Zakon Światła Ostoja Fantazji

- A jak myślisz, Ar? Przyszłam tu sobie dla zabawy. Żeby się ukurzyć - przewróciła oczyma.
Podeszła do niego tak blisko, że mógł ujrzeć w niej nikłe rysy demona.
- Prowadź. I czyń, co masz czynić.

Uśmiechnęła się chytrze. z podróżnej torby wyjęła coś...czego Aravial się nie spodziewał. Kiedyś mowiła jedynie o figurkach. Teraz podała mu pozłacany diadem - koronę Cath-Ornory i amulet o kształcie wilczego łba. Oba przedmioty służyły jako insygnia królewskie władczyni Wilczyc.
Właśnie po nie...ale i po zemstę, Nikoletta wyruszyła do Werrizanii. Jak mogła więc być niegotowa?
Posłusznie położyła się na ołtarzu. Nie czuła nic. Przeżywała już podobne rytuały...
Nie obawiała się też. Wiedziała w czyich jest rękach. Aravial na pewno znał się na rzeczy.

- Lauryt...? - sama nie wiedziała, czy było to pytanie, czy też stwierdzenie.
W jej głosie odbiła się nuta zdziwienia.
- Czy to konieczne? - spojrzała na zajętego pół-elfa.
Obawiała się, że będzie musiała zapalić narkotyk. On wiedział, co robi, a więc nie dał jej fajki, ot tak. Może chodziło tu o wejście w trans...znieczulenie...cokolwiek...?
Był tylko jeden mały problem...

- Nie od laurytu - odpowiedziała nieobecna myślą w świątyni.
Jej niegdyś silne uzależnienie od dracjum, przysporzyło nie tylko jej, ale i jej przyjaciołom czy nawet zwykłym mieszkańcom wioski, wiele kłopotów. Awantury w Karczmie, wszczynanie bójek, zaczepianie nowych przybyszy...czy nawet próby samobójcze.
A teraz...Teraz miała surowy zakaz zażywania jakichkolwiek używek. Nie mogła nawet pić mocnych trunków. Tym bardziej w dużych ilościach. Przejście w demona dzięki pomocy kilku wiedźm... "Pamiętaj! To może cię zabić lub zmienić w bestię" - przestrzegały.
Jeszcze raz spojrzała na Araviala. Zapaliła fajkę. Poczuła lauryt w płucach...

Przed oczami wirowały i migotały ciemne i czerwone plamki. Światło drażniło jej źrenice, także łzy naszły do kącików oczu. Zmrużyła powieki.
Chwilę później wracało jej czucie w całym ciele i dopiero teraz promienisty ból przeszył krańce jej nerwów.
Jęknęła.
Cierpienie wywołane raną przyćmiło uczucie pustki w jej głowie. I w jej Istocie. Prawdopodobnie Nikoli już nigdy nie będzie dane się nad tym roztrząsać. Bo nad czym niby? Narodziła się na nowo. Bez duszy. Jak gdyby nigdy jej nie miała. Nie wiedziała, czym ona jest, jak smakuje i jak wygląda.
Zamrugała oswajając oczy ze światłem. Odszukała wzrokiem zawsze poważną i kamienną twarz Araviala. Z jego oczu mogła odczytać, że już po wszystkim. I nic więcej. Nalambar zawsze miał taki sam, niezmierzony wyraz twarzy. Głębokie i przenikliwe spojrzenie. To właśnie przerażało Seraphine. Równocześnie wzbudzając podziw.
A więc stała sie Bezduszną...Ha! jedyną kobietą w tym Zakonie. Ale sza! O tym ani słowa.
Chciała się unieść, ale rana przykuła ją do ołtarza...

- Boli...? - nie zabrzmiało to ani jak pytanie, ani jak stwierdzenie.
Liczyła się z obrażeniami. Wiedziała o tym, ale... Bała się, że to lauryt powoduje bolesny paraliż. Odetchnęła głęboko.
- Nie mogę się podnieść - powiedziała poważnym tonem. - Powiedz mi, że to normalne.

Pewnie Nikoletta przyjęłaby napój z sobie tylko znaną wdzięcznością, gdyby mogła po nią sięgnąć i wypić. Mimo to wciąż leżała jak przybita do ołtarza.
- Chyba nie dam rady. Mógłbyś...unieść mnie trochę? - czuła się dość niezręcznie w tej sytuacji.
Jak zawsze zresztą w obecności Araviala, który był dla niej uosobieniem odległej, tajemniczej wiedzy i mocy oraz właściwej magom ascezy. Nigdy nie widywała go na balach, jarmarkach, ogniskach i innych ludowych zabawach. Nigdy nie przesiadywał w Karczmie.
A przecież, jak zdawało się Niko, był młody. Miast używać życia lub chociażby dbać o relacje ze znajomymi, Nalambar pojawiał sie i znikał niepostrzeżenie.
Impulsywna amazonka nigdy nie wiedziała, jak zachować się przy stonowanym planiście, ale nie miała wyboru...
- Może faktycznie ta kawa postawi mnie na nogi - dodała.

Upiły łyk, a następnym o mało się nie zakrztusiła.
- Ależ nie...co ci przyszło do głowy? To raczej ja nie prezentuję się zbyt dobrze - spróbowała rozładować napięcie. - I wcale nie jestem zamknięta w sobie...tylko...czuję ból, a zarazem nie mam władzy nad ciałem. To dość krępujące - jaka ona była sztywna.
Przy Aravialu znikał animusz i pogarda, jaką okazywała wszem i wobec. Coś kazało jej korzyć się, a ona tego nie cierpiała. Bo nikt nie stał ponad nią. I nikt nie miał nad nią mocy.