Zakon Światła Ostoja Fantazji

Jedno pytanie, jak ja sie tam pojawie to co się ze mną stanie?

Po upadku królestwa Arrehorów którzy byli 4 nacją rządzącą światem mrocznych elfów nastały cięzkie czasy
ponieważ zmarły król nie miał syna i przez jakiś czas panowało bezkrólewie ...Walka o tron toczyła się między doradcą króla Wingeriadem a generałem admirałowi królewskiej Narahirem. Lud musiał wybrac czy wolą aby kraj był mobilniejszy i szybciej sie rozwijał pod panowaniem Wigeriadema czy żeby kraj szybciej rozwijał się militarnie.Konkurenci prześcigali się w pomysłach aby objąc tron.Opisze ostateczną potyczke.
   Wydarzenie to miało miejsce 240 lat temu. Wingeriadem postanowił uknuc spisek przeciwko admirałowi i w tym celu wynajął szpiega z rodu Ilohinak który miał mu donosic o każdym ruchu Narahira.Pewnego dnia szpieg doniósł mu iż admirał Narahir chce sie zbratac z Or-Schukiem władcą pewnego klanu orków który miałby przeprowadzic szturm na siedzibe Wingeriadema. Klan ten bylł bardzo potężny i miał ogromne wpływy w różnych społecznościach. Admirał zgromadził spory majątek podczas wojny z plemieniem trolli Oramphis wiec było go stac na opałcenie Or-Schuka. Wingeriadem postanowił poprosic o pomoc Krasnoluy a właściwie ich króla Azaghala. Do konfromitacji miało dojśc 2 dni od momentu gdy księżyc zakryje słońce. Obydwoje kandydaci na tron zmobilizowali wszystkie siły którymi dysponowali i doszło do wyniszczającej bitwy. Obydwie strony poniosły ogromne straty...Narahir został postrzelony w ramię i umarł dwa księżyce puźniej, a Wingeriadem umarł od ciosu toporem w głowe.
     Wojna ta zakończyła się jeszcze większym wyniszczeniem państwa dlatego Elfy potrzebowały kogoś kto obejmie tron.Władcy nie było jeszcze przez kolejne 120 lat ale potem znaleziono króla Amarthkorona który został wybrany przez starszyznę i rządzi do dziś...

Ostatnio edytowany przez Faroth (2006-12-26 01:33:23)

Wojna z Orkami

  Gdy królestwo elfów pod władaniem Amarrthkorona rozrastało się w zabujczym tempie wzrastały obawy Or-Schuka wodza plemienia orków o dominację nad krainom Lantros. Lantros była ziemią niczyją aczkolwiek były tam tereny łowieckie Elfów oraz kopalnie orków. Gdyby któreś z nich straciło pozycję w tej krainie oznaczało by to ogromny cios dla gospodarki ich społeczeństwa. Elfy chciały poszerzyc swoje terytorium dla tego postanowili wypędzic Orków z krainy Lantros. Zawarli więc pakt z krasnoludami którzy słynęli z tego że posiadali ogromną siec kopalni w zamian za pomoc król elfów obiecał im częśc kopalni a częśc mieli zachowac dla siebie. Or-Schuk wiedział że elfy coś knują i dlatego podwoił straże przy kopalniach i przedsięwziął nadzwyczajne środki ostrożności; jednak nie spodziewał się że elfy mają tak potężnych sprzymieżenców jak krasnoludy.
  Amarthkoron postanowił że przeprowadzi atak z 2 stron był albowiem znany z umiejętności straegicznych i wiedział że Orkowie są świetnymi wojownikami. Tak też sie stało krasnoludy ruszyły do boju od frontu a elficcy łucznicy osrzeliwali Orków z drugiej lini. Z drugiej strony nacierały elitarne oddziały elfickich szermieży.Walki trwały przez kilka dni ale orkowie musieli uledz wobec potęgi sojuszu krasnoludów i Elfów. Obóz który orkowie rozłożyli przy kopalniach powoli upadał. Dni upływały a orkowie jako wojowniczy naród nie poddawali się. W końcu najeźdźcy zdobyli obóz i  6 kopalni. Tak jak to było w umowie podzielili się kopalniami a elfy rozszerzyły swoje terytoria łowieckie. Podczas zamieszania związanego z braniem w niewole orków Amarthkoron nie zauważył że Or-Schuk zniknął. Elfy wyburzyły świątynie orków i w ich miejsce postawiły swoje.
  Tym czasem Or-Schuk wraz z kilkoma zbiegłymi mobilizował siły i planował zemstę. Minęło wiele lat nim Or-Schuk zebrał dośc dużą armię żeby zniszczyc i wygnac elfów oraz krasnoludów. Tego dnia przypadało właśnie święto bogini łowów Rakhonny i król elfów zaprosił braci z całej krainy na wystawny bankiet. Elfy bawiły się do puźnej godziny tańczyły, jadły i piły wino. Nawet uderzenie gongu nie zbudziłoby biesiadników. Or-Schuk uznał że to idealny moment na podbicie krainy. Ciemnośc była ich sprzymierzeńcem przemknęli się niezauważenie przez straże które również odsypiały bankiet. Wybili wszystkie Elfy nie udało się zbiec nikomu. Nie zabili tylko króla zostawili go sobie jak kartę przetargową z Elfami. Później przyszedł czas na zatakowanie osady krasnoludów, to było trudniejsze albowiem są one świetnie zorganizowane. Walki trwały 3 dni i 3 noce zanim orkom udało się sforsowac bramę i splondrowac wioskę. Kilku krasnoludów zbiegło aczkolwiek nie myśleli o zemście a o swoich poległych braciach. W ich sercach przez długi czas panował smutek a elfy, cóż elfy znów były skazane na bezkrólewie ponieważ orkowie chcieli zbyt wysokiej ceny za króla...

-Dziękuje-przytulił do piersi swoją wybrankę!

Władca Szczurów cichaczem wparował między poświęcone mrocznym elfom półki. Wyciągnął z rękawa pergaminowy zwój. Wetknął go między inne księgi, po czym uśmiechnął się...
-A oto, co o ciemnoskórych długouchach powiadają w Rin...
"Niektórzy mówią, że Elfy z klanu Araces, charakteryzującego się ciemna skórą i płomienmnymi oczyma, wypełzły przed wiekami z jaskiń Mon -Akaru, gdzie żyją do dziś.
One same jednak twierdzą, że powstały, gdy Jedyny dopuścił swą córkę, Riannę zwaną Nocną, do procesu tworzenia jednej z pierwszych ras. Zapragnął, by jego pierworodni pracowali wraz z nim, wiedział bowiem, że serca ich wypełnia marzenie posiadania własnych dzieci.
Araces, Nocne elfy, wyłoniły się tedy z mroku nocy; a umiłowały ją bardziej, niż li dzień. Oczom ich łatwiej było przebijać mrok, niż oślepiającą światłość.
Wbrew temu jednak, co powiadają po karczmach pijani rybałci -Nocnych wiele łączyło z ich jasnoskórymi braćmi. Kochali naturę; bujne puszcze i górskie granie; śpiew nocnych ptaków i cudowny blask gwiazd. Układali o nich setne pieśni, i nie wyobrażali sobie bez nich życia.   
Rasa ów dumna była i bitna; nieraz tedy wadziła się tak ze swymi pobratymcami, jak i z przedstawicielami innych ras. Zachowywała jednakże zazwyczaj lojalność względem jasnych kuzynów.
Ominiem tu teraz tysiąclecia całe historii, by wyjaśnić przyczyny, dla których Araces strącono w mork.
Era elfów pochyliła się i upadła, gdy z południa nadeszły legiony Rinnijskiego Cesarza. Od czasu bitwy pod Doplomem wojna stałą się dla Starego Ludu nieprzerwanym pasmem klęsk.
Padały kolejne księstwa i królestwa; a obuta w żelazo ludzka stopa deptała święte gaje i starożytne miasta.     
I stało się; pobici, niegdysiejsi władcy świata poukrywali się po najstarszych borach; najniedostępniejszych mokradłach,najwyższych górach. Ludzcy władcy, chwilowo omijając te ostoje, pomaszerowali brzegiem Morza Wewnętrznego dalej; na północ; by mierzyć się z kolejnymi przeciwnikami.
Nocne Elfy prawią, że gdy inni ukryli się, oni nadal walczyli z potężniejszym wrogiem, okrutnie sie wykrwawiając. Każdy jasny elf słyszący tę historię, gwałtownie zaprzecza.
Tego nigdy chyba nie uda się rozstrzygnąć. Tak czy siak: ludzcy cesarze przez cztery pięćsetlecia żelazną ręką władali wszystkimi ziemiami, które do dziś udało się opisać geografom; obracając podbite rasy i ludy w niewolników i planując kolejne, wielkie podboje. Wszy