Zakon Światła Ostoja Fantazji

Szła energicznym krokiem, jak przystało na młodą wojowniczkę. Przy każdym jej kroku drgały mięśnie jej nóg - całkiem zresztą zgrabnych, co nieskrywanie oceniały oczy mężczyzn przechodzących ulicami. Szwendali się jeszcze spiesząc z warsztatów do domów, czy może na resztę wesela. Mało to amazonkę obchodziło. Ważne było, że placyk przy studni pozostawał pusty.
Nikola odłożyła niesiony wciąż kawał oderwanego sukna na kamienny krąg, po czym chwyciła wiadro i powoli opuszczała je wgłąb studni. Zaraz też naciągnęła korbą kubeł zimnej wody i wystawiła na zewnątrz.
Wzięła materiał i przysiadłszy obok wiadra, zamoczyła sukno w wodzie i poczęła starannie wycierać się z resztek dań weselnych.
Była zła, lecz złość tę chciała zachować dla siebie. Nie klęła więc pod nosem ani nie złorzeczyła światu. Nie obiecywała też swym wrogom, że ich ponabija na pale tudzież poćwiartuje ich ciała i rzuci ghulom.
Nie bacząc w ogóle na świat ją otaczający, zdjęła resztę czegoś, co do niedawna było suknią, i dalej jęła zmywać krem i sosy...

-A ja to Ci nawet plecy umyję!- Wojownik wyszedł z cienia śmiejąc się. Dawno już nie był tak wesoły jak dzisiaj, ale też dzisiaj był szczególny dzień.
-No po za tym będzie Wam brakowało dobrego towarzystwa be ze mnie.-Gdy szedł, butelki dźwięczały radośnie odbijając się od siebie. Zastanawiające było to, że jeszcze chwilę wcześniej nie było ich wcale słychać, jak i samego chłopaka. Daray stanął obok nich, a następnie przyglądnął się to Ekenie, to Nikol. I to niby miały być istoty, które odbiorą mu życie w najbliższym czasie? To zapowiadało się dość interesująco...
-No to idziemy, nie?- Zapytał tonem, jakby to już i tak było przesądzone z góry. N cóż... W końcu tak przecież było...

***
Studnia... Miejska oaza dla spragnionych wędrowców. Choć po tym, co się tu wydarzyło kilka księżyców temu, okoliczni mieszkańcy do dziś, zdaje się, nie czerpią stąd wody. Najwyraźniej trupi jad wciąż nie zmienił swoich właściwości.
Erufailë nie miała jednak zamiaru gasić pragnienia. Chciała po prostu przystanąć na chwilę i odetchnąć spokojnie; wracała z podróży. Po raz pierwszy chyba nie zatrzymała się przy Zwierciadle Rusałek - ale studnia także budziła kilka wspomnień... Poza tym, miała nadzieję na spotkanie kogoś lub chociaż na obserwację zmian.
Czuła, że nie wszystko było takie jak dawniej; coś wisiało w powietrzu. Nie potrafiła wskazać tego dokładnie lub przynajmniej nazwać, ale miała wrażenie jakieś odmiany, która zaszła na pewno. Tylko czy to otoczenie się zmieniło, czy ona sama?
W podróżnym stroju, z włosami upiętymi w kok - choć kilka pasemek, niesfornych albo nieujarzmionych specjalnie, wciąż plątało się przy jej twarzy - przysiadła na brzegu studni. Wróciła, po raz kolejny wróciła.
Kiedyś nie podjęłaby decyzji o powrocie tak szybko; teraz było to dla niej oczywiste. Miała po co wracać, miała do kogo wracać. Nie mówiąc już o tym, że zżyła się z Zakonem i czuła, że po prostu chce wrócić.

Choć on na nią nie zwrócił uwagi, Erufailë obserwowała go dyskretnie. Nie musieli nawet wdawać się w pogawędkę; sam fakt spotkania kogokolwiek był wystarczająco miły.
Nie patrzyła nachalnie przez cały czas; rzucała raczej ukradkowe spojrzenia. Wydawał jej się być skądś znajomy, choć nie mogła przypomnieć sobie okoliczności, w których wcześniej widziała jego twarz. Ile czasu musiało upłynąć od tamtego zdarzenia?
Gdy zobaczyła, jak nie-znajomy - tak nazwała go w myślach - zdejmuje koszulę, uśmiechnęła się lekko.
Półnagi, umięśniony mężczyzna, doświadczony na swój sposób - na co mogłyby wskazywać pokiereszowane plecy - ale młody. Czarne, falujące włosy. Widok niczym z marzeń podlotka... Elfka podlotkiem od wielu lat już nie była - choć kiedyś mogłaby stracić głowę dla samego uroku tej sytuacji. Jej uśmiech brał się z owej właśnie, szczególnej samoświadomości, która pozwalała także na spojrzenie z pewnym dystansem na siebie.
Choć w przypadku Erufailë nie było jak mówić o traceniu głowy w ogóle. Nie chodziło o szczególną rozwagę, którą mogłaby się kierować, ale o to, że głowę straciła już dawno. Dla kogoś, kogo obraz nosiła przez cały czas w sercu.
Woda nie obryzgała jej aż tak bardzo, jak mogłoby się wydawać. Ot, nieco mokre ubranie, ale przynajmniej włosów nie trzeba ponownie układać - pomyślała rozbawiona. Bardziej chciało jej się śmiać, niż płakać.
- Hej, ostrożniej trochę - powiedziała, wyżymając wodę z rękawa.

Uśmiechał się, ale jego oczy nie wyrażały radości. Choć półprzymknięte, dalej emanowały czernią źrenic - czernią, która mogłaby zaniepokoić elfkę. Nie potrafiła dojrzeć niczego w tych oknach duszy; ciemność panująca wewnątrz pochłaniała wszelkie światło.
Mimo tego, patrzyła dalej i miała świadomość, że i ona jest obserwowana. Dostrzegła w twarzy chłopaka obecność elfich rysów, jej uwadze nie uszły także uszy - choć skrzętnie ukryte. Nie wywoływało to w niej szoku czy zdziwienia; ot, kilka cech, które zauważyła. Bardziej interesująca wydawała jej się rana na ustach.
Uśmiechnęła się do niego lekko, kończąc lustrację. Nie chciała być nachalna.
- Chyba nie, o ile nie ma Pan czegoś, czym można by się wytrzeć. Właściwie, nawet nie trzeba. Dzień nie jest wszak taki zimny - uśmiechnęła się, a w jej oczach zapaliła się jakaś wesołość.