bardzo duże, zielone lub żółte.
Występowanie: Jest to sowa występująca pospolicie. Spotkać ją można od gęstych lasów iglastych po nawet samotnie stojące drzewa na polach i łąkach. Obecność jej warunkuje jedynie dostępność pokarmu. Żywi się głównie gryzoniami – zającami, myszami. Sporadycznie chwyta też ptaki, płazy, gady i owady. Zdarzały się też jednak przypadki schwytania młodych kociąt rysi lub szczeniąt lisów przez bardzo duże osobniki. Gniazdują w dziuplach, rzadko zdarza się, że zajmują naziemne nory, wykopane wcześniej przez inne zwierzęta.

Puchacz Tannera – Nazwa pochodzi od nazwiska odkrywcy.
Wygląd: Gatunek mniejszy od sowy brzeżnej. Osiąga długość ciała od 46-60cm z rozpiętością skrzydła do 90cm. Samica większa od samca. Ubarwienie piór jest szaro-myszate, z ciemniejszymi drobnymi prążkami. Ogon długi, stanowiący często połowę długości ciała ptaka. Głowa okrągła, bez żadnych wyrostków. Oczy duże, żółte, otoczone jaśniejszymi płatami piórami tworzącymi z zewnątrz swoisty półksiężyc. Dziób mały, ostro zakrzywiony.
Występowanie: Lasy liściaste, mieszane i iglaste. Przebywa w zwartych drzewostanach, zagajnikach, małych laskach. Poluje na małe i średnie ssaki i ptaki. Nie pogardzi też jednak jaszczurkami, a nawet żabami. Ciekawe jest to, że łączą się w pary na całe życie, tak więc jeżeli miało się okazję spotkać jednego puchacza wielce prawdopodobne jest, że w niedalekiej odległości będzie drugi (jeżeli jest to ich terytorium). Jeżeli jeden z partnerów ginie ptaki te pozostają już samotne.

Karlik rdzawobrody – Jak sama nazwa wskazuje jest to stosunkowo niewielka sowa z charakterystycznymi rudymi zdobieniami na dolnej części głowy.
Gatunek ten występuje nie gniazduje na terenach zakonnych, widuje się go tylko podczas okresowych przelotów na miejsca lęgu.
Wygląd: Sowa osiągająca rozmiary do 50cm z rozpiętością skrzydeł około 70-75cm. Upierzenie ma ciemno-szare często przechodzące w czerń. Z wyjątkiem oczywiście różnokształtnych rudych znamion na brodach tych ptaków. Skrzydła zakończone ostro, ogon zaokrąglony, stosunkowo krótki przy długości ciała. Głowa okrągła, z ‘sowimi uszami’ na czubku. Oczy duże, zazwyczaj pomarańczowe lub czerwone.

Sokoły.
Grupa ta obejmuje ptaki drapieżne występujące niemalże wszędzie od pustyń bo lodowe lasy. Masywnie zbudowane ptaki, o ostrych haczykowatych dziobach i takich że szponach. Wąskie i długie skrzydła umożliwiają im zręczny i szybki lot. Ubarwienie zazwyczaj maskujące choć zdarzają się wyjątki.

Sokół wędrowny (zwyczajny) – Najbardziej pospolity gatunek. Występuje wszędzie tam, gdzie znajdzie sobie coś do jedzenia.
Wygląd:  Samce i samice wyglądają podobnie. Samice trochę większe. Osiągają długość 40-50cm z rozpiętością skrzydeł do nawet 100cm. Grzbiet stalowo szary, podobnie jak wierzchnia warstwa piór na skrzydłach i ogonie. Brzuch i podbrzusze biały w szare lub czarne prążki. Ogon stosunkowo krótki, skrzydła długie, mocno umięśnione, ostro zakończone. Oczy ciemne z jasno-żółtą otoczką. Dziób żółty z charakterystyczną ciemną plamką na końcu, haczykowaty.
Występowanie: Wszechobecny trzeba go umieć tylko znaleźć. Najczęściej spotkać go można w pobliżu rzek lub innych dużych zbiorników wodnych, a także w górach. Prowadzą samotniczy tryb życia. Parują się tylko na czas godów, gniazdują na skałach najczęściej na terenach górzystych (opuszczają wówczas swoje tereny, jeżeli zamieszkują lasy). Ciekawe jest to, że nie budują własnych gniazd, a jedynie zajmują wybudowane już wcześniej przez inne ptaki.

Bardzo cenione przez hodowców i treserów. Są pojętne, szybko się uczą. Przydatne podczas polowań. Jest to obecnie najpowszechniej występujący ‘udomowiony’ ptak, potrzebna jest tu jedynie rękawica ochronna, trochę mięsa i mamy dobrego towarzysza podróży. Ptaki te dosyć łatwo przywiązują się do właścicieli, trzeba jednak z nimi uważać, gdy nadchodzą gody. Wówczas ich zachowanie nawet dla dobrego hodowcy staje się nieprzewidywalne.

Sokół czerwony – Jak mówi nazwa, ptak o piórach w kolorze krwi.
Wygląd: Jest to mniejszy kuzyn sokoła wędrownego osiągający rozmiary maksymalnie do 40cm z rozpiętością skrzydeł do 70cm. Samce i samice mniej więcej tych samych wielkości, dymorfizm płciowy jednak silnie zaznacza się u tych ptaków w barwie piór. Samce są znacznie bardziej reprezentatywne. Grzbiet, skrzydła i ogon pokrywają czerwone pióra. Brzuch i podbrzusze jest białe lub kremowe poprzecinane w czerwone lub pomarańczowe drobne prążki. Ogon długi, zaokrąglony na końcu. Posiada też jedną znacznie dłuższą i nieco jaśniejszą sterówkę, mniej więcej na środku. Nie znane jest zastosowanie tego ozdobnika na ogonie. Samice są brunatno-brązowe z pomarańczowymi pręgami na brzuchu. Brak u nich tego jednego, okazałego pióra na ogonie. Oczy ciemne i stosunkowo duże.
Występowanie: Występuje już bardzo rzadko, w wysokich górach. Lubuje się w niskich temperaturach, na które jest uodporniony.  Gniazduje na skałach, często nawet w śniegu!  Żywi się małymi ssakami, płazami i owadami, po które zlatuję z górskich szczytów na podgórza. Jest najbardziej ‘ruchliwym’ z sokołowatych pokonując dziennie zastraszająco wielkie odległości – nawet do 250km dziennie!

Bardzo ceniony przez hodowców ze względu na swoje niesamowite upierzenie, a także w ramach ochrony gatunkowej zabezpieczającej ptaka przed całkowitym wymarciem. Obecnie spotyka się więcej samic niż samców (ponieważ ich wygląd jest mniej atrakcyjny). Podobnie jak jego kuzyn sokół wędrowny jest ptakiem łatwym do wyszkolenia i późniejszym wiernym towarzyszem.

Inne ptaki drapieżne i padlinożerne bez swoich grup systematycznych - Głosi tytuł podrozdziału.

Ptak Naxii – Inaczej zwany ‘cholernym krwiopijcą’. Pasożyt bydła i trzody chlewnej, zmora rolników, farmerów.
Wygląd: Mały, niepozorny ptaszek wielkości wróbla z krwistoczerwonym dziobem i takimi też nóżkami. Pióra w kolorze od czerni bo ciemny brąz, podbrzusze jest jednak jaśniejsze. Głowa mała w stosunku do okrągłego ciałka. Ogon krótki, zakończony koliście. Skrzydła dosyć szerokie umożliwiające tym ptakom stosunkowo długie szybowanie. Cechą wyróżniającą są dwie plamki na głowie. Po obu stronach głowy, pod oczami Naxii mają kilka błękitnych lub zielonych piór. Dziób stożkowany, ostro zakończony. Czasami na  jego końcu występuje jeszcze specjalna narośl – kolec umożliwiający przebicie skóry ofiary.
Występowanie: Występują wszędzie tam, gdzie jest stosunkowo ciepło, szczególnie tam gdzie są farmy. Żyją zawsze stadnie. Latają chmarami, niczym komary upatrują sobie ofiarę, którą obsiadają, a następnie dotkliwie kłują swoimi dziobami, by dostać się do krwi. Najgorsze jest to, że mnożą się niczym króliki, a ich gniazda zakładane w wysokich trawach trudno jest znaleźć, co uniemożliwia kontrolowanie rozrodu.

Derterio – Potężny nielot, żywiący się padliną. Naturalnie nie występuje na terenach Gwiezdnej Wieży, niekiedy sprowadzany (pisklęta lub jaja).
Wygląd: Wysoki na ponad 1,5m, z potężnymi, czerwonymi nogami podtrzymującymi masywny tułów. Stopa trójpalczasta pozwalająca na szybki bieg (mimo, iż głównie żywią się padliną to zdarza im się też zapolować na małe ssaki). Szyja długa zakończona małą głową z blaszkowatym dziobem. Na zewnętrznej części dzioba występują rogowe, ostre narośla, pozwalające ptakowi rozszarpać mięso. Ubarwienie piór od brązowych po rude. Mimo, iż są to nieloty posiadają okazały ogon, który mogę rozkładać podczas godów. Właśnie te sterówki używane są do przemysłu zdobienniczego.
Występowanie: Rejony gorące, tropikalne, jednak pozostające blisko zbiorników wodnych.
Używany jak zwierze ‘domowe’ jako obrońca. Ptaki te są bardzo agresywne i trudne do wyszkolenia, jednak zdarzają się przypadki wystarczająco silnego i wytrwałego tresera i wyjątkowo nawiedzonego nabywcy, którzy zdecydują się na pracę z tym gatunkiem.

Nietypowe i przydatne - Głosi tytuł kolejnego podrozdziału.

Bagniczka -  Rodzaj małego ptaszka żyjącego w głębokich puszczach jedynie na terenach podmokłych. Cechą charakterystyczną i wielce pożądaną u tego ptaka jest jego odporność na wszelkie naturalne trucizny. Je on wszystko od wilczej jagody na zepsutym mięsie kończąc, nic mu jednak nie szkodzi. A im dłużej żywi się daną toksyną tym większą odporność na nią zyskuje. Stanowi zagadkę dla medyków, którzy chcieliby poznać tajemnicę organizmu tego stworzonka, by znaleźć antidota na różnorakie trucizny na bazie składników naturalnych.
Wygląd: Wielkości pięści człowieka, o małym łepku i długim ogonie stanowiącym ponad połowę długości ciała. Samiczka zazwyczaj mniejsza od samca. Ubarwienie piór jest maskujące, jednak nietypowe. Podbrzusze jest zielone, trawiaste, gdy grzbiet, ogon i skrzydła są brązowe – nakrapiane. Dziób i nogi zazwyczaj czarne, zdarzają się jednak osobniki z dziobami żółtymi. Oczy ciemne, z delikatną zieloną obwódką.
Występowanie: Bagna, tereny podmokłe. Preferują życie w ciemnych lasach, źle znoszą zbyt długi pobyt na słońcu.
Dobierają się w pary raz na dwa lata podczas godów, zmieniają partnerów. Rzadko zdarza się, żeby te same ptaki były ze sobą w parze dwa razy pod rząd.

Soltos – Inaczej zwany Ptakiem Słońca. Nie wiadomo tak naprawdę czy ten ptak istnieje, wciąż jednak pojawiają się o nim wzmianki, które zapobiegają wrzuceniu tego ptaka do grupy wymysłów istot rozumnych. Z tego co mówią świadkowie ptak ten może mieć możliwość regenerowania swoich sił i leczenia drobnych ran i skaleczeń przebywając odpowiedni czas w świetle słonecznym.
Wygląd: Niewiele wiadomo o wyglądzie tego ptaka, można polegać jedynie na relacjach świadków, które nie są co do tego aspektu zgodne. Mówi się, że jest stosunkowo duży (wielkości mewy lub rybitwy) o żółtym ubarwieniu piór. Na jego szyi ma rozciągać się charakterystyczny grzebień skórny w kolorze złota. Ponoć właśnie od tego grzebienia odchodzi blask, kiedy ptak leczy swoje rany lub też wygrzewa się w słońcu, ile w tym prawdy nie wiadomo.
Występowanie: Nieznane.

‘Dawno zapomniane’ głosi tytuł tego podrozdziału. Tak naprawdę nie wiadomo czy ptaki są jeszcze gdziekolwiek spotykane (i czy istniały!).

Mauvill – nazwa pochodzi od nazwiska człowieka, który jako pierwszy opisał te stworzenia.
Wygląd: Ptak wielkości sokoła o krwiście- czerwonym upierzeniu.  Ich charakterystyczną cechą były duże błękitne oczy, które niesamowicie kontrastowały z barwą pierza. Rozpiętość skrzydeł wynosi  30-34cm.
Występowanie: Ptak ten nawet w „dawnych czasach” był niewiarygodnie rzadki. Nieliczne osobniki tego gatunku występowały tylko w niewielkiej odległości od basenów morskich, w miejscach tropikalnych.
Historia: Legendy głoszą, że ptak ten jest spokrewniony z feniksami, o czym świadczy niezwykły kolor pierza.  Mówi się, że niektóre osobniki osiedliły się na wybrzeżach i poczęły pić słoną wodę, co skutkowało ochłodzeniem temperatury ciała i innymi zmianami, których nie sposób było opisać. Tak również tłumaczy się kolor ich oczu. Nie wiadomo co stało się z tymi pięknymi stworzeniami. Niektórzy mówią, że wróciły na swoje dawne siedliska nieznane żadnemu żyjącemu gatunkowi, inni, że zostały wybite przez mało inteligentne rasy (bardziej prawdopodobna pierwsza wersja, gdyż nigdy nie znaleziono szkieletu owego ptaka). Jedynymi dowodami na jego istnienie są starannie zakonserwowane czerwone pióra i ich podobizny namalowane przez różnych artystów.

Malkinos – nie ma wyjaśnień co do pochodzenia nazwy.
Wygląd:  Ptak ten bardzo podobny był do dzisiejszego wróbla. Szaro –brązowe upierzenie. Długość ciała wynosi około 14, 15 cm, rozpiętość skrzydeł to 21cm. Jedyną istotną różnicą była błękitna poświata emanująca z ciała ptaka podczas pełni.
Występowanie: Występowały bardzo licznie na pustyniach i półpustyniach. Później zostały częściowo udomowione przez plemiona nomadów.
Historia: W późniejszych latach odkryto magiczne właściwości tych ptaków. Mianowicie podczas pełni każdy kto zabił ptaka i napił się jego błękitnej krwi zyskiwał na pewien okres czasu niewrażliwość na magię lodu i ognia. Im częściej i dłużej spożywano tę krew tym większe było na nią zapotrzebowanie. Należy również wspomnieć, że każdy kto raz spróbował niemalże natychmiast się uzależniał. Ptaki w zastraszającym tempie były chwytane i zabijanie aż w końcu ich populacja dramatycznie się zmniejszyła. Niektórzy magowie podjęli próby odratowania gatunku, jednak każda skończyła się niepowodzeniem. Niedługo później pojawił się ostatni opis owych ptaków.

Malie Venes - nazwa pochodzi od nazwy półwyspu, który zamieszkiwały owe ptaki
Wygląd: Ptaki, u których bardzo wyraźnie zaznaczony jest dymorfizm płciowy. Samiec osiąga długość ciała do 150 cm rozpiętość skrzydeł 200 cm, kiedy samica ledwo osiąga długość ciała 100cm, rozpiętość skrzydeł wynosiła 150-160cm. Samce Malie Venesów  mają bardzo osobliwe ubarwienie. Począwszy od dziobów, które zazwyczaj miały kolor  żółto – czerwony po kanarkowy tułów. Skrzydła miały zdobione były czerwonymi, bądź fiołkowymi czterema pasami. Samice natomiast miały barwę szaro – brunatną, jedynie w blasku wschodzącego słońca ich pióra połyskiwały na złoto.
Występowanie: Był to ptak, który najczęściej swoje siedliska zakładał wzdłuż rzek. Preferował tereny podmokłe, wręcz bagniste. Wśród tych wszystkich zarośli bardzo trudno było znaleźć jego gniazda, dlatego tak niewiele ludzi wiedziało o ich istnieniu i ich właściwościach.
Historia: Początkowo był to tylko ptak z baśni, nikt tak naprawdę nie wierzył w jego istnienie. Rodzice opowiadali dzieciom bajki o pięknych ptakach, które co rano przelatywały nad rzeką czyniąc przy tym charakterystyczny dla tego gatunku świst. Jak się później okazało ptaki te widywano już wcześniej, wzmianki o nich zostały odnalezione w Kronikach Dawnych Stworzeń, a odnalazł je pewien bibliotekarz. Tak mit stał się rzeczywistością. Ludzie, i nie tylko, poczęli szukać owych bajecznych stworzeń, gdyż ich kolorowe pióra były wysoko cenione na dworach, każda kobieta chciała mieć je jako ozdobę. Ludzie byli tak zaborczy, że do siedlisk próbowali dostać się także rzekami. Woda została zanieczyszczona, a ptaki zaczęły chorować . Z początku nikt nawet nie zauważył, że pióra przestały mieć swój tajemniczy blask. Kiedy zauważono zmiany było już za późno.


W oddali słyszysz kroki. Pospiesznie odkładasz książkę na jej miejsce i cicho wracasz do nowszych części biblioteki. To co przeczytałeś zostawiasz dla siebie.