Zakon Światła Ostoja Fantazji

Wszedł powoli i spokojnie do budynku. Zauważył Smoka, Anioła, Mężczyznę rozmawiającego z Aniołem i paru innych strażników. Zdjął kaptur głowy ukazując swoją łysą głowę. Pogładził się po brodzie, podniósł lekko rękę do góry i spytał się lekko gestykulując:
-Kto tu jest szanownym kapitanem?
Zrobił parę kroków cały czas z uniesioną ręką. Dokładnie oglądał pomieszczenie, jeszcze dokładniej obecne tu... istoty. Nie lubił tłoków, a jeszcze bardziej nie lubił tłoków, w których nikogo nie znał.

Wampir zmierzył wzrokiem wchodzącego.
-Ja jestem kapitanem. Poczekajcie chwilę, a chętnie w wami porozmawiam.
Następnie zwrócił się do Argheza, który mówił coraz mniej składnie. Najpierw o zamurwanym domu, który był kryptą, później o przerażonych kapłanach i jakiś ożywieńcach, czymkolwiek były. Necteris pogubił się w tym wszystkim i bardzo mu się to nie podobało. Obowiązki czekały. Musiał przecież zreorganizować straż i przeprowadzić rekrutację.
-Piliście coś? - wypalił wampir. Następnie ciągnął dalej, przewidując odpowiedź - jeżeli nie, to co wy bre...co wy mówicie? Skoro jakiś łotr zamurował wam wejście do mieszkania, czy też krypty to mówcie, jeśli wiecie kim on u diabła jest. Jaki związek mają z tym kapłani czy jakieś ożywieńce?
Stukał nerwowo palcami o blat.

Nareszcie. Czyn, nie słowa. Necteris podniósł się nagle z fotela i podał dłoń aniołowi.
-Zajmiemy się tym - powiedział tylko. Lecz w jego tonie brzmiała tak poważna i uroczysta nuta, jakby kapitan składał życiową przysięgę. Arghez mógł mieć pewność, że jego mieszkanie zostanie wkrótce odblokowane.
-Garrett! Sadoma! - władczy bas dowódcy Srebrzystych poniósł się wgłąb korytarzy. Doświadczony strażnik i kandydat na Srebrzystego zostali wezwani.
Karząca srebrzysta ręka podnosiła się siłą kapitańskiej woli, ażeby znieść mur i wymierzyć solidne razy tym,którzy ważyli się go postawić.

Sadoma słysząc swoje imię  nie zwlekał zbyt długo czym prędzej powędrował do pomieszczenia w którym znajdował się kapitan.
O dziwo nadal konwersował z nieznajomym,Smok mniej więcej wiedział na czym polega jego problem.
Mimo  to jak gdyby nigdy nic  podszedł przed oblicze kapitana.
Uniósł głowę lekko ku gorze i rzekł:
-Wzywał mnie pan kapitan?
Po czym czekał cierpliwie na odpowiedź.

Tuż za Sadomą do pomieszczenia wszedł barczysty mężczyzna z dość długą, wąską brodą. Miał na sobie oficjalny strój srebrzystych, który składał się z białych spodni i czerwonej zbroi. W dłoni dzierżył długą pikę.
-Kapitanie. - rzekł tylko meldując się.
Necteris skinął mu poważnie głową. Następnie zwrócił się do Argheza.
-Zamierzamy dostać się tam i zbadać sprawę. Ja poprowadzę to dochodzenie. A co do rodu...to pochodzę z bardzo starego rodu, który niestety nie jest jednym z najsłynniejszych. Mamy jednak długą, chwalebną tradycję. Pochodzę z rodu Vespertillo.
Dalej, ciężki spojrzenie Dowódcy Srebrzystych przeniosło się na nowo przybyłego.
-Przedstaw się. I pamiętaj, że dopiero okaże się, czy przystąpisz do Srebrzystych. Na razie chodź z nami.
Skinął głową na Sadomę, Garretta i wreszcie na Sammy'ego.
-Za mną - rzucił. Następnie rzekł Arghezowi - bądźcie łaskawi nas zaprowadzić.
Wampir zarzucił sobie na plecy czarną pelerynę zakrywając swoją zbroję. Wdział kapelusz z szerokim rondem i wyszedł za Arghezem prowadząc mały oddział.

***

Po zakończonej interwencji kapitan wrócił do swojego biura. Odwiesił kapelusz i płaszcz, oba czarne i obszerne jak wyrwa w duszy, i usiadł za ciężkim biurkiem. Wyciągnął stos pergaminów i czytał raporty. Marzył wprost, żeby ktoś przerwał mu w tych torturach. Zawsze uważał, że Nuda jest mistrzem sztuki katowskiej.

Ostatnio edytowany przez Necteris (2010-03-31 22:06:33)

Necteris odłożył raporty i wstał. Znajdował się przecież w obecności kobiety. Zdziwiła go uderzająca zwięzłość smoczycy, która zazwyczaj nie szła w parze z płcią piękną o którejkolwiek rasie by nie mówić. Wampir cenił sobie jednak rzeczowość.
-To ja. Czym raczy mnie zaszczycić sama mistrzyni?
Gestem bladej dłoni wskazał smoczycy krzesło. Nie wierzył, że usiądzie, lecz trzymał się dobrego wychowania.

Necteris zdębiał.
-Będę...jestem zaszczycony - bąknął basowo i podszedł do skrzyni.
Srebro odbiło się w jego czarnych, smutnych oczach.
Oto jego nowa skóra.
-Wielmożna Irmino, racz przekazać swojej pani najszczersze podziękowania jej uniżonego sługi.
Uśmiechnął się bardzo lekko.
-Bądźcie łaskawi postawić ją o tam, za biurkiem pod ścianą - rzucił do tragarzy.
Następnie ponownie zwrócił się smoczycy.
-Napijesz się może czegoś, Irmino?