Zakon Światła Ostoja Fantazji

Elf odparł uśmiechem. Nie myślał, że ja przestraszy.
- Nie chciałem cię przestraszyć. Co tu robisz o tej porze?
Spytał patrząc w jej piękne zielone oczy. Nie mógł oderwać od niej wzroku.

- Dobrze jest z kimś porozmawiać kimś kto nie zamierza zabić mnie z powodu moich zainteresowań. Jeśli lubisz takie osoby dlaczego nie zostałaś jedną z nas?
Spytał Farrian przyglądając się jej uważnie.

- Nie bój się. To tylko most.
Powiedział Farrian do nimfy przyglądając się płynącej wodzie popod nimi. Zastanawiał  się co by zrobił gdyby wpadł do wody. Szybko odegnał te myśli i spojrzał na nimfę.

Shirei widząc mężczyznę wyłaniającego się z wody szybko zeskoczyła z murku i pognała biegiem w jego stronę. Widziała że ledwo wszedł na brzeg... Podczas biegu, zdarła sobie boleśnie pięty, które nigdy nie były przyzwyczajone do tak szybkiego biegu. Nie minęła nawet dłuższa chwila, a nimfa już klęczała przy nim, układając mu pod głową swój płaszcz.
- Trzymaj się... -szepnęła cicho wyjmując swój niezawodny zestaw medyczny.

Była córką puszczy, nie mogła pozwolić na to by kolejna osoba zginęła przed jej oczami.
Działała szybko. Jednym ruchem zerwała resztki koszuli chłopaka, ułatwiając sobie dojście do rany. Musiała czym prędzej zaramować krwawienie oraz całkowite ujście powietrza z płuca. Pewnym, już nawet wyćwiczonym ruchem urwała porządny płat materiału z swojej sukienki i przykryła nią ranę. Pozostało już tylko jakoś "przymocować" ten kawał materiału. Szybkie myślenie... I już. Zdjęła z siebie kilkumetrowej długości sznur którego funkcja polegała na nadawaniu wyglądu jej sukience, osadzając się na jej bokach. Zagryzając swoje wargi, powoli przewiązała chłopaka sznurem od dołu tak by kanty materiału trzymały się skóry.
-Będziesz żyć.. -powiedziała już bardziej do siebie niż do niego. - Już w tym moja głowa..

Anioł szybko przewertował w pamięci wszystkie dane o miejscu do którego się udawali. Zaczął iść miarowym krokiem w stronę puszczy. Szedł obok dziewczyny. Nie żeby mu się nie spodobała i chyba ją nawet polubił, ale mimo to ponad 3000 lat w nieustannej wojnie odbiło się trochę na jego psychice. To całe czekanie w ukryciu, mordowanie wrogów i inne paskudne rzeczy zrobiły z Arevisa okrutnego wojownika. Od czasu kiedy zapanował pokój jakoś się ułożył. Ba! Nawet został głównym zarządcom farm zakonnych. Ale jednak ta jego mroczna strona z wojny nadal miała coś do powiedzenia więc wolał nie mieć nikogo za plecami. Szczególnie, gdy widział jak rozpłatała jego stracha na wróble. Nagle wyrwał się ze swoich rozmyślań. Pewnie kobieta już się trochę niecierpliwiła. Była taka odmienna od niego, że pewnie była jego totalnym przeciwieństwem. W takim razie lepiej żeby szybko zaczął coś mówić, bo jeśli on nauczył się cierpliwości przez lata spędzone w górach i trwanie w bezruchu by przeżyć to jego towarzyszka pewnie nie przeszła przez to co on i może się nudzić.
- Ekhm... A więc no tego... - Barbita podrapał się po głowie. - Most na, który idziemy jest tak naprawdę jedynym większym od zwykłej kładki w całej Puszczy, a właściwie w całej okolicy. "Przeżył" już wiele, a rzeką nad którą stoi spłynęła już krew wielu wojowników, głównie mutantów. Ostatnia bitwa była niedawno, przeciwko jakiejś dziwnej humanoidalnej istocie która do perfekcji rozwinęła Trzy Bramy Bishanti. Bitwa była ciężka, ale ja, Ireth i pewna elfka zdołaliśmy powstrzymać jego sługi by Sulam, dziekan Szkoły Magii, uderzył w niego potężnym pulsarem.

Arevis nie miał nic przeciwko by Aleera chwyciła go pod rękę. Właściwie podobało mu się towarzystwo dziewczyny, dawno już się tak nie czuł. Przechylił lekko głowę by spadająca kaskada jego złotych włosów zasłoniła mu na chwilę twarz. Uśmiechnął się przez tę krótką chwilę kiedy dziewczyna tego nie widziała. Nie wierzył, że taki banał, który występował w każdym kiepskim poemacie bądź balladzie. No cóż, Anioł miał jednak pustkę w głowie gdy patrzył na tą piękność stojącą obok więc nic innego na szybko nie wymyślił. Odgarnął wolną ręką włosy za ucho.
- Ze mną nic ci tu nie grozi. - powiedział i o mało co nie wybuchnął śmiechem. Na takie banalne teksty nawet on by nie poleciał. Mimo to uśmiechnął się nie okazując co dzieje się w jego wnętrzu, przynajmniej taką miał nadzieję.