Zakon Światła Ostoja Fantazji

Bankier obsługujący Sadome znów spoważniał i skrył swoje emocje za profesjonalną, zaciętą miną liczykrupy. Musiał, inaczej mógłby stracić robotę i popaść w biedę… o nie! Nigdy więcej. Będzie cholernie dobrym bankierem. Nie musi kochać petentów, ale będzie tak kurewsko dobrym bankierem, że aż się zesrają, a nie wywalą go z roboty!
- Proszę, oto 200 dukatów – powiedział podając mu pękatą sakiewkę i odwracając od niego wzrok. Chyba nie miał zamiaru się żegnać.

Drugi z hobbitów, ten zakochany w kaligrafii, obsługujący krasnoluda, zastanowił się głęboko nad pytaniem swego klienta. Przyszło mu to o tyle łatwiej, że starał się pozbyć sprzed oczu różnych czcionek, które tańczyły wesoło i zachęcały go do powrotu do piśmienniczego świata.
- Nie wiem. – powiedział w końcu – Przykro mi, ale zwyczajnie nie wiem…

Hobbit, niezadowolony, ponieważ anioł nie wpadł w jego pułapkę i nie dał się wciągnąć w dyskusję, zamilkł. Chcąc nie chcąc, bo przecież wszyscy słyszeli ich rozmowę, musiał wydobyć z szuflady mieszek ze złotem, odliczyć odpowiednią ilość i podać je, wraz z papierem do podpisu, Elianowi.
- Tu podpisać. – powiedział z nieukrywaną urazą.

Sadoma widząc cel swojego przyjścia w to miejsce,wyciągnął rękę by wziąśc sakwę z 200 dukatami.
W tym samym czasie zanim dotknął sakwy wypowiedział te słowo;
-Dziękuję.
Ono wypowiedziane z taka dobrocią i ciepłem iż pracujący bankier na pewno poczuł się lepiej gdyż pomógł zakonnikowi w słusznej sprawie.
Oddalając się od kasy z sakwą w rekach,opuścił bank zapomogowy.

Bankier stropił się nieco, chyba to co powiedział krasnolud niezbyt zgadzało się z zasadami bankowości, które tu kultywowano. Jednocześnie, co odmalowało się na pyszczku hobbita, urzędnik bardzo starał się wymyślić jakąś furtkę, kruczek, by krasnolud mógł załatwić swoją sprawę szybko i sprawnie.
- Przykro mi – powiedział w końcu – niestety, nie mogę udzielić pożyczki dwa razy… Może niech pan najpierw zorientuje się co do ceny… pracowników, a potem dopasujemy pożyczkę do pańskich potrzeb?

Hobbit bez słowa podsunął krasnoludowi papierek do podpisu, uśmiechając się przy tym ciepło.
Najchętniej znów odpłynąłby w świat kaligrafii, ale ten petent trzymał go mocno w tej rzeczywistości i za to był mu cholernie wdzięczny. Obiecał sobie, obiecał żonie, obiecał dzieciom, że zostawi już literki i czcionki… Obiecał, a teraz miał okazje choć przez chwilę tej obietnicy dotrzymać.
- Proszę, pańskie pieniądze. – dodał podając mu mieszek ze złotem. Cóż, to chyba były wszystkie formalności…

Do komnaty weszła postać, która zupełnie tutaj nie pasowała. Był to bowiem wojownik w pełnym rynsztunku- Shiro. Nie wyglądało jednak na to iż chciał tu załatwić jakąś sprawę, co było jeszcze dziwniejsze... Chłopak ruszył naprzód i minął wszystkie sześć biurek kiwając jedynie wszystkim głową, a następnie udał się za parawanik, gdzie stało biurko zarządcy. Usiadł za nim i zaczął przeglądać papiery. Po paru minutach w komnacie słychać było jedynie krzyki stwierdzające że "panuje tu straszny burdel i ktoś musi zrobić z tym porządek..." Natomiast pracownicy wyglądali na zadowolonych z tych krzyków. Nie bardzo odpowiadało im iż za szefa mają człowieka. Dlatego też robienie mu nazłość było dla nich czystą przyjemnością... Ot kolejny dzień w raju zwanym bankiem...

Sześć par oczu wpatrywało się w nią z bezwstydnym uśmiechem. Nie można ich było jednak winić. Ostatnimi czasy nie było tu nic do roboty, a siedzenie tak przez kilkanaście godzin dzień w dzień mogło znużyć każdego. Nie dziwota że sześciu mężczyzn poszukiwało rozrywki.
-Proszę, proszę siadać.- W pomieszczeniu zadudnił głos krasnoluda. Fin miała szczęście że wybrała akurat jego. Spośród całego grona, to krasnolud był najuczciwszy.
-A można wiedzieć o co się rozchodzi? Nie widzę powodów, by niepokoić szefa, jeśli chodzi o pożyczkę czy zapomogę. W tej sprawie może panienka zdać się na mnie.- Słowa swe potwierdził silnym uderzeniem pięścią w tors.

Ostatnio edytowany przez Darayawus Shiro (2010-05-10 16:32:31)

-Oczywiście, zobaczę czy nie jest zajęty.- Krasnolud wstał i niespiesznym krokiem udał się za wysoki parawan oddzielający biuro i zaplecze od głównego pomieszczenia. Natomiast Fin dane było zaobserwować kątem oka, jak jeden niziołek pochyla się ku drugiemu i szepczą coś do siebie. Ze strzępów rozmowy, jakie usłyszała, wynikało iż obaj wymieniają się opiniami na temat tego co myślą o takich odwiedzinach w środku dnia.
Po chwili razem z krasnoludem wyłonił się Shiro. Podczas pracy pracy zdjął swoją zbroję, tak że teraz stał przed nią w normalnym, choć zniszczonym ubraniu, na który składała się wełniana czarna koszula sznurowana z przodu, oraz płócienne spodnie. Za uchem zatknięte miał pióro, a roztargane włosy i plama atramentu na policzku świadczyły że "ciężko pracował".
-Ach to ty! Witaj! Wejdź dalej proszę. Wybacz mi moje roztargnienie, ale właśnie kończyłem porządkowanie archiwum. Można by pomyśleć że skoro jest tak mało pracy, to moi podwładni wykonają swoją pracę jak należy, ale skąd!-Część twarzy bankierów wyrażała skruchę lub złość. Jedna twarzyczka była zaś wystraszona, jakby bała się o swoją posadę.
-Na pewno odbije się to pensjach.- Dodał Shiro naburmuszonym głosem.
-Proszę wejdź.- Powiedział jeszcze raz i zniknął za parawanem.