Zakon Światła Ostoja Fantazji

Wampir spojrzał na anioła z nieudawaną satysfakcją. Rozpracował ją w mgnieniu oka.  - Chyba teraz mogę śmiało rzucić tezą, za co wyrzucili Cię z niebios. Stoicki spokój jest domeną każdego anioła, a Tobie po prostu go brak. Mimo iż wytrzymujesz sporo, w końcu nerwy Ci puszczają. -  Uśmiechnął się płytko, odsuwając dłoń Sajaki z pochodnią. Nie czuł się pewnie przy jakimkolwiek płomieniu, co było zrozumiałe zważając na jego rasę.  - Poza tym nieźle się bawiłem, i wiesz co ? Jesteś dość słaba jak na anioła, psychicznie słaba, to też mogło być powodem. A teraz wybacz, mam nadzieję spotkać potwora, chcesz możesz zostać, nie chcesz to po prostu wyjdź. -  Odprawił ją bez emocji, jakby takowy ludzki przywilej został mu odebrany już w dzieciństwie, w prawdzie było podobnie. Przemiana w wampira w jakiś sposób odebrała mu pamięć, przez co po prostu nie potrafił wyrażać tego co czuje, prócz może cynicznych uśmieszków, wściekłości i pogardy. To jedyne co potrafiła wyrażać jego twarz, szkoda. Kto wie jaki był kiedyś, ale to już było nieważne, Angelus zapomniał o rozmowie odbytej chwilę temu, oczekiwał potwora. Mimo iż było to mało prawdopodobne, oczekiwał go. Cierpliwi zostaną nagrodzeni, mawiał kiedyś jego przyszywany ojciec. Przysiadł znów pod filarem zamykając oczy. Zdał się jedynie na zmysły, które dawały mu przewagę nad każdym stworzeniem w krainie.

  - Tak, tak. Pogadaj sobie. -  Rzekł sam do siebie, z nieudawaną przyjemnością, odprowadził wzrokiem anioła. Nie miała żadnego pojęcia o życiu, o cierpieniu, o agonii. Sajaka była jak małe dziecko w dorosłej powłoce. Sądziła, że przyjazne podejście to podstawa. Jakże się myliła. Nie czuł żalu patrząc na nią, nauczy się na własnych błędach, nie trzeba jej wiecznie pilnować. Chociaż, jej krew była niczego sobie. Żadna rewelacja to nie była, aczkolwiek jedna z lepszych jakie przyszło mu się delektować. Był teraz sam. Jakże wymarzona cisza i spokój. Kojąca jego oczy ciemność opanowała sektor, w którym wampir postanowił wypocząć. Mimo twardego podłoża, siedzisko było wygodne. Wyciągnął sztylety, uchowane w tylnej części pasa, po czym odłożył je tuż obok, tak by mieć do nich dostęp w każdej sytuacji. Przymknął oczy, zanurzając się w głąb własnych myśli.

Ah... duchy. Zmory i senni mordercy. Spojrzał jednym okiem na przybyłego ducha. Nie darzył zjaw jakąkolwiek sympatią. W przeszłości duchy jego ofiar często nawiedzały go podczas snu. Zmora nie kojarzyła mu się z żadną jego ofiarą, to nie był nikt kogo wampir mógł znać. Do tego ten slang. Jego spokój znów został zakłócony, jednak tym razem przez bardziej intrygującą postać, bądź materię, jak kto wolał.  - Witaj materio. -  Odpowiedział, zaś przy zdaniu cynizm wylewał się na lewo i prawo.  - Jesteś jedną z moich ofiar ? Przybyłeś mnie nawiedzić ? -  Zaciekawiony sypał pytaniami, niczym magik sztuczkami.  - Nie kojarzę imienia. Moje zaś to Angelus. Martwa legenda Aydindril. -  Odpowiedział subtelnym tonem. Zmienił pozycję, siadając i czekając w jakiej sprawie przybył do niego duch.

Nie potrafił czytać uczuć duchów przez co czuł się niepewnie. Mimo wielu podejrzeń jego twarz wciąż pozostawała bez zmian. Angelus zachowywał się jakby miał zaraz zasnąć.  - Wątpię bym kogoś takiego miał okazję poznać. Do Zakonu przybyłem dość niedawno, nie znam tu zbyt wielu istot, toteż tym mniej prawdopodobne bym się na niego natknął. Dlaczego go szukasz ? -  Skoro już spokój wampira został naruszony, nie pozostało mu nic innego jak zaangażować się w rozmowę, która z kolei nie zaliczała się do pożądanych przez niego. Szihab najwyraźniej nie wiedział z kim, tak do końca ma do czynienia. Angelus nie był zwykłym podrzędnym wampirem, bez namysłu rzucającym się na ofiarę, zaś jego arogancja względem możliwości Angelusa była zgubna. Szihab miał szczęście, że był tylko duchem...

Ostatnio edytowany przez Angelus (2010-10-08 00:08:05)

W prawdzie Angelus nie poruszył się ani o cal, również żaden z jego mięśni twarzy nie zadrżał, a ciało zamarło przypominając wyrzeźbiony posąg. Nie znaczyło to jednak o braku zainteresowania, zaś o głębokim rozmyślaniu. Wampir przeszukiwał swoją fotograficzną pamięć w poszukiwaniu jakichkolwiek wskazówek dotyczących domniemanego Smenciciela.  - Hmm -  Wydał z siebie jedyny dźwięk od dłuższego czasu, po czym Srebrzysty pobudził się nieco, wpadając na pewien trop.  - Niestety, nic nie wiem o żadnym Smencicielu. -  Uciszył się, spuszczając wzrok.  - Jednak. Jest w Zakonie pewien nekromanta. Ma on dość specyficzne umiejętności, mianowicie potrafi wyczuć energię życiową innego człowieka. Nie jestem pewien czy działa to na duże odległości, jednak nie zaszkodzi Ci spróbować. -  Spojrzał na ducha, przeszywając go zimnym, cierpiącym spojrzeniem. Nie miało to na celu nic, odkąd zaczął dążyć drogą odkupienia na jego oczach malował się jego nastrój.  - Arghez, bo tak ma na imię ten nekromanta. Zazwyczaj kręci się w karczmie. -  Dodał.

No tak, duch i nekromanta to nie najlepsze połączenie. Ale innego sposobu na odnalezienie nie widział.  - Mogę co najwyżej zlecić moim ludziom, by zaczęli dopytywać miejscową ludność. -  Wyszedł z inicjatywą. Metaliczny smak ? Zamyślił się na moment. No tak. Ludzie, anioły, demony... żadne z nich nie znało prawdziwego smaku krwi. Podobnie jak duchy.  - Wyobraź sobie, że pijesz swój ulubiony napój. Z tymże jest on w ciele drugiej istoty. To wszystko. -  Wciąż intrygował go, metaliczny smak krwi. Czy tak odbierali krew inni ? No cóż, ich strata.  - A Ty ? Skąd się tu pojawiłeś ? Szukałeś i mnie, czy trafiłeś na mnie przypadkiem ? - Momentalnie nabrał podejrzeń, pozwalając tańczyć swoim mięśniom policzkowym.

Skierował wzrok w dal, jakby szukając ciemności w ciemnościach.  - Opowiedz mi coś więcej o tym Smencicielu. Dlaczego wasza grupa się rozpadła ? -  Zaciekawiony nie odrywał wzroku od pustki. Naszły go wspomnienia, tak świeże jakby akcja z przed sześciu laty miała miejsce wczoraj.  - Grupa... -  Mruknął, popadając w agonię. W końcu wrócił na ziemię poczynając uważnie słuchać ducha. Nie mogła to być wesoła historia, w końcu wampir rozmawia z duchem. Duchem szukającym swojego przełożonego. Czyżby szukał spokoju ? A jedynym sposobem było odnalezienie swojego dowódcy ? Poczuł podobieństwo, które w tej samej chwili zniwelował.  - To duch. - Pomyślał, przestając myśleć - zaczynając słuchać.