Zakon Światła Ostoja Fantazji

Lejsu i Sadoma:
Szliście dalej w dół, gdy w mroku, na granicy światła zobaczyliście koniec tunelu. Niestety nadal było zbyt ciemno, by ocenić do czego prowadzi. Nagle usłyszeliście nad sobą tupot niewielkich pajęczych nóżek i, gdy unieśliście głowy, zobaczyliście ostatniego ocalałego pająka, który w pośpiechu uciekł przed wami i zniknął w mrokach pomieszczenia...

Daray i Elan:
Niestety pająk nie próbował swoich szans w dalszej walce z wami i po prostu uciekł w dół tunelu...
- Brawo, panowie - mruknął Teral i ruszył w dół schodów. - Miejmy nadzieję, że to koniec wrażeń...

Elian trzymał dalej pewnie miecz w dłoni. Nie miał gdzie go schować. Sztylet wylądował na swoim stałym miejscu.
- Cóż, pozostaje nam tylko dogonić pozostałych - mruknął, po czym ruszył w dalszą drogę.
Szedł pewnym krokiem, zachowując wszelkie środki bezpieczeństwa. Nie mógł pozwolić na przygwożdżenie do podłoża przez jakiegoś pająka.
Starał się dogonić pozostałą dwójkę z przodu.

Nie chciał ryzykować wchodzenia przodem do ciemnego jak smoła pomieszczenia, więc gdy przodem ruszył Sadoma z pochodnią wykorzystał to i ruszył za nim. Gdy przebiegł nad nimi uciekający pająk znów naszły go obawy. Czy nie ucieka on do gniazda? Czy nie spotkają tam jego matki? Miał jak najgorsze przeczucia i niczego nie mógł być pewien, gdyż w tych ciemnościach nie udało mu się rozpoznać jakiego rodzaju pająki napotkali na swojej drodze. Miał nadzieję, że były to tylko zwykłe jaskiniowe pajęczaki, a nie młode arachy.

- Teraz będzie już tylko gorzej - wysyczał Anioł, wyciągając sztylet. Ujął go mocno w dłoń i chwycił pewniej rękojeść miecza. Nie będzie mu łatwo walczyć z takim zestawem broni, ale jakoś się nauczy.
- Panowie, ja bym proponował zrobić to jak najszybciej - wyszeptał, po czym powoli zaczął iść dalej
Nogi trzymał ugięte jakby w każdej chwili chciał się wzbić do góry i uciec. Nie liczył na wysokie jaskinie, ale jeśli by to takiej trafił, miałby jakąś przewagę. Jedyne zagrożenie mogły stanowić pająki, chodzące po ścianach.

Ostatnio edytowany przez Elian (2010-06-22 20:02:53)

-Wiedziałem, wiedziałem - wyszeptał pod nosem.
Wolał się zawczasu ubezpieczyć i już teraz dobył łuku i jedną strzałę. Przyłożył strzałę do cięciwy, ale bez naciągania i skierował strzałę razem z łukiem ku ziemi, była to najodpowiedniejsza pozycja do szybkiego wycelowania i wystrzelenia. Odszedł kilka kroków w bok.
-Stepuje? - spytał zdziwiony. - No chyba Ty. Coś mi się wydaje, że chce nam pokazać, że teraz to już nic nie możemy mu zrobić. Za nim, w tych ciemnościach, kryje się najprawdopodobniej jego mamusia, ale niczego nie jestem pewien.

Nagle z ciemności obok pająka wyłonił się jeszcze jeden... Potem kolejny... Następny... I jeszcze dwa... Czyli było ich już sześć i miały zdecydowaną przewagę. Pająk, którego wcześniej widzieliście zdał się pokazać coś swoim braciom, w wyniku czego pająki podzieliły się na cztery grupki i ruszyły powoli w waszą stronę. Po jednym pojąku na Lejsa i Eliana i po dwa na Shiro i Sadomę. Zatrzymały się przed wami w bezpiecznej odległości i zatupotały nogami...

Uśmiechnął się i zatrzymał. Było ich więcej. Byli coraz bliżej. Sam fakt, że ich wędrówka zbliża się ku końcowi napawała Anioła dumą. Przetrwał i to był fakt.
- Jasne, a we śnie by cię zabił - zakpił do motykarza z uśmiechem i obrócił sztylet w dłoni. - Atakujemy, czy czy czekamy na coś więcej? - Spojrzał na pozostałych kompanów za nim i wykonał dwa kroki w tył. Przylgnął do ściany, by w razie czego odbić się od niej. Nie chciał ryzykować ugryzieniem pająka, nie teraz. Mogłoby to sprowadzić inne z głębi jaskini.