Zakon Światła Ostoja Fantazji

Jeleń skończył tupać kopytem o ścianę pociągnął łańcuch i wywlókł z sali poobijanego i zakrwawionego kowala. - Muszę przyznać, że doświadczenie całkiem interesujące, muszę przychodzić tutaj częściej. - Padł nieprzytomny na podłogę. Farha wziął go na rogi i zaniósł do kuźni.

Mangel wkroczył do koszar, miał w ręku nowy miecz z szmaragdem w głowni.
- Witam wszystkich, mam nową broń... jest dość specyficzna i musze nauczyć się nią posługiwać możliwie szybko... trenerze... pomorzesz mi?- no tego jeszcze nie było... Mangel potrzebował pomocy... cały Zakon wywiesił języki ze zdziwienia

Mistrzu, znam ten stop. Po pierwsze, nie walcz z nim. Słuchaj jego rad. Nie możesz walczyć sam. Ta broń i jej podobne są o tyle trudne w posługiwaniu się nimi, że zazwyczaj mają upierdliwy charakter... Proponuję zamiast treningu wyczyścić całą klingę własną krwią i odbyć z mieczem gdługą i szczerą rozmowę. Zdolności przyjdą razem z więzią jaka się między wami wytworzy. A potem mały sparring nie zaszkodzi.

Wpadł do koszar i bez słowa udał się w stronę specjalnej sali treningowej. Po drodze nałożył tarczę na lewe ramię, zaśw prawą dłoń chwycił wielki topór, Votan. Wszedł bezprecedensowo za drzwi i zaczęło się... Niesiony nerwami zadawał potężne ciosy, jednak otrzymywał także silne, przez które jego gniew rósł. Jego źrenice zmniejszyły się do granic możliwości, oczy zalśniały czerwieniąi błękitem, a topór roznosił wszystko wokół. Krasnolud wpadł w niewiarygodny szał, dzięki któremu nie czół bólu, unikał najgroźniejszych ciosów i blokował potężne ataki maszych treningowych... Kierował się w stronę drzwi wyjściowych niszcząc doszczętnie kilka mechanicznych trenerów. Dotarł do nich i rozwalił ciosem tarczy, po czym wyszedł z uniesionym toporem. Szedł powoli po dość szerokim korytarzu zataczając się. Siły zaczęły go opuszczać, a rany i obicia dawać o sobie znać. Topór upadł z ciężkim brzdękiem na kamienną posadzkę, zaraz za nim tarcza, a na końcu krasnolud padł na twarz bez znaku życia. Jednak w tej części koszar nikogo nie było... Jego oczy powoli wracały do normalności, a czarny pierścień spowiła niebieska poświata... Zaś Pierścień Zakonny stał się lodowato zimny. Wszystkie się takie stały... Aczkolwiek na twarzy krasnoluda zawitał uśmiech...

Grogo już wyzdrowiał ale wszyscy omijali koszary, tak nie mogło być gdzyż to obniżało morale i sprawność członków Zakonu, aby dać przykład Mangel złapał za swój miecz i poszedł na piechote, tak żeby wszyscy go widzieli, prosto do koszar. Tam czekał aż pojawi się jakiś trener...

Trener wszedł do środka i rozejrzał się dookoło. Koszary świeciły pustkami. Ostrzegał wszystkich przed wchodzeniem do sali ostatecznego sprawdzianu, ale nikt go nie słuchał. Teraz wszyscy omijali koszarym, po wypadku Groga. Westchną i podszedł do jednej z kukieł, wziął miecz treningowy i zaatakował.

Lukas wszedł do koszar śmiało, pogwizdując od nosem. Nic nie wiedział o dawnych losach tego miejsca, tedy nie odstraszała go jego ponura sława.
Przybył tu, aby poćwiczyć swą szybkość i celność. Prawdziwy profesjonalista uczy się przez całe życie, nigdy nie poprzestając na słowach "nie ma na mnie mocnych". Bo ktoś silniejszy, szybszy, lepiej władający bronią znajdzie się zawsze.
Chłopaka zdziwiła cisza, wszechogarniająca to miejsce. Spodziewał się, że miejsce takie jak to rozbrzmiewać będzie tysiącem odgłosów: szczękiem broni, krzykami walczących, jękami pokonanych, głuchymi udeżeniami kijów o manekiny, tupotem wielu nóg... Tymczasem koszary były ciche, i co jeszcze dziwniejsze, całkowicie puste.
-Zaraza jakowaś ich wydusiła? Czy w karczmie darmo trunki rozlewają?