Zakon Światła Ostoja Fantazji

Lehora poczuła się podobnie do Aranel, jednakże była w uwierzyć, że ta osoba mogła być zła. Mogła przecież wykorzystywać swoją urodę do zwabiania ofiar, roztaczać wokół siebie złudne wrażenie bezpieczeństwa, tylko po to, by uśpić czujność swojej ofiary. Jednakże siła, jaką wokół siebie roztaczała, sama za siebie mówiła, że ta tajemnicza postać nie musiała używać żadnych sztuczek. Przy zabijaniu zapewne nie ma najmniejszych problemów...
   Nimfa patrzyła się w to samo miejsce, co inni. Oddychała spokojnie... i czekała na rozwój wydarzeń.

Sulamowi zgięły się kolana z wrażenia. To była moc, nie! To była potęga! Istna potęga, której nawet nie czuł w towarzystwie Mangela. To było przerażające, przytłaczające, fascynujące? To było niesamowite spotkać kogoś o takich możliwościach, jego umysł magiczny darł się ze zdumienia i szoku, ledwo utrzymując bariery swojego umysłu tak aby pozostały nienaruszone.
Teraz oni byli kotołacką partyzantką, zakonnicy różnej daty. Ci trochę starsi, bardziej doświadczeni, weteranie kilku, kilkunastu wypraw i ci młodzi, którzy przez starych zwani byli "kurczakami". Widział, że morale wszystkich znacznie osłabło, co tu dużo mówić, jego również. To wydawało się być jak walka ze smokiem przy pomocy kłębka miękkiej wełny.
Kolana uginały mu się do ziemi. Energia tego mężczyzny wgniatała go w ziemię. Nie dał się jednak rzucić na kolana, nie złoży temu plugastwu pokłonu. Skupił się całkowicie, miał motywację aby nie dać się temu wszystkiemu pokonać przynajmniej na takim etapie. Wyprostował się choć z trudem i spojrzał w oczy Istocie. Chciał zdobyć chociaż tą głupią, najprostszą przewagę psychologiczną, kiedy to przeciwnik unika kontaktu wzrokowego. Sulam wiedział, że to tylko zapewne głupi przesąd, ale w tej sytuacji nawet to trzeba sprawdzić.
Nekromanta nie spuszczając wzroku szedł przed siebie. To było dziwne, zgrywać bohatera, może ktoś kiedyś o nim balladę napisze? Choć pewnie minstrelowi będzie trudno znaleźć rym do "został po nim tylko piąty palec u nogi". W końcu zszedł z mostu i szedł powoli w stronę potencjalnego przeciwnika. Chciał spróbować wariantu dyplomatycznego, od tak po prostu. Zatrzymał się przed nim na odległość kilkunastu stóp.
-Witaj!- powiedział Nekromanta starając się nie jąkać i trzymać pozycję wyprostowaną, ale zarazem nie spiętą.- Jestem Sulam z rodu Al'berol. Czy można wiedzieć z kim mamy przyjemność i z jakiej racji, zaszczyciłeś nas panie swą obecnością?

Kapłan przeklął swoją sytuację. Spojrzał na Daina i zaśmiał się. Ona walczył by w powietrzu... Ale teraz?
-Bronimy się plecami do siebie...
Powiedział kapłan i zaraz poczuł opierającego się gwardzistę. Dumnie dzierżył dwa ostrza Notap. Kapłanowi pozostał kostur i modlitwa. Modlitwa wypełniła jego ciało, duszę i umysł.
Gdy tylko dostrzegł harpie, zamachnął się w pierwszą lepszą starając sobie przypomnieć jak walczył w Niebiosach.
-Święci męczennicy coście krew niewinną wylali... wstawcie się za nami...
Słychać było z ust kapłana. Nie podda się. Niech umrze... ale za wielu. Niech umrze on za resztę.
Zresztą jesli to jest moment za oddanie się Avarone'owi... To nie zawaha się.

Ostatnio edytowany przez Dark Verreuil (2010-04-06 08:00:59)

- Cholera...
Jak na razie Arghez zaczął powoli wycofywać się w tył. Miał nadzieję że wilki go nie zignorują. CXały czas trzymał w ręku zwój z przygotowanym zaklęciem, gotów cisnąć kulą ognia w zbliżające się zwierzęta. Chciał przeczekać pierwszą falę. Nie miał zamiaru się zbytnio wtrącać.
Chciał po prostu... Aż trudno mu o tym myśleć... Obronić Sulama... Ale TYLKO dlatego by mógł w spokoju atakować. Arghez był gotowy w każdej chwili cisnąć jakimś kamieniem za pomocą Magii Sił Witalnych by w chociaż minimalnym stopniu zniwelować atak szamana...

Potęga, która emanowała z tego mężczyzny, zdawała się przenikać ją na wskroś. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie czuła i przez chwilę nawet nie mogła zaczerpnąć tchu... Czuła się mała wobec takiej mocy, naprawdę malutka. Co ona mogła zrobić, co oni wszyscy mogli zrobić?
Jednak gdzieś tam, wewnątrz, uśmiechnęła się do siebie. Wiedziała, że przynajmniej warto spróbować.
Widząc, jak Sulam wychodzi na spotkanie przybyszowi, czuła zastygającą w żyłach krew. Czy bała się o niego? Nie. To było coś większego niż strach. Znów pojawiło się to ukłucie zimna, nitki lodu oplatające serce...
A potem pękło to wszystko, kiedy tylko nadeszła fala... Nawet nie potrafiła tego nazwać. Złości? Irytacji?
Tak wszystkich pozabijać bez chociażby podania powodu? Oj, nieładnie.
Zdecydowanie jej się to nie podobało. Jakim prawem?
Choć tak, uwolniła się od tego przejmującego zimna, to jednak lęk o Sulama pozostał. I widok elfa, lecącego w powietrzu, sprawił, że czuła, jak tempo jej serca zwalnia.
Jednak zaczęło się. Zaczęło się i nie było czasu, poza walką.
Na widok fagów, lecących w jej kierunku, rozprostowała skrzydła i posłała w ich kierunku ową magiczną falę powietrza, która mogła mieć niezwykłą siłę. Następnie skrzydła zostały szybko przez Erufailë schowane, a ona sama wyciągnęła miecz i starała się nim osłonić, na wypadek, gdyby jej wcześniejsze działanie nie pomogło.

Brawura Sulama, sam fakt, że odważył się pertraktować z Eforem zrobił wrażenie na Necterisie. Mało tego. Zupełnie niespodziewanie wyzwolił w nim przypływ kretyńskiej, brawurowej i niebezpiecznej dla niego samego urażonej arystokratycznej dumy.
-A co mi tu będzie jakiś... - warknął do siebie pod nosem.
Wyszarpnął niecierpliwym gestem dwa srebrne noże i szerokim zamachem cisnął je w stronę widmowych wilków.
-Żesz wy ch...  - mruczał obrażonym głosem szlachcica, który musi płacić dziesięcinę na świątynię.

Elf leżał na ziemi, znajdował się za drzewem, w kępie krzaków. Spoglądał on na całą sytuację z ukrycia. Mag może i ma dziwny charakter, ale jest honorowy. Czekał on na odpowiedni moment, żeby wyjść z ukrycia i pomóc zakonnikom. Był pod wielkim wrażeniem mocy nie jakiego Efor'a , ale za razem bał się. Przyglądał mu się uważnie, chciał dostrzec jakiś najsłabszy punkt tej istoty.

Arevis ścisnął w dłoni miecz. Ponownie poczuł adrenalinę, tą co zawsze, którą czuł przed walką. Zdaję się, że obok niego stała chyba jakaś elfka, chociaż nie był tego taki pewien bo na chwilę pokazała skrzydła. Barbita nie wiedział co o tym myśleć więc odwrócił wzrok i przyjrzał się uważnie szarżującym wilkom. Fala powietrza w nie uderzyła, chociaż Anioł wątpił by to wystarczyło na takie wielkie bestie. Chciał wybiec i zaatakować wroga, lecz rozsądek nakazywał mu pozostać w grupie. Miał nadzieję, że każdy zakonnik spełni swoje zadanie. Czekał na odpowiedni moment by uderzyć w wielkie wilki, gdy otrząsną się po uderzeniu magicznym.