Zakon Światła Ostoja Fantazji

-Ej, ej... Czyżby Twoje słowa miały wzbudzić we mnie współczucie? Próżne Twe nadzieje.- Shiro wprawnie bandażował potłuczoną Dziewczynę. Znać było, że to nie jego pierwszy raz, ale faktycznie nie był zbyt delikatny. Wykorzystywał metodę krzyżową, która zużywała nieco więcej opatrunku, ale za to bandaże nie zsuwały się podczas ruchu. Szczerze wątpił, iż uda mu się utrzymać Amazonkę w łóżku dłużej niż parę godzin... Zawiązał jeszcze ostatni węzeł i wesoło rzucił.
-No! Skończone...- A następnie zaś zmienił głos na ton znudzonego medyka.
-Dużo leżeć, mało ruchów i... Odżywiaj się czyś zjadliwym, bo jak klnę się na bogów, ta papka Cię kiedyś zabije.- Podsunął jej derkę, by Nikol mogła się przykryć i poleżeć jeszcze, a sam usadowił się  na ziemi i oparł plecami o pryczę. Dzięki temu byli dość blisko siebie, by rozmawiać spokojnie, ale przynajmniej jedno nie musiało patrzeć na drugiego...
-Co będę teraz robił? Hymm... Dobre pytanie... Ale w końcu gdy kota nie ma, myszy harcują...

Shiro zachichotał i bez zażenowania oparł się o Nikolettę, praktycznie wtulając twarz w jej nogę.
-Hah! Jak się cieszę, że i tym razem wygrałem. Nie wiem co by było, jakbyś to ty miała teraz rządzić i decydować o następnych krokach...Może i dobra z Ciebie wojowniczka, ale z logiką idzie Ci tak samo, jak z gotowaniem.- Młodzieniec przerwał na chwilę, próbując zwalczyć senność. Ciepło Amazonki nieco go usypiało nawet jeśli ona sama ciągle śmieszyła...
-Spróbuję Ci to wytłumaczyć... Mangel gdzieś zniknął a w radzie panuje taki bałagan, że nikt nie zwróci uwagi na czyny, które w normalnej sytuacji wywołały by natychmiastową reakcję. A to znaczy, że teraz mamy szanse zdobyć nieco terenu i władzy, a zanim Zakon się skapnie, już nic nie będzie mógł zrobić... Teraz już rozumiesz?- Nieświadomie muskał palcami stopę Asasynki. Zawsze gdy jego myśli były czymś zajęte, ręce robiły co chciały...

Chłopak nieco pobudzony gwałtowną reakcją Amazonki, spojrzał w górę, jakby chcąc zapytać tym gestem "co się stało?" Zaraz jednak powrócił do poprzedniej pozycji, tym razem pilnując tego, co robią jego dłonie. A te udając niewinne, spoczywały na kolanach.
-Póki co sam nie zamierzam władać jakimiś terenami. Po prostu... Cóż, chyba nic się nie stanie, jeśli zdradzę Ci plan na najbliższe tygodnie... Zamierzam zająć jakiś duży budynek i dobrze go ufortyfikować... Chcę, hymm... Stworzyć coś w rodzaju gildii. Miejsce, w którym zgromadzę elitarnych najemników. Jeśli dobrze pójdzie, to w niedługim czasie organizacją zainteresują się małe państwa chcące posiąść większą siłę militarną. Dla nas oznaczało by to zysk o wiele większy, niż jesteś w stanie sobie to wyobrazić...- Wojownik ziewnął i zamilknął na chwilę
-Oczywiście to jest jeden z tuzina pomysłów, na jakie wpadłem w ostatnim czasie. Obecnie jednak wydaje mi się że ten będzie najrentowniejszy...

-Nie, dziękuję. Tak mi aż nazbyt dobrze.- Odpowiedział poważnym zmęczonym tonem. Mimo iż uśnięcie w takiej pozycji mogło by sprawić problem Nikol, to jednak  Shiro się tym nie przejmował. Był przekonany że po prostu to ona będzie miała zmartwienie.
-Po za tym stworzenie alternatywy od wstąpienia do Zakonu może być bardzo zabawne. Dlatego muszę to zrobić, za nim Mangel wróci. Chcę zobaczyć ile istot porzuci swą służbę... Ot taka moja ciekawość- Uśmiechnął się w duchu i pieszczotliwie poklepał podudzie Nikoletty.
-Najpierw będziemy jednak potrzebowali większej ilości towarzyszy. Podkreślam, towarzyszy! Nie mięsa armatniego... Ptaszki doniosły mi że masz na oku kogoś ciekawego. Twoim zadaniem będzie sprawdzenie, czy będzie się nadawał, by do nas dołączyć...- Shiro przeczesywał palcami końcówki swoich włosów, próbując pozbyć się błota.
-Heh, muszę się umyć...

Wojownik znieruchomiał i powiedział bardzo cicho.
-A skąd wiesz... Skąd wiesz że to nie właśnie o to mi chodzi? Setka istot, których jedynym celem, jest zranienie mnie i zabicie... To mogło by być wystarczające...- No cóż... Ktoś tak jak Shiro, faktycznie mógł szukać chwalebnej śmierci w boju, ale to brzmiało bardziej jak głupota. Być może dlatego też Młodzieniec już po chwili roześmiał się w głos.
- Dlatego też właśnie muszę ustawić więcej pionów na szachownicy... A z tego, co widziałem zarówno tutaj, jak i poza ziemiami Zakonu... Znaleźć kogoś odpowiedniego będzie bardzo ciężko...- Daray już nic więcej ie powiedział na ten temat. Milczał przez chwilę, a następnie zaczął nucić jakąś tęskną melodię.

-Ramię? Aaa... Dawno temu ktoś wbił mi w nie sztylet. Do teraz trochę boli...- Chłopak westchnął udając że nie wie o co chodzi, ale już wtedy wiedział że nie zamydli oczu Amazonki czymś takim. Dlatego też po paru sekundach Shiro podparł się na jednej ręce, zmieniając pozycję na klęczącą. A na kolanach zaś obrócił się twarzą do Nikol, co pozwoli jej oglądnąć ranę bez konieczności wstawania...
-Przyznaj się Dziewczyno. Kręci Cię to, jak mężczyzna klęczy u Twoich stóp.- Twarz Motykarza wykrzywiła się w ten typowy, złośliwy grymas.
-No dobra... Możesz zobaczyć, dotknąć i co Ci tam jeszcze na myśl przyjdzie. Jestem teraz zbyt bezbronny, by bronić się przed Twoim sadyzmem.... P-r-a-w-d-a? - Ostatnie słowo aż przeliterował, podkreślając to, jaką przyjemność sprawia mu nabijanie się z Asasynki...

Jeszcze nim Amazonka skończyła mówić, Shiro pochylił się i objął jej nogi w błagalnym uścisku.
-Chciałbym Cię jedynie prosić o łaskę i litość, o moja Pani!- Całość tego gestu aż przesiąkała sarkazmem, którego Daray z resztą nawet nie starał się ukryć.- Po odegraniu tej teatralnej scenki, Wojownik wstał i spojżał na Asasynkę już z góry.
-Czy to znaczy, że będę żył Pani Doktor?- Najwyraźniej wymyślanie najróżniejszych tytułów dla Nikoletty, sprawiało mu wielką frajdę, z której nawet nie miał zamiaru zrezygnować. Zupełnie jak małe dziecko... By nie zostawić Dziewczyny bez możliwości obrony, odwrócił się by dać jej czas na reakcje. Oczywiście była to też oznaka lekceważenia na tle intelektualnym, ale Amazonka przecież w cale nie musiała o tym wiedzieć... Chłopak chodził po pokoju rozglądając się za czymś, z czego mógłby się napić życiodajnej wody.

Motykarz dorwał się do dzbanka, który wreszcie zauważył. Zaczął z niego łapczywie pić, wyraźnie słysząc jak jeszcze wiele piasku zgrzyta mu pod zębami. Cóż... Błoto ma tę tendencję że wysycha.
Wreszcie udało mu się odessać od naczynia zaspokajając pragnienie, ale nie zostawiając wiele wody w środku.
-Człowiek nie wie jak bardzo chce mu się pić, dopóki sobie tego nie uświadomi.- Była to dziwna sentencja, ale skoro "wyszła z głowy" Daraya, to właśnie taka musiała być... Jednak sam Młodzieniec nie przejmował się tym. Po prostu odwrócił tyłem do stołu i usadowił na nim swój tyłek. Zaczął przyglądać się Nikol z pod półprzymkniętych powiek.
-Na prawdę się Tobie dziwie. Staram się zrazić Cię do Siebie, a jednak ty pomimo chęci zabicia mnie, nadal przy mnie trwasz... Co się stało z Wilczycą kierującą się wyłącznie temperamentem?