Zakon Światła Ostoja Fantazji

Przeszył ją delikatny, przyjemny dreszcz. Dotyk Anioła na jej skórze sprawił, że zrobiło jej się momentalnie ciepło, a w oczach zalśniły iskierki zaciekawienia. Dalej wodziła palcami dłoni po jego policzku.
-Cóż, to chyba będzie dobra metoda. Należałoby sprawdzić wszystko, cal po calu.- stwierdziła z teatralną niewinnością w głosie i zachowaniu.- Tak żeby nic nie umknęło naszej uwadze.
Uśmiechnęła  się lekko i  w tym momencie spostrzegła, że na chwilę uśmiech Mangela zniknął, a w żółtych oczach pojawiło się coś, czego tam nigdy wcześniej  nie widziała.
Nie powinna pytać. Możliwe, że wcale nie chciał o tym mówić, a być może ona nie powinna wiedzieć, o co chodzi. Prawdę powiedziawszy przyzwyczaiła się w pewnym sensie do niewiedzy. Nie miała prawa wymagać, by dzielił się z nią wszystkim.
Z drugiej zaś strony, ukradła dla siebie już całkiem sporo jego czasu i w zasadzie nie zdziwi się jeżeli Zielonoskrzydły odejdzie nagle, by wrócić nie wiadomo po jak długim czasie. W to, że w ogóle wróci nie wątpiła. Zapewne właśnie okazało się, że jest jakaś sprawa nie cierpiąca zwłoki i zostanie sama. Cóż, jak zwykle będzie czekać i tęsknić, a potem cieszyć się jak dziecko, którym nigdy nie była, gdy znów się pojawi poświęcając jej swój cenny czas i uwagę.
Całkiem możliwe też, że to ona jakoś zawiniła, zrobiła bądź powiedziała coś, co sprawiło, że zachował się tak a nie inaczej.
To oraz jej wrodzona ciekawość, która jedną z silniejszych cech charakteru zadecydowało za nią:
-Coś się stało?
Karcąc się w duchu za swoją śmiałość czekała na odpowiedź, dalej delikatnie głaszcząc policzek ukochanego. Nie zdając sobie z tego sprawy lekko zmarszczyła brwi.

Usiadła gwałtownie na łóżku, przez chwilę nie wiedząc, co się właściwie dzieje. Dopiero gdy chwilowa dezorientacja minęła, zrozumiała co się dzieje.
Zsunęła się z łóżka i przeszła przez sypialnię stając naprzeciw Anioła, uważnie obserwując co robi. Nie miała zamiaru ładować mu się do umysłu w takiej chwili, gdy był tam lekki nieład. Zmarszczyła tylko brwi. Nie do końca pojmowała, co się dzieje. Nie miał czasu jej tego wytłumaczyć. Mogła więc tylko cierpliwie czekać aż zdoła wyciągnąć z odmętów pamięci to, co go w danej chwili zaabsorbowało.
Skrzyżowała ręce na piersiach czekając, a jednocześnie sama bezwiednie zaczęła analizować wszystkie dziwne zjawiska ostatnich dni. Bo bez wątpienia w jakiś sposób te rzeczy wizały się ze sobą. Czy chodziło o dziwną blokadę, jaką była zmuszona znosić? O niemożność skontaktowania się z bogami? Domyślała się, że dlatego udał się do Świątyni. Czy chodziło o dziwne znaki rozmieszczone w miejscach, które uznała za przypadkowe? Czy o to że zniknęły praktycznie wszystkie przedmioty które przedstawiały jakąś większą wartość?
Ilość pytań kłębiących się w jej umyśle sprawiała, że czuła się wręcz ogłupiała i sfrustrowana brakiem jakichkolwiek odpowiedzi. Miała jednak wrażenie, że być może Mangel udzieli jej chociaż jakiejś wskazówki. Jak już sobie coś przypomni.
Nic nie mówiła, wolała nie mącić jego skupienia niepotrzebnymi pytaniami. Wolała zaczekać na jakiś konkretny efekt, tak więc obserwowała miotającego się Anioła i czekała.

Duszyca otworzyła szeroko oczy. Patrzyła na niego chwilę przerażona. Ten nagły wybuch kompletnie wytrącił ją z równowagi.
Nie miała pojęcia o co on właściwie pytał. Mogła tylko spekulować. Przymknęła oczy i wzięła głęboki oddech.
-Wymagasz ode mnie czegoś, czego nie mogę Ci dać.- powiedziała bardzo cicho, ze spokojem wymalowanym na twarzy.- Jestem... Jestem tą Skimrrą którą znasz teraz dopiero trzy tysiące lat... Od takiego czasu posiadam świadomość, która rejestruje przeszłość. I w tym czasie... Nie. Nie widzieliśmy się...
Znów wzięła głęboki oddech uspakajając głos, który drżał coraz bardziej z każdym słowem. Zacisnęła dłonie w pięści, wbijając idealnie wypielęgnowane  przez Charlotte paznokcie w skórę z taką siłą, że kilka z nich ją przebiło. Jednak wiedźma w ogóle tego nie zauważyła.
-Wszystko, co działo się wcześniej jest poza mną. Nie umiem Ci powiedzieć, kim wtedy byłam, co i gdzie robiłam, jak długo tkwiłam w tamtej dzikiej, prymitywnej formie...- wzięła spazmatyczny oddech.
Skuliła się i zakryła usta dłonią przymykając oczy. Po czym znów się uspokoiła na tyle, żeby skończyć.
-Wtedy mogło stać się doprawdy wszystko.- dokończyła bardzo cicho.
Zamrugała gwałtownie, chcąc pozbyć się nieprzyjemnego pieczenia w kącikach oczu, ale to było silniejsze i po policzkach popłynęły łzy.
Duszyca niezwykle rzadko wracała do tego, co było zanim zyskała świadomość. Ciężar tego, co o sobie wiedziała z tamtego okresu, a były to zaledwie strzępy mglistych wspomnień powodował, że starała się to ukryć jak najgłębiej i nie wracać do tego, odsuwać to jak najdalej od siebie byle tylko nie pogrążać się w tym, co było dla niej tak straszne.
Budziło w niej to tak silne emocje i przez to nienawidziła siebie jeszcze bardziej. W końcu wyprostowała się, ocierając skrawkiem rękawa policzki.
-Wybacz, nie chciałam...- zamilkła nie wiedząc, co tak naprawdę powinna powiedzieć.

Przez chwilę oczy Skimrry przedstawiały kompletną pustkę. Wzięła głęboki oddech, po czym zaczęła się śmiać.
-Ale to nie możliwe.- powiedziała, choć wcale nie była pewna tego, co mówi.- Ja... Ja nigdy... Powstałam w inny sposób.
Zmarszczyła brwi, gorączkowo przerzucając wspomnienia, a przynajmniej ich strzępy sprzed trzech tysięcy lat.
-Ja... Wiedźma, która chciała dostać moje właściwości... Ona została przeze mnie opętana w pewien sposób, ale nie mogąc wytrzymać tego, co się dzieje... ona  się jakby rozpadła... Zostały mi tylko jej ciało, które z czasem i tak uległo przeobrażeniu, strzępy jej świadomości... mocy magicznych...- mówiła gorączkowo, co chwilę przerywając i jąkając się.
Historia Mangela była dla niej tak nieprawdopodobna, że w zasadzie nawet nie była w stanie jej pojąć. Z drugiej strony, widziała wspomnienia Mangela, docierały do niej niemal tak wyraźnie jak rzeczywistość.
Zamilkła w końcu wpatrując się w Anioła.
-Skąd to się wzięło?- zapytała cicho, otwierając szeroko oczy.- Skąd te fałszywe wspomnienia...?
Uniosła spojrzenie, a jej wzrok utkwił gdzieś daleko za oknem. Zacisnęła mocno dłonie. Nagle drgnęła.
-Zaraz, Ty chcesz mi powiedzieć... że on... że Efor...- uniosła jedną brew.- Jestem duchem żywiołu i skoro on ma być moim bratem, to... To jakie on ma właściwości? Twierdzisz, że on jest sprawcą tego całego bałaganu?!
Westchnęła.
-Cóż... To by wyjaśniało bałagan w mojej głowie...- zmarszczyła brwi.

Trwała tak jeszcze dłuższą chwilę milcząc i wpatrując się w miejsce w którym stał. Nawet nie przyszło jej do głowy choćby irytować się z powodu jego wyjścia. Dobrze wiedziała na co się godzi, więc jakiekolwiek żale nie miały sensu.
Wstała i podeszła do okna patrząc na Quidsors i ziemie Zakonne dalej. Drgnęła po chwili i zaczęła chodzić nerwowo w tę i z powrotem wzdłuż ściany mrucząc coś do siebie pod nosem i myśląc intensywnie. Usilnie starała się poskładać wszystkie strzępy wiedzy w jeden kawałek. Jednak było w tym zbyt wiele nieścisłości, zbyt wiele czarnych dziur.
Syknęła wściekle. Wzięła kilka głębokich oddechów by się uspokoić. Miała wrażenie, że zaraz oszaleje. Musiała stąd wyjść, musiała coś robić. Bezczynność ją w tej chwili przerażała. Miała poczucie czasu przeciekającego przez palce. Przymknęła oczy po czym zniknęła w nagłym rozbłysku światła. Mangel z pewnością bardzo długo się nie pojawi w sypialni, a jeżeli będzie chciał ją znaleźć, zrobi to bez najmniejszego problemu.

     - To że śpię, nie znaczy że nie czuję. -    Odparł, przez zamknięte oczy.     - Bicie Twego serca czułem już na trzecim piętrze, o dziwo dopiero przed wejściem do sypialni, zaczęło ono walić jak szalone. -     Nie ruszając się z miejsca , poprosił Chloe dłonią by podeszła. Uchylając jedno oko dostrzegł torbę. No, czas był już wstawać. Uniósł się z łoża. Będąc jedynie w bieliźnie podszedł do anielicy i odwrócił się plecami.    - Ubierz mnie. -     Odparł, mając nadzieję że Chloe domyśli się że chodzi o zbroję.

     - Hmm... Pas. Przed-ramienniki, i nagolennice. I zwiąż rzemienie pancerza z przodu. I podaj hełm... -      Odezwał się groźnie, mięśnie zdawały się tańczyć na jego policzkach.     - PIerwszy raz to robisz, hmm ? Wiąż dokładnie i mocno. -     Skorygował ją natychmiast. Zbroja w większości była ze skóry, jedynie jej elementy były z twardego stopu.

Gdy upewnił się że wszystko jest w porządku, włożył na głowę hełm.

Podchodząc do ogromnego lustra, obejrzał się kilkukrotnie po czy zwrócił się w stronę anielicy.
- I jak wyglądam ? -     Spytał, choć i tak znał odpowiedź. Zbroja leżała na nim idealnie, nie ograniczając przy tym ruchów, ani jej ciężar nie był zbyt duży.