Zakon Światła Ostoja Fantazji

Chata stała opuszczona w środku lasu, tak jak zostawił ją jej budowniczy, Yod, gdy odchodził.
Znów usunięto z niej wszystkie meble i pozostałości po druidzkim lokatorze Teraz to była zwykła, drewniana chata, choć może nie do końca zwykła.
Jakaś neiznana dłoń wycięła na drzwiach tajemniczy symbol...

...którego nie potrafili rozszyfrować nawet najstarsi myśliwi.

Chatka została, nie tak jak reszta Zakonu, oczyszczona do pustych ścian i podłogi.
W sumie, kreey nie był pewien, ale chyba ta chata do nikogo nie należała i na chwile obecna, można było spokojnie nazwać ja pustostanem. Już zastanawiał się, czy aby nie przejąć tego przybytku, gdy światło jego zaklęcia padło na jedna ze ścian...
Całą pokryta była kulfoniastym, niezbyt wprawnym pismem! Co więcej, język wyglądał na wspólny, więc kreey mógł spróbować go przeczytać...

Kreey zaczął czytać przypadkowo wybrany fragment.
"24 Letther - głosił napis wykonany kawałkiem węgla - Walczymy z nim od dwóch miesięcy. Wszyscy nadal śpią, Antras próbował ich budzić magią, ja zwyczajowo, biłem po pysku, nadal nic nie pomaga. Nasi mniejsi bracia nadal są odporni. Ten Szuja nadal okrada wszystkich na około!"
Ptaszasty otwarł szerzej oczy ze zdziwienia, cóż to miało być?! Szybko przeskoczył do innej części tekstu.
"29 Letther Symbol działa! Antras jest świetny! Najlepszy szaman jakiego znam! No w sumie, od niedawna nie jest juz tylko szamanem, teraz każdy z nas szkoli się w czym się da... Przenosimy obozowisko, tu jest zbyt niebezpiecznie, ale nadal będę uzupełniał ten dziennik."
To brzmiało co najmniej... niepokojąco.

Tym razem kreey zaczął czytać inny kawałek ściany, tu pismo było odrobinę staranniejsze.
"13 Vallar Żarcie robi się coraz lepsze, ucze się gotowania z przepisów w bibliotece Zakonu. Dziś na obiad mamy smażonego buhaja, bo ten smok od arcykapłana już się skończył. Parszywca nadal nie widać, zaszył się, lub rabuje inną część Zakonu. W sumie, nie dziwota, tu juz obrobił wszystkich i wszystko..."

"20 Vallar No to pięknie, wiemy już czemu tak go nagle zabrakło. Ten parszywiec siedział przez cały czas na terenie kompleksu nekromantycznego i rozwalał ożywieńców, jakby nie wystarczyło, ze pozabijał chyba wszystkich nekromantów. Nigdy nie lubiłem tych trupojebów, ale to nie powód by ich mordowac we śnie! Jak dorwe tego cepa, nie ważne kim jest, to zatopie w nim swoje pazury!"

No taaaak... Widac było, że dziennik prowadził wojownik...

Kolejny kawałek ściany, nowy kawałek historii...

"9 Calmar Krwawię. Ten skurwysyn zabawił się w szamana, tak mówi Anras. Pościągał jakieś duchy wilków i nasłał je na nas. Parszywy ironik, wysłał psy na koty, albo tak mu się wydaje. Już ja go nauczę! Za każdy odgryziony mi kawałek ogona będę mu obcinał kawałek przyrodzenia! "

"23 Calmar Znaleźliśmy jeszcze dwoje, też nie śpią. Nazywają się Martis i Ana. Kryli się w legowisku półgryfów w lesie. Nawet to sprytne, te bydlaki chroniły ich przed zimnem i w razie czego, można je zjeść. Przenosimy się tam razem z Antrasem, lepiej trzymać się w grupie"

Pod tym zapiskiem widać było krwawy odcisk kotołackiej dłoni z śladami po pazurach... To wyglądało BARDZO niepokojąco.

Śnieżyca ustała, powietrze było przejrzyste i… jakby zachęcające do lotu. Czy to możliwe? Czy umysł kreey powrócił już do stanu, w którym mógł on wzlecieć? To znacznie ułatwiłoby mu poruszanie się… Ale czy warto próbować i narażać się na zranienia?
Jego kości, tak jak ptasie, były puste w środku i przez to mnie odporne na uderzenia. Jeśli się połamie, mogą go dopaść wilki, od których zaroiło się w lesie, ale z drugiej strony, co się stanie, gdy nie przekaże tych informacji?!
Decyzja należała tylko do niego…

Ponad tuzin dzieci Ekeny poradziło sobie z letargiem zaskakująco dobrze. Dla nich był to jedynie nieco dłuższy odpoczynek. Prawie wszystkie były zawieszone pomiędzy dwiema rasami, o jednej ciężko było nawet powiedzieć, czy jest tak naprawdę żywa i czym jest. Lilith jako jedyna była "czystej krwi", co pozwoliło jej tym bardziej nie przejmować się wydarzeniami dookoła. Dodatkowym elementem poprawiającym humor całego stadka było nagłe pojawienie się zmarłej jakiś czas temu matki. Tylko jeden syn z pierwszego "miotu" polimorfki był wciąż markotny. Cieszył się z powrotu albinoski, prowadził dość beztroskie życie, jednak wciąż pamiętał o swojej dawnej polimorfiej przyjaciółce, która zginęła przed letargiem. Młody półgryf był stosunkowo bystry, łatwo kojarzył fakty i szybko doszedł do wniosku, że skoro matka powróciła z martwych, dlaczego to samo nie miałoby stać się z Ireth? Lunati często pędził dróżkami w Puszczy, częściej niż dawniej wybiegał poza jej obszary, czasem latał nisko nad ziemią, nie chcąc zwracać na siebie uwagi harpii. Szukał. Szukał śladów, zapachów, szukał zmarłej.
Tego dnia spacer zaprowadził go do małej, zapuszczonej chatki, która już wkrótce miała stać się tylko podłożem dla traw. Czujny półgryf dostrzegł nagle dwunożną istotę, była ona jednak zbyt daleko, by mógł przyjrzeć się jej uważnie. Wzrost nie był dla niego zadną miarą, podrósł ostatnio. Jednak zapach był wyraźnie znajomy. Lunati zawołał cicho, niepewnym, pytającym tonem, mająć nikłą nadzieję, że oto zakończył poszukiwania.

Lunati nie tracił czasu. Musiał mieć pewność. Wylądował nadzwyczaj gwałtownie i ciężko, uderzając potężnymi łapami o ziemię. Nie spuszczał dojrzanej istoty z oczu, szedł powoli, utrzymując szeroko otwarte oczy. Bał się, że jeśli mrugnie, obraz przed jego oczami zniknie bezpowrotnie. Półgryf stawiał łapy ostrożnie, jedna za drugą, zniżając łeb i strosząc pióra. Był wyższy niż dawnej, jednak wciąż szczupły, o drobnej budowie. Wciaż miał najjaśniejszą, praktycnie białą maść na całym ciele. Węszył uważnie, zbliżając się do Ireth. W pewnej chwili przekręcił lekko łeb i zaskrzeczał cicho, poruszając nerwowo ogonem. Chciał ruszyć biegiem, poszybować, upewnić się, jednak zbyt bał się spłoszenia widziadła.