Zakon Światła Ostoja Fantazji

Chłopak stanął tuż przed elfką by wreszcie spojrzeć jej prosto w oczy. Niestety w tym celu musiał odsłonić część swojej twarzy, nad czym z resztą ubolewał. Dziwiło go w postawie tej osobie jedno.
-Nie boisz się mnie?- Pytanie to wyrwało się z jego ust tak nagle, że aż sam nie mógł uwierzyć, iż to on je zadał.
-Jaki interes masz w tym aby mi z tym pomóc?- Warknął już bardziej rzeczowo. W takich właśnie momentach ukazywało się jego nieobycie w towarzystwie i nieumiejętność prowadzenia normalnej rozmowy.
-Odejdź... Dziewczęta nie powinny się szlajać w takich okolicach po zmroku...- Odwrócił się wracając do drzewa by podjąć swoje próby wykrzesania z instrumentu normalny dźwięk... Miał też nadzieje iż jego nieśmiałość nie wyjdzie na jaw...

Ostatnio edytowany przez Darayawus Shiro (2010-03-16 00:12:31)

-Zaczekaj! Znaczy...- Jakże trudno przechodziło przez gardło to magiczne słowo komuś, kto nigdy o nic nie prosił. A często zabierał to siłą...
-Ja... Ja potrzebuje pomocy... Mogła byś? ... Była byś na tyle łaskawa?- Powoli zaczął gubić w tym co mówi... Nie wierzył tez w to co robi... Czyżby muzyka tak bardzo zmieniała ludzi? Przez chwilę popatrzył na instrument jak na narzędzie szatana. Nie był już taki pewien czy chce na nim grać. Co gorsza przy kimś okazał swoje zakłopotanie czyli słabość. Jakże brakowało mu swojego hełmu na karku... Odrzucając wszystkie te denerwujące myśli rzucił się za elfką i chwycił ją za rękę.
-Proszę pomóż!- Koniec świata...

Ostatnio edytowany przez Darayawus Shiro (2010-03-16 00:30:57)

Popatrzył na nią ze zdziwieniem.
-Jakiego sklepu?- Jednak już wkrótce jego myśli zajęło co innego, a chłopak odskoczył jak oparzony rumieniąc się wściekle, co zresztą szybko zostało zasłonięte ścianą włosów. Przez chwile stał w milczeniu rozmyślając o paru nie istotnych do tej pory dla niego sprawach. W końcu by przełamać tę dziwną ciszę, ponowił pytanie.
-Przyjdę, ale do jakiego sklepu?

-Odprowadzić Cię?- Wypalił nagle całkiem nie zastanawiając się nad tym co powiedział. Oczywiście nie miał żadnych złych intencji, ani nawet sprośnych myśli. Shiro miał swoją własną wizję świata i kierował się swoimi zasadami. A że zawsze był obrzydliwie moralny to już inna sprawa. Był jak dziecko z charakterem starca. Nie posiadał mądrości, a mimo to czuł że tak powinien postąpić.
-Oczywiście musiała byś poczekać, aż się spakuje...- Dodał już bardziej roztropnie...

Shiro wrócił pod "swoje" drzewo, gdzie w przyspieszonym tempie starał się założyć zbroję. Wkrótce pozostał już tylko hełm, jednak aby go ubrać, chłopak musiał zapleść włosy w koński ogon. Robiąc to odsłonił wreszcie swoją twarz o kobiecych wręcz rysach twarzy. Odsłonił też swoje lekko szpiczaste uszy... Jednak widok ten można było zobaczyć jedynie parę sekund, gdyż już wkrótce Shiro stał w całym ekwipunku gotowy do drogi.
-Dziwna sprawa z tym moim imieniem. Sam go nie pamiętam, jednak moja pracodawczyni usilnie próbuje mnie przekonać iż brzmi ono Darayawus... Darayawus Shiro. Miło mi poznać?- Jego głos był nieco stłumiony przez tą kamienną maskę.

Shiro wzruszył ramionami roztaczając wokół dźwięk metalu.
-Można się przyzwyczaić. Z resztą to lekka zbroja...- Nie nadmienił że służyła bardziej do przestraszenia wroga, niż obrony, bo też nie było w tym krzty sensu.
-Po za tym jestem jedynie narzędziem w cudzych rękach. Nie potrzebuje z życia żadnych przyjemności.- Właściwie zakup mandoliny był pierwszym przejawem chęci uczłowieczenia samego siebie.
-A ty? Jak możesz chodzić bez broni?- To właściwie intrygowało chłopaka jeśli chodziło o kobiety. Nosiły zupełnie niepraktyczne przedmioty, ubierały się niezbyt przezornie no i nie lubiły broni... To było takie... dziwne.

Elfka była chyba całkowitym przeciwieństwem motykarza, ale Shiro nie zdawał sobie jeszcze z tego sprawy.
-Różne rzeczy można określić pięknymi słowami, ale nie zmieni to ich przeznaczenia. Po za tym w byciu narzędziem nie ma nic złego...- Argumenty chłopak pozostawił dla siebie. Mimo wszystko nadal miał problemy z nawiązaniem prawdziwej rozmowy, a takie pauzy w mówieniu zdarzały mu się bardzo często.
-Jesz, śpisz i wykonujesz kolejne zadania. Najprostszy sposób na życie...

-Nie umiem Ci odpowiedzieć na to pytanie. Nie wiem czym jest to cała szczęśliwość, ale do tej pory nie była mi potrzebna.- Po raz kolejny wzruszył ramionami, a jego głos nie wyrażał żadnych emocji. Co więcej, wyglądało to na wykalkulowaną odpowiedź. Shiro był chłopakiem, który nie kierował się żadnymi uczuciami i emocjami. Często też odrzucał je jak coś bezwartościowego. Coś co przeszkadzało mu w pracy.
-Nie wiem co Ci mam powiedzieć...