Zakon Światła Ostoja Fantazji

Po chwili pojawił się strażnik. Na widok Necterisa wytrzeszczył oczy i czmychnął z powrotem do celi. Po chwili wyszedł ponownie z niskim, krępym krasnoludem. Był to naczelnik lochów.
-Rzadko się zdarza, żeby to nie strażnik nam kogoś przyprowadził.- obejrzał więźnia.- Co zrobił? Chciał zgwałcić panienkę w zaułku?
Uniósł brew wpatrując się w wampira. Najwyraźniej nie mieściło mu się w głowie, by ktoś mógł bez powodu chcieć bronić prawa. Zwykle miał do czynienia z postawą "to nie mój interes". Obrzucił wampira zaciekawionym spojrzeniem.

Jeden ze strażników złapał półprzytomnego wampira i zawlókł do celi. Dowódca straży cały czas uważnie się przyglądając Necterisowi mruknął do drugiego ze strażników coś bardzo cicho i ten wybiegł, kierując się w stronę szpitala.
-Należna Ci nagroda, panie. Jednak o jej wysokości zdecyduje zapewne Zakonny Sędzia.- stwierdził w końcu dowódca straży. Nieco nie w smak mu było, że nie on nagrodę odbierze, jak to zwykle miało miejsce.

Loch był przepełniony skazańcami i ich wrzaskami. Strażnicy mieli dość.
Gdy jeden ze zbirów, Marduck, zamknięty za próbę rozboju na trakcie, złapał jednego z nich za mundur przez kraty i trzasnął nim o nie, łamiąc mu kark, tego było za wiele.
Nie wiadomo co się dokładnie stało, więźniowie nagle czasowo oślepli, a strażnicy do niczego się nie przyznają, ale wiadomo jedno, Marduck został zasztyletowany we własnej celi. Niby miał już pewną karę śmierci, ale morderstwo w lochy Gwiezdnej Wieży?! To się nie godzi! To nie uchodzi! No i… kogo z obecnych przy jego śmierci było stać na tak finezyjny, srebrny i bogato zdobiony sztylet, który wsadzono mu w pierś?

Wartownicy, patrząc w milczeniu i odrobinę z ukosa na anioła, zaprowadzili go do pojedynczej celi, w której trzymano Marduca. Nie było tam za wiele czegokolwiek.
Ot, jeden siennik pod ścianą, jedno wiadro na ekskrementy, skrzynka służąca skazanemu za stół, wysuwana z sufitu flaszka z ognikiem pod sufitem i kajdany zwisające z dwóch przeciwległych ścian celi. Zwykła cela śmierci.
Ciała nie zdążono jeszcze wynieść, nadal leżało rozkraczone, z rozrzuconymi rękami i wywalonym językiem na podłodze, a z jego klatki piersiowej wystawał srebrny sztylet. Ubranie rzecz jasna miał zbroczone krwią, ale jakoś tak dziwnie, jakby jej większość wypłynęła spod niego…

I oto niespodzianka! Całe plecy skazańca były poharatane przez jakieś szpony czy pazury. Rany były głębokie i na pewno śmiertelne. Co więcej, rany były poszarpane na brzegach, jakby ktoś je… pogryzł?
Co za diabeł był zdolny zadać takie obrażenia i nie wzbudzić powszechnego alarmu?! Gdyby to jeszcze stało się w czasie letargu… ale to ciało było jeszcze ciepłe! Ten człowiek żył gdy cały Zakon budził się na powrót do życia!
Ktoś, coś zabiło go niedawno, na oczach więźniów z celi naprzeciwko i pewnie na oczach strażników, bowiem wrzask musiał być nieziemski… Co tu się do mrocznej cholery wydarzyło?!

Śladów zbrodniarza nie było. Zupełnie jakby wyszedł przez ścianę… lub miał klucz!
Morderca nie zostawił też w celi żadnych poszlak, żadnego włosa, strzępka materiału… Jakby nigdy go tu nie było. Z resztą, na ciele nie było widać śladów walki. Jakby atak nadszedł tak niespodziewanie i szybko, że skazaniec nie zdążył nawet krzyknąć, z resztą na to ostatnie wskazywało prawe płuco ofiary, nie zostało przebite, więc nie zapadło się i powietrze nadal je wypełniało… Jakby brał wdech by zacząć krzyczeć.

Przed aniołem rozpościerał się korytarz lochu, po obu jego stronach, w zakratowanych niszach i celach, siedzieli skazańcy, przez, również zakratowane, umieszczone p[od sufitem, okna sączyło się szare światło poranka… No tak, tu depresji mógł dostać nie tylko skazany.
Jak na złość, Arevis nie widział ani jednego strażnika, wszystkich gdzieś wywiało i teraz tylko pierdnięcia jednego grubasa, dwie cele dalej, przerywały ciszę lochu.