Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Świetnie. W takim razie pan, panie... - tu anioł zerknął do wyjętej kartoteki - ... Zyperze za chwile pójdzie ze mną do pomieszczenia obok. Zaś pan, mości Wampirze, zechce poczekać chwilę na polu treningowym. Radzę się rozgrzać. A, i jeszcze: za naukę każde z was musi mi zapłacić trzydzieści dukatów. - dodał anioł, zerkając na dokument.

Zyper odezwał się:
- Dobrze, już idę instruktorze.

Po czym niepewnie wszedł za Gasparem do pomieszczenia, przez stare i ciężkie okute drzwi. Zastanawiał się po co instruktor kazał mu wejść do sąsiedniego pokoju.

Ostatnio edytowany przez Zyper (2010-04-09 14:36:39)

Trzymając w ręku nóż od instruktora, Zyper, nie bardzo wiedział co zrobić. Czuł się bardzo niepewnie w sali treningowej. Ponadto jako korganin nie przywlekł do widoku tylu obecnych tutaj ludzi, ((tutaj nie chodzi mi o Necterisa i Gaspara)) którzy ćwicząc i widząc jego niepewne zachowanie zerkali na niego co chwile.
Spojrzał na pas, po czym chwycił jeden z noży do rzucania. Przyjrzał się mu lekko i szybkim ruchem ręki rzucił go celując w niewielką tarczę, która stała naprzeciw niego. Chybił i nóż wbił się w ścianę tuż za tarczą.
Zyper, podniósł kolejny nóż. Wziął lekki zamach, skupiając swoją uwagę na tarczy. Szybkim ruchem puścił go w stronę tarczy. Tym razem nóż nie wbił się w ścianę, lecz w krawędź tarczy, co i tak nie było najlepszym wynikiem. Kolejny nóż, zamach, coraz bliżej środka tarczy.
Kolejny, lepiej.
Zyper widząc, że coraz lepiej sobie radzi, uśmiechnął się lekko.
- Chyba dobrze sobie radze, jak na pierwszy raz. - powiedział Zyper pod nosem.

Wyciągnął z pasa kolejny nóż. Rzut. Nóż znów uderzył w krawędź.
- Ehh.. Jednak nie jest tak dobrze - westchnął Zyper.

Nie do końca wiedział, jak powinien trzymać nóż do rzucania. Zwykle używał, zwykłych tradycyjnych nożów do walki wręcz. Wziął kolejny i zaczął uważnie mu się przyglądać.

Jak nakazał instruktor, krwiopijca zmienił strój na treningowy komplet. Położył ręce na biodrach, badając wzrokiem cały kompleks. Koszary nie były zatłoczonym miejscem, co w sumie odpowiadało Angelusowi. Nienawidził duże zbiorowiska ludzi co przekładało się na jego samotny tryb życia. Zatrzymał wzrok na kilku interesujących go miejscach, mianowicie treningowe kukły, jak i bale drewna z zamontowanymi "przeszkodami". Idealne miejsce na trening walki wręcz. Mimo iż jego ciało było doskonale umięśnione, brakowało mu obycia i doświadczenia, przygotowując się do nauki umiejętności Taniec Cienia, brakowało mu siły i wytrzymałości, toteż ruszył od razu w tym kierunku.
Wampir stanął w piaszczystej obręczy w środku, której była drewniana imitacja człowieka. Przybrał pozycję do ataku, na czele z lewą nogą, prawą zaś chowając pół kroku za lewą trzymając ją pod lekkim kątem. Środek ciężkości zachowywał po środku, balansując tylną nogą, to podnosząc piętę stając na palcach czy też stając całą jej płaszczyzną. Był gibki i znakomicie utrzymywał równowagę. Lewą dłoń zgiął w łokciu trzymając na wysokości żeber, zaś prawa służyła mu do parowania ataków, toteż znajdowała się w na wysokości szyi w sporym odstępie od niej. Rozluźnił się po czym zaatakował, potężnym uderzeniem, lewą dłonią w ramie manekina pozbawiło go drewnianej ręki, korzystając z nabranego już pędu, nie zaprzestawał. Obrócił się z całym impetem, wysunął nogę ku dolnej części manekina, wykonując potężnego low kick'a, niemal oderwał wielki bal drewna. Prawa noga była już na ziemi, znów się obrócił plecami do manekina, po czym wysunął lewą nogę mierząc w twarz. Silnym kopnięciem z pół obrotu wyrwał drewnianego manekina z ziemi, posyłając go kilka metrów dalej.
Westchnął po czym spojrzał w głąb koszar, manekinów było mnóstwo co napawało wampira uśmiechem.  - To do roboty -  Zmotywował się po czym ruszył na resztę manekinów, atakując je w podobny sposób, z czasem dodając coraz to nowych chwytów.
To jednak nie miał być koniec. Zaraz po zniszczeniu wszystkich drewnianych ludzi zajął się za trening wytrzymałości. Podchodząc do ogromnych bali drewna, z których wystawały podobne mniejsze, przystanął w pozycji bojowej. W pewnej chwili zakręcił wszystkimi trzeba balami, by te wraz ze swoimi odnóżami obracały się pozwalając mu na trening szybkościowy i wytrzymałościowy. Unikał ich bądź parował je odwracając kierunek obracania się kawałka drewna. Treningowi nie było końca. Trzy bale treningowe znaczyły trzy razy lepszy trening. Następnie zmienił filozofię treningu, przez następne godziny jedynie parował ataki, dłońmi, łokciami, kolanami, piszczelami. Potem zaś następne godziny spędzał na samych unikach, częste zmiany kierunków obracających się bali nie pozwalały mu na zapamiętanie ruchów i ciągłe ich powtarzanie przez co Angelus cały czas musiał być skupiony i gotowy. Tak więc trenował.

Przytaknął jedynie głową, spoglądając na żywiołaki. Zabawa właśnie się skończyła, teraz trzeba było dać z siebie znacznie więcej. Nim rzucił się w sam środek, przeanalizował każdą przeszkodę. Każdy z bali, i ich "odnóży", prędkość z jaką się obracają, zdawał sobie sprawę, że będą mogły zwolnić by potem znów przyśpieszyć, a to na pewno nie był szczyt możliwości żywiołaków.  - Teraz zaczyna się robić ciekawie. -  Odezwał się sam do siebie, poprawiając nagolennice jak i rękawice. Zwilżył powierzchnię ust, po czym diametralnie zmienił wizerunek swojej twarzy. Kły stały się nieco dłuższe, przy czym brwi zmarszczyły się znośnie, przez co wampir wyglądał jak gotowy do uczty. Wziął głęboki wdech, co było jedynie nawykiem, gdyż wampiry nie potrzebowały powietrza by żyć, następnie rzucił się w sam środek trzech mini tornad z przeszkodami. Początkowe prognozy nie zapowiadały dobrze, bowiem niemal każde odnóże każdego z bali trafiało, skutecznie obijając jego ciało. Jednak zmysły rejestrowały wszystko, każde drganie powietrza, jego wzrok dostrzegał każdą przeszkodę, mimo to Angelus wciąż "obrywał", parując jedynie sporadyczne przypadki. Mimo tak trudnego i wymęczającego treningu tancerz cienia nie słabł, nie odczuwał bólu, jedynie gorycz bezradności. Trening trwał i trwał, mimo to nic się nie zmieniało, aż w końcu... Ciało powoli zaczęło reagować na bodźce nieustannie wysyłane przez zmysły. Widząc nadchodzący atak z góry, wampir schylił się,  po czym atak na nogi, którego nie udało mu się zablokować. Stracił równowagę, jednak kolejny dolny atak został sparowany przez jego nagolennik, następnie blok łokciem, po czym znów trafiony został w żebro. Angelus całe swoje martwe serce włożył w ten trening, co odnosiło powolne sukcesy, zaś wampiry szybko zdobywały sprawność jak i obycie.  - Przyśpiesz - Poprosił Angelus swojego nadzorcę treningu. Owa prośba nie była bezpodstawna, wampir unikał jak i blokował niemal wszystkie przeszkody. Lekki uskok, parowanie nadgarstkiem, po czym potężne uderzenie łokciem, wyrywające jedną z drewnianych odnóż bali treningowej.

- Uuuuhaaa -  Jęknął, lądując na ziemi nieopodal miejsca jego treningu. Otrzepał się z kurzu stając na nogach. Spoglądał to na Paladyna, to na żywiołaki. Prędkość z jaką rozpędziły bale treningowe była dla niego nieosiągalna. Mieszanka przerażenia ze zdziwieniem w mgnieniu oka zniknęła z jego twarzy, zastąpiło je chłodne analizujące spojrzenie, tak jakby dopiero teraz dotarło do niego co się stało. Głośno wypuścił powietrze z ust, przyglądając się balom, obracającym się z zawrotną prędkością.  - Nie, to jest niemożliwe -  Krzyczała jego głowa. W końcu nie przywykł do wyrażania swoich emocji publicznie. Czuł się naprawdę nieswojo, nowa sytuacja go przerosła. Nikt nie mógł przejść przez taki trening, to było niemożliwe. Mimo to musiał spróbować jeszcze raz. Rozciągnął kończyny dokładnie analizując każdy z bali i jego odnóży. Układał sobie w głowie schemat z jakim odnóża przecinały środkowy punkt, w którym miał się znajdować Angelus. Mimo tak ogromnej szybkości jego wzrok nie miał problemu z odczytywaniem ruchów, z chirurgiczną precyzją wiedział ile musi się uchylić, na jaką wysokość podskoczyć, oraz w jaki sposób się wygiąć by zgrabnie wykonywać uniki. Jednak czy jego ciało było wstanie naśladować schemat jaki właśnie nakreślił w swojej głowie wampir ? To właśnie był jego problem, wampiry mają doskonałe ciała, jednak jak wszystko ma swoje granice, tak samo było z jego ciałem, musiał wejść no kolejny, zupełnie nowy mu poziom. W końcu drgnęła mu powieka, kończąc tym samym rozmysły. Ugiął się na nogach po czym wskoczył w sam środek trzech bali treningowych. Jego prognozy były słuszne, z początku szło mu nawet dobrze, jednak czystość umysłu została naruszona i zwięźle zapamiętany schemat rozpadł się wyrzucając wampira z diabolicznego trójkąta. Nim paladyn się obejrzał Angelus znów był w środku, nie dawał za wygraną starając się za wszelką cenę zawładnąć nad ciałem. Tym razem jego pobyt między żywiołakami był nieco dłuższy, jednak skończył się tak samo. Wampir zgrabnie wylądował na lewej nodze, po czym przeniósł ciężar ciała na prawą ponownie wskakując w środek. Z każdym jego podejściem, jego trening był dłuższy, zaś ułożony schemat powoli zastępywał refleks i reakcja na dostrzeżone elementy. Mijały godziny, a treningowi nie było końca... W pewnym momencie Angelus po rychłym upadku, nie podniósł się by ponownie rozpocząć trening. Siedział na kolanach podpierając się prawą ręką, lewą dłonią zaś trzymając się za głowę. Fizycznie czuł się fantastycznie, jak zawsze. Psychicznie zaś był wykończony, bolały go oczy jak i wszystkie inne narządy odpowiadające za zmysły.  - Mogę prosić o chwilę przerwy ? -  Spytał resztką sił na chwilę omdlewając.