Zakon Światła Ostoja Fantazji

Zdenerwowana nimfa przygryzła wargę, lecz od razu uspokoiła się razem ze zniknięciem bólu. Gdy wiedźma odstąpiła od niej, szybko zaczesała włosy tak, by zakryć szpetne miejsce i czekać, aż czarny kosmyk odrośnie.
- Okropne ptaszysko z Ogrodu - odpowiedziała. - Pomogłam zwierzęciu, a ono nie chciało puścić mnie wolno i w ten oto sposób się odwdzięczyło... Ale zdaje się, że szukałaś mnie, Mistrzyni - z wypowiedzi Sol od razu można było stwierdzić, że nieszybko wyzbywała się tytułów.
Jej ton i słowa były umiarkowane, nie wyrażające zbytniego oburzenia. Z ust nimfy nie wypłynie ani jedno przekleństwo, ani złorzeczenie. Takie wrażenie sprawiała - tej, która nie krzywdzi, a jedynie ją można zranić okrutnie.
W istocie taka była prawdziwa natura nimf, lecz świat robił z nimi swoje, a one wzrastając kształtowały swe charaktery według jego zasad.
- W czym mogłabym ci służyć? - zapytała, nie wstając z łóżka.

Vicky usłyszała hałas w sąsiednim pomieszczeniu i dobywające się z niego ciche głosy.

- Przepraszam na chwilę - zwróciła się do anioła i poszła sprawdzić co się dzieje. Być może ktoś jeszcze jej potrzebował.

W sąsiednim pomieszczeniu rozmawiały dwie kobiety. Jedna, wyjątkowo piękna, siedziała na łóżku, druga drobna z burzą rudych włosów, stała nad nią.

- Witam, czy mogłabym w czymś pomóc? - zwróciła się do nich grzecznie.

Solaithiel podniosła się i skinęła przytakująco głową.
- Wszystko jest już w jak najlepszym porządku, jednakże dziękuję pani za poświęcenie uwagi - nimfa uśmiechnęła się leciutko unosząc kąciki ust. - Myślę, że mogłybyśmy już opuścić Szpital i kłopotać pani swą obecnością - to powiedziawszy ruszyła ku wyjściu, nie oglądając się za rudowłosą.

Stojąc już na schodach zwróciła się do niej z pytaniem:
- Dokąd zatem się udamy, by omówić poruszoną kwestię? - jak zwykle ton dziewczyny był łagodny, melodyjny, niemalże kojący.

Skimrra uśmiechnęła się smutno.
-Jego rany powstały w wyniku niepoprawnego zaklęcia. Podobnie jak wypadku klątwy, żadna magia lecznicza nie pomoże. Trzeba czekać aż się samo zagoi, a być może ból nigdy nie minie.- stwierdziła krzywiąc się lekko.- Tak... zakażone w pewnym sensie rany są bardzo specyficzne.

Zamknęła za sobą drzwi.
-Do Instytutu Umysłu. Tam najłatwiej o ciszę i spokój. Zalety posiadania własnego gabinetu.- uśmiechnęła się lekko.- Masz coś przeciwko teleportacji?
Jednak zanim Sol zdążyła odpowiedzieć, Skimrra chwyciła ją za przegub ręki. Zniknęły w nagłym rozbłysku światła, zostawiając krąg sadzy na posadzce.

Vicky westchnęła z rezygnacją. Trudno, niech więc tak będzie. W dalszym ciągu jednak było jej z tego powodu przykro.

Nagle usłyszała hałasy dobiegające z gabinetu. Pobiegła zobaczyć co się stało. Stanęła w drzwiach przywitana nie codzienną sceną.

Kupiec robił się na zmianę blady i czerwony. Sam nie wiedział, złościć się, czy bać. Najwyraźniej w końcu poszedł na konsensus, bo stanął z boku.
- Boli mnie. - powiedział obrażonym tonem rozkapryszonego bachora.

Weszła niepewnie do szpitala. Ciekawie rozejrzała się dookoła. Szukała kogoś, kto tu pracował.
Bynajmniej nie potrzebowała pomocy lekarskiej.
Zauważyła anielicę zajmującą się jakimś trzęsącym się jegomościem. Wywnioskowała z tego, ze to do niej powinna się zwrócić.
Usiadła i cierpliwie czeka, aż będzie mogła porozmawiać.

No dobrze... załatwię to szybko... potem przez miesiąc będę tu sprzątała, bo na pewno nikt nie raczy się pojawić, żeby zrobić to za mnie... - myślała Vicky kręcąc się po pomieszczeniu. Wpadła na pewien pomysł, który może nie był najmilszy, ale z pewnością ułatwi jej życie.

Uwijając się szybko przygotowała środki usypiające dla kupca, na tyle mocne, żeby pospał przez najbliższą godzinę. Przynajmniej biedak się uspokoi usprawiedliwiła się w duchu. Zaprowadziła go do sąsiedniej sali i posadziła na łóżku cały czas mówiąc do niego uspakajającym i miłym głosem. Zmusiła go do wypicia przygotowanych środków. Kiedy zasnął uwijając się szybko zebrała potrzebne jej narzedzia uważając by nie pokaleczyć się o szkło z gabloty. Umyła je starannie.

- Zamiast go dusić, trzeba było ogłuszyć - zwróciła się uprzejmie do anioła, uśmiechnięta ironicznie - wtedy nie byłyby potrzebne leki. (Naprawdę nienawidziła sprzątać)

Zajęła się zębem swojego pacjenta uwijając się szybko. Nie zapomniała też o znieczuleniu, żeby nie wrzeszczał kiedy się obudzi.

Wróciła do gabinetu zmęczona, ale w nie najgorszym humorze.

- W czym mogę pomóc? - zwróciła się do elfki.