Zakon Światła Ostoja Fantazji

Jak została zwyczajnie odepchnięta, tak zwyczajnie padła, uderzając plecami o kamienną posadzkę.
Jak wiele potrafiło znieść drobne ciało, naprawdę kruchej istoty, jaką była kobieta?
Ale to była wojowniczka. Amazonka. Nikoletta. Jej przekleństwem były nienaturalne reakcje. Na ból - gniewem, na porażkę - chęcią mordu, na stratę - zemstą.
Podniosła się mimo cierpienia. Zepchnęła je głęboko, by znieczulić nerwy, natomiast wyostrzyć zmysły. Wszystkie bodźce przebiegały w jej komórkach, tkankach, adrenalina płynęła we krwi.
Wściekła dziewczyna przebrała palcami, ściskając rękojeść Gladiusa. Oczy zalśniły niezdrowo, widząc zbliżającego się dowódcę. Warknęła cicho. Złowrogo. Ostrzegawczo.
Nikt tak dawno, żaden śmiertelnik nie rozgniewał Nikoletty do tego stopnia, że miast słów, posługiwała się jedynie zwierzęcymi pomrukami.

Lukas nie znalazł mizerykordii, gdyż strażnik jej po prostu nie nosił, jednak udało mu się dosięgnąć miecza, zanim leżący strażnik kopnął go kolanem w brzuch.
- Nie ruszaj się - powiedział kusznik, ruszając w stronę złodzieja i mierząc w jego pierś. Za nim szedł jego towarzysz.

Tymczasem dowódca spojrzał w oczy leżącej amazonki. Uniósł w górę tarczę i uderzył w nią mieczem.
- Stawaj! - ryknął.

(uderzył w nią - tarczę...)

- Do mnie mówisz? - odrzekł Lukasowi strażnik, nie odwracając wzroku od Nikoletty. Zaczął powoli przesuwać się dookoła niej po okręgu po to, żeby mieć na widoku Lukasa i jednocześnie odsłonić kusznikom swoją przeciwniczkę. Przygotowywał się do jej ataku. Odbić i dobić...

Kusznicy zatrzymali się przy Lukasie i leżącym strażniku. Wymierzyli prosto w pierś człowieka.
- No, gnido - powiedział jeden z nich. - Odrzuć swój mieczyk i cofnij się.

Nagle rozległ się przerażający huk. Jakby kilka żelaznych zbroi i mieczy upadło na kamienną podłogę. Kusznicy odwrócili się w kierunku pomieszczenia, z którego wyszli, a z którego doszedł ten hałas. Zignorowali leżącego pod nimi człowieka i wymierzyli w ciemność.
- Szlag... - mruknął dowódca, gdy obaj poszli sprawdzić, co się stało.

Ostatnio edytowany przez Kraght'nar (2009-06-22 14:21:36)

(Dowódca się nie odwrócił... Nigdzie nie napisałem, że odwraca się on od Ciebie. Tylko kusznicy się odwrócili i poszli. Dowódcy dotyczy tylko pierwszy akapit i ostatnia linijka mojego postu. Słowo "obaj" odnosi się do dwóch kuszników.)

(Zawsze przy Tobie był dowódca. Napiszę tu jeszcze raz całego posta i będę pisał o kogo dokładnie chodzi. (D - dowódca, K - kusznicy/kusznik, S - ten leżący obok Lukasa, N - nikoletta, L - Lukas)

- Do mnie mówisz? - odrzekł Lukasowi (L) strażnik (użyłem jako zamiennik dla dowódcy - mój błąd, bo rzeczywiście można pomylić z pozostałymi, wybacz), nie odwracając wzroku od Nikoletty. Zaczął (D) powoli przesuwać się dookoła niej (N) po okręgu po to, żeby mieć na widoku Lukasa (L) i jednocześnie odsłonić kusznikom (K) swoją przeciwniczkę (N). Przygotowywał się do jej (N) ataku. Odbić i dobić...

Kusznicy (K) zatrzymali się przy Lukasie (L) i leżącym strażniku (S). Wymierzyli prosto w pierś człowieka (L).
- No, gnido - powiedział jeden z nich (K). - Odrzuć swój mieczyk i cofnij się.

Nagle rozległ się przerażający huk. Jakby kilka żelaznych zbroi i mieczy upadło na kamienną podłogę. Kusznicy (K) odwrócili się w kierunku pomieszczenia, z którego wyszli, a z którego doszedł ten hałas. Zignorowali leżącego pod nimi człowieka (L) i wymierzyli w ciemność.
- Szlag... - mruknął dowódca (D), gdy obaj (K) poszli sprawdzić, co się stało.)

Ostatnio edytowany przez Kraght'nar (2009-06-22 15:27:28)

(Wybaczcie, że nie odpisałem jeszcze tego samego dnia, co ostatni post, ale miałem czas tylko na przeczytanie - goście.)

Dowódca zatrzymał się. Mógł teraz obserwować sytuację i nie tracić z oczu swojej przeciwniczki. A nie podobała mu się ona bardzo (sytuacja...). Baaardzo mu się nie podobała. Został sam. Kusznicy sobie poszli, by sprawdzić, co się stało BEZ ROZKAZU!!! Jeden tarczownik, niech mu ziemia lekką będzie, leży z cudowną wręcz raną klatki piersiowej. Drugi tymczasem... No właśnie... Zniknął gdzieś... Nawet nie zauważył kiedy, a on sam ma teraz walczyć z amazonką. Jednakże może założyć, huraoptymistycznie, że może pobiegł po posiłki czy cóś.

Ale nie wszystko stracone, bo oto Lukas rzucił się sam na dwóch kuszników.

Dowódca zaklął. Oto objawił mu się obraz zniszczenia, bo gdy Lukas wskoczył między nich, ten po prawej przestraszył się i zwyczajnie wystrzelił przed siebie, po czym uskoczył na bok... Drugi natomiast upuścił kuszę, by dobyć miecza, gdyż chyba uznał, że na nic mu się nie przyda na takim dystansie i wykonał cudowne cięcie na odlew, które poparł stosownym wojowniczym krzykiem.

Że też trafiło się to właśnie mnie... pomyślał dowódca, uderzając jednokrotnie w swoją prostokątną, okutą żelazem tarczę wielkości jego korpusu, ale nieco węższą.

(Minimisja zakończona z powodu odejścia Lukasa. Brak jakichkolwiek nagród/konsekwencji za wyjątkiem bonusu w postaci 1% doświadczenia.)

Ostatnio edytowany przez Kraght'nar (2009-07-11 23:26:15)

Fushigi przybył w swoim stroju do lochów, nie wiadomo co go tu przywiodło. Pod koszulą miał oczywista swoją kolczugę a przy pasie długi miecz. Na ścianie były przymocowane pochodnie, lecz dało się jedną wyrwać, to też uczynił. Poszedł w głąb Lochów obserwując cały czas wszystkie żyjątka i zdarzenia. W pewnym momencie poczuł zagrożenie więc przyzwał swojego ducha. Teraz otworzył szerzej oczy i powiedział:
-Jest tam kto? Ujawnij się!
Poczuł zagrożenie coraz większe więc wyciągną długi miecz. Lecz po chwili te uczucie przeszło nie wiadomo czemu. Chłopak odetchną z ulgą.

-Bardzo ciekawe - oznajmił Fushigi
Masz szlachetny cel Eragonie synu Kirogo. Mam nadzieje że powiedzie Ci się na tym świecie, i nie da ci w kość.

Fushigi nie chował miecza, bądź co bądź nie wyczuwał już zagrożenia ale chłopak był po prostu ostrożny. Szedł dalej aż usłyszał głosy zza zakrętu w lochach. Była to Kobieta która zbądziła. Instynkt i głód krwi chłopaka zaczął domagać się jedzenia. Wampir nie mogąc się pohamować walczył z tym aż padł na ziemię, zwyczajnie zemdlał lecz na bardzo krótko. Ból był nie do zniesienia, lecz kobieta widząc jego kły i jak patrzy na nią, pośpiesznie opuściła Lochy.