Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Nie wszystkiemu. To Krypta. Na duchy działa srebro, a ja srebra nie tknę, chyba, że nie będę miała wyboru. Ale masz rację, jestem Ekena Polimorfka. Sto dukatów? Zgoda. Tylko najpierw trzeba rozbić tą ścianę. Odsuńcie się. A przy okazji. Jeśli w środku może być coś eterycznego, albo jakiś wampir, radzę zabrać Shiro. Jego srebro może się przydać. - Albinoska podeszła powoli do najnowszej ściany i obejrzała ją dokładnie. Skinęła na resztę, by zrobili jej miejsce, szczególnie popędzając Daraya, po czym zmieniła się w konia pociągowego i ustawiła zadem do muru, którego musieli sie pozbyć. Nie wiedziała, czy uda jej sie samej pozbyć przeszkody, ale mogła ją chociaż nadwątlić, co zaczęła robić stając na przednich nogach, zaś zadnimi uderzając w ścianę.

Anioł pokręcił głową. Spojrzał na Sadomę i zamyślił się.
-A posiadasz takie umiejętności? Chęć zamrożenia magicznie ściany z wyrysowanym dziwnym symbolem może okazać się zła w skutkach.
Zaraz też uśmiechnął się. Popatrzył po zebranych. Kojarzył twarze dwóch przybyłych. Shiro nawet znał. Swego czasu można było powiedzieć że szanowali się wzajemnie. Teraz? Cóż, niewiadomo.
-Witam. Moze pomożecie?
Zapytał nowych nie do końca świadomy że podobne pytania już padły. Widocznie nie przysłuchiwał się dyskusji. Musiał być czymś zaaferowany.

Sadoma ogłupiały szybko doszedł do siebie ale już nie jako on tym razem jako jego Totem.
Wąż jak na świecie Nevaru,to wielkie bestie z grubymi łuskami a zarazem uodpornione na zimno.
Teraz widząc swojego wroga którym są włochate bestie,nie miał czasu na słuchanie kogoś obcego co ma mu rozkazywać nad jego życiem.
Czym prędzej ruszył na swojego oprawce pełznąc co sił po ziemi, w ostatnich momentach przed spotkaniem.
Wąż wyskoczył używając końcówki ogona którą zakręcił jak sprężynę, dzięki czemu poszybował w gore na tyle wysoko by teraz spaść na łeb okropieństwu i wgryźć się w barki.

Anioł musiał się przyzwyczaić do stania na czterech łapach i polepszonego wzroku.
Zaskrzeczał po gryfiemu i wzbił się w powietrze. O tak. Szybki i zwrotny. Do tego silny niesmowicie.
Krążył nad monstrami szukając najlepszej sytuacji do ataku.
Kiedyś któryś musi się odsłonić. Wtedy Dziób i szpony czekają.
Nie może pozwolić na przegraną. Nie chciał skończyć jako demon. Taka perspektywa wcale mu się nie uśmiechała.
Tymczasem skupiał się na walce. Mieli przed sobą 12 potworów które trzeba zgładzić. Ot co.
Niby nic trudnego... Ale... Może to tylko złudzenia?

- Jasna dupa...
Wrzasnął Arghez czując Widma. Najgorsze jest to że to widma! To nie żadne duchy tylko cholerne widma! A teraz w każdej chwili mogą stracić ciała. No ciało Argheza najmniej pewnie by ich obchodził, ma tylko jedną rękę... Ale on sam nie chciał go tracić.
Nagle coś się zmieniło... Niestety na gorsze. Bitwa mentalna... Już kiedyś znajdował się w podobnej sytuacji, ale nigdy nie walczył. Dusze zawsze szły na kompromis. W końcu skończyłby jako demon gdyby tak nie było.
Upadły, a raczej juz Gryf, oderwał się od ziemi. Wzleciał dość wysoko krążąc wokół całego przyszłego pola walki. Gdy upatrzył sobie cel, widmo którego nikt nie atakował, ale było między atakowanymi, zaczął pikować w dół. Podczas "spadania" głowę miał wyprostowaną, skrzydła przylegały do ciała tak samo jak łapy. Ale będąc wystarczająco blisko rozpostarł skrzydła, wystawił szponiaste łapy i celował w widmo dzibem. Strał się je trafić w plecy.

Sadoma, jak to na węża przystało, boleśnie ukąsił widmo, choć nie jak planował, w bark, a w ramię.
Zagłębiające się w biceps potwora kły były jak cienkie sztylety, rżnące ścięgna jak chirurgiczny skalpel.
Niestety. Napięcie włókien mięśniowych było zbyt duże i smok, a obecnie wąż, poczuł jak jego lewy kieł łamie się i jego czubek pozostaje w ofierze. Co gorsza, potwór miał drugą rękę w pełni sprawną i zdrowo grzmotną gada pięścią wielkości średniej patelni.
Sadoma odruchowo rozwarł szczęki i padł na ziemię, tuż u stóp widma które zaatakował.


Shiro biegł co sił w łapach, choć metalowe dodatki na przedniej prawej łapie, na całym pysku, wzdłuż kręgosłupa i żeber oraz na brzuchu, wkomponowane w jego ciało trochę go spowalniały. Był jak zbrojny w pełnej zbroi płytowej, ciężki i długo się rozpędzał, ale gdy już się rozpędził, jedyne co mogło go powstrzymać, to granitowa ściana.
Tuż przed wbiegnięciem w grupę przeciwników musiał dokonać trudnego wyboru. Czy rzucić się na największego małpoluda w zasięgu wzroku, czy skoczyć na stojącego bliżej, średniego przeciwnika?

Dark wypatrzył w końcu. Oto, troche za swymi kompanami, stał stwór mniejszy od innych, a na pewno lżejszy. Taki akurat, by go porwać z ziemi i bez przeszkód unieść w powietrze.
Poza nim, ciekawym celem wydawał się widmiak stojący po prawej. Od reszty kompanów odgradzał go teraz Shiro w formie opancerzonego niedźwiedzia i chyba ten odosobniony przedstawiciel wysysaczy nie bardzo wiedział co zrobić ze sobą…

Przeciwnik Ekeny nie dał się zwieść jej sztuczkom. Odskoczył i doskoczył do niej w jednej chwili.
Klacz poczuła tylko jak coś chwyta ja za grzywę i po chwili miała już na grzbiecie jakiś koszmarny ciężar. W dodatku, jak na złość, poczuła jak coś owija się wokół jej boków i zaczyna wysysać z niej ciepło…  Czuła się słaba i zagubiona, a w dodatku nadal biegła, nie wiedzieć czy z przestrachu czy próbuje zrzucić z siebie balast.

Arghez w tej postaci miał wszystkie członki, co go cieszyło.
Zapewne z tej radości źle ocenił odległość i choć trafił w upatrzone przez siebie widmo, to jednak nie zdołał się już poderwać do góry i zmuszony był lecieć równolegle do ziemi, na wysokości jakiś dwóch stóp nad nią, pchając przed sobą potwora, z którym zwarł się w uścisku potężnych łap bestii.

Nect jako pierwszy odniósł zwycięstwo, a przynajmniej osiągnął cel jaki zamierzał osiągnąć. Jego wielkie, walcowate cielsko oplotło wroga, a paszcza zacisnęła się na skroniach i policzkach małpoluda wyduszając z niego dziki wrzask oznaczający zapewne ból.
Teraz mógł wybierać, czy potwora zadusić, czy zmiażdżyć mu czaszkę. W sumie, w obu przypadkach wydawał się być pewnym zwycięzcą, bo skrępował widmie wszystkie członki i macki.

Pozostałe sześć widm wycofało się szybko i ustawiło w równym szeregu, kompletnie nie przejmując się losem towarzyszy. Wydawało się, że wszystko idzie po ich pieprzonej myśli i na to właśnie czekali, zupełnie jakby nie przerażała ich myśl utraty połowy siły… A może właśnie się tego nie bali?!

Anioł... Wróć, Gryf cieszył się niezmiernie. Pomknął jak błyskawica ku odludkowi którego dostrzegł. W połowie drogi wyciągnął szpony by go pochwycić u unieść w górę. O tak. Nikt nie przeżyje upuszczenia z takiej wysokości, wcześniej będąc kąsanym.
Czuł wiatr w piórach gdy opadał na wroga. Czuł euforię... Tak dawno nie latał. Musi do tego wrócić.
Tymczasem skupiał się jak tylko mógł by pochwycić szkaradę. Chociaż uświadomił sobię że to może być podstęp.
I tak było za późno, nie wyhamuje, mógł tylko podbić się w powietrze. Ale nie zamierzał tego zrobić. Był zwinniejszy, a przynajmniej tak mu się wydawało.

Wąż po dosyć odczuwalnym upadku w szale nie widział ze stracił część swojego zęba.
Gdy tylko gruchnął o ziemie,zauważył jak widmo zamierza zaatakować.
Czym prędzej wypełznął spod jego zasięgu by się uchronić przed niechcianymi obrażeniami.
Mimo to ciągle utrzymywał kontakt wzrokowy,tylko co jakiś czas spoglądał na towarzyszy jak i widma które najwidoczniej się oddalały.
myśli Sadomy jednak planować chciały inny przebieg wydarzeń,mianowicie.
Jestem nadal Gadziną czyli jako smok  ziałem ogniem to i teraz może mogę.