Zakon Światła Ostoja Fantazji

Aleera poczuła lekkie gorąco, gdy Arevis objął ją skrzydłem. Starała się nie drżeć, co jej nawet wychodziło. Ciszą, która panowała, nie była dla niej zła - było w niej coś dziwnego. Coś, czego Aleera  doznała tylko raz w życiu, dawno temu i własnie to coś chciała zakopać głęboko we wspomnieniach, a najlepiej usunąć to z całego jej świata. A teraz właśnie powróciło i cichutko pukało do drzwi jej myśli.
   Czy lubi zwierzęta? No przecież! Sama była z nimi blisko spokrewniona!
- Tak, ubóstwiam je... - powiedziała, patrząc prosto w oczy Arevisa z zapytanie, o co tez mu może chodzić. Przypadkowa zmiana tematu? Uśmieszek na jego twarzy nie potwierdzał tego, a jeszcze spowodował, że na jej twarzy także zagościł mały, i, o dziwo, niewinny uśmiech.
- Czemu pytasz?

Aleera spojrzała zaskoczona na węża i otworzyła usta ze zdziwienia, ale nie widać, było, żeby się przestraszyła. Bo się nie przestraszyła - węże uważała za naprawdę wspaniały gatunek, który zresztą był z nią spokrewniony. Ale żeby trzymać węża w rękawie? Dziwactwo... ale całkiem ciekawe dziwactwo.
- Witaj, Svil... - powiedziała, zbliżając twarz do węża i uśmiechając się przyjaźnie. Skierowałą wzrok na Anioła. -Mogę ją wziąć na ręce? - zapytała uśmiechnięta, wyciągając lekko dłonie w kierunku zwierzęcia i patrząc na niego z nawet nieukrywanym zachwytem.

Aleera wzięła delikatnie zwierzę na ręce. Uśmiech nie schodził jej twarzy, a oczy błyszczały wesoło swym ciemnobrązowym blaskiem. Starała się, by wąż się jej nie wystraszył, dlatego też wykonywała delikatne i w miarę wolne ruchy. Dotykała jego skóry, czując coś, co innych by brzydziło a innych, tak jak ją - zachwycało.
Spojrzała na Arevisa. W jej oczach coś się zmieniło - nie był o teatralny wzrok, który na celu miał przyciągnięcie mężczyzn, a daleko w ich błysku ukryta była chęć wykorzystania, lecz błyszczały one wesołością a także otwartością, na jaką dawno nie mogła sobie pozwolić. Zachowywała się po prostu naturalnie...
- Tak, jest piękny... - powiedziała melodyjnym głosem i uśmiechnęła się. - Jadowity? - zapytała po chwili ciekawskim tonem.

Aleera zaśmiała się w duchu na myśl, że mogłaby zginąć od ukąszenia węża. Zazwyczaj inni przewidują jej zamordowanie w bójce czy zgnicie w więzieniu. A tu proszę, jeszcze jedna możliwość!
Smoczyca patrzyła ciągle na węża i starała się jeszcze bardziej wyczuć swoją skórę skórę węża. Tak, fascynujące... Nigdy nie patrzyła na łuski Smoków jako na coś pięknego - może dlatego, że były dla niej codziennością? A przypatrywania Arevisa może by i nie zauważyła, gdyby nie to, że chciała mu odpowiedzieć.
- Mniejsza możliwość, że mnie ugryzie... - powiedziała i już chciała ponownie spojrzeć na Svil, gdyby nie to, że Anioł się w nią wpatrywał. I co mogła na to poradzić, że jego oczy były niesamowite? Sama zaczęła się patrzeć prosto w ten błękit. Aż w końcu oprzytomniała i zrozumiała, że to chyba było dziwne. Zarumieniła się lekko, prawie niedostrzegalnie. Odwróciła szybko wzrok na węża.
-  Chyba nie za dobrze, żebym za długo ją trzymała... - powiedziała zmieszana.

Tym, że przysunął skrzydła, sprawił, że Aleera zbliżyła się nieco do Anioła. By móc mu spojrzeć w  oczy musiała unieść nieco głowę. Jej zaś były spokojne, w kolorze ciemnobrązowym. Błyszczały tylko lekko w swojej... niewinności? Dziwne, ale takie właśnie uczucie zapewne wywoływały. Powietrze stało się zbyt gęste, by móc oddychać, dlatego to czyniła to nieco mocniej i szybciej, serce zaś biło mocniej. Smoczyca bała się, że nie starczy jej sił na odezwanie się, a jeśli się odezwie, to będzie się jąkać. Dlatego to zbliżyła się jeszcze bliżej do Anioła, popatrzyła mu w oczy, uśmiechnęła się i położyła dłonie na jego torsie, po czym także przytuliła policzkiem pierś mężczyzny...
Co się dzieje? Weź się w garść! Zapomniałaś? To oni rozkochują w sobie kobiety, potem łamią obietnice i odchodzą! Dlatego ty też to robiłaś, z zemsty. A teraz co, Anioł, którego dopiero co poznałaś sprawia, że nie możesz się odezwać? Głupia!
Ona jednak swoich myśli słuchać nie chciała. Idąc na przekór stała tak spokojnie wtulona w Arevisa.

Poczuła się mała. Dziwne, jak na Smoka, ale poczuła się mała. Gdy tylko osłonił ją skrzydłami poczuła się, jakby ten mały skrawek przestrzeni był tylko jej. Uśmiechnęła się pod nosem, jednak po chwili ten uśmiech zamienił się w delikatne łzy, które spływały jej po policzkach. Teraz dopiero dopuściła swoje myśli do głowy i do serca.
Już to przerabiałaś, Aleero... Nie pamiętasz? Kochałaś kiedyś, tak, najczystszą miłością, jednak on odszedł. Zostawił się! Poszedł na wojnę, bronić kraju, lecz Ciebie zostawił. Obiecał, że wróci. Dał słowo! Lecz śmiał je złamać! Nie wrócił! I już nigdy nie wróci! Pamiętasz, jak wtedy cierpiałaś? Jak wiele łez popłynęło, tyle koszmarów, krzyków i nieprzespanych nocy... Obiecałaś sobie, że nikt tak Cię nie zrani jeszcze raz, że nie przywiążesz się do żadnej istoty... Chcesz cierpieć jeszcze raz? Chcesz przechodzić przez to piekło ponownie?
- Arevisie, ja... - wyszeptała. - Nie mogę...
Aleera zaczęła drżeć. Zacisnęła dłonie w pięści, a po chwili silnym ruchem wyrwała się z objęć Anioła. Nie patrzyła mu w oczy. Wstydziła się swoich łez. Obróciła się i zaczęła biec w stronę lasu. Gdy oddaliła się nieco, zatrzymała się i zniknęła. W jej miejsce pojawił się jednak wielki Czerwony Smok, który obrócił łeb, spojrzał na Anioła, kilkoma machnięciami skrzydeł wzbił się w powietrze i szybkim, niestabilnym lotem zbliżał się w nawet jej samej nie znane miejsce.

Gdzieś z góry nadleciał nad most czarny smok zwany Kraght'narem. Na nim leciały trzy postaci: Astaroth, będący srebrnym smokiem, Lehora, będąca jego uczennicą w dziedzinie ognia i sokół - ptak poszkodowany w wyniku niewyjaśnionego atmosferycznego zjawiska. Wodnika na prawej tylnej łapie smoka nie wypada nawet wspominać...
- Przygotować się do lądowania - mruknął cicho i po chwili delikatnie osiadł w pobliżu mostu, obok strumienia. - No! Schodzić na dół! Koniec lotu! - zawołał, siadając na trawie, ułatwiając tym samym zejście na dół pasażerów. Astaroth od razu zeskoczył i pomknął w stronę strumienia, by z cichym piskiem wskoczyć do wody i pływać w koło z brzuchem do góry...