Zakon Światła Ostoja Fantazji

Ekena ze spokojem wysłuchała słów wampira o jego służbie i idei odkupienia win. Sama nie do końca ją pojmowała, wychodziła z założenia, że gdy coś robiła, zazwyczaj miała świadomość konsekwencji i godziła się z nimi. Miała na sumieniu życie niejednej istoty myślącej, ale nie przejmowała się tym. Nie zamierzała żadnej swojej ofiary przywracać do życia, więc nie obchodziły jej. Niech tym, co w ziemi, przejmują się ci, którzy sami są pod ziemią.
- Tak, dzieci. Wiesz, takie małe, rozbrykane... - Albinoska, by lepiej zwizualizować ideę dzieci, poruszyła ręką na wysokości około połowy metra, jakby chcąc zaznaczyć ich wysokość. - No dobra, te akurat takie nie są...
Bo chwili zastanowienia "odznaczyła" w powietrzu trochę mniej niż półtorej metra, a po kolejnym krótkim przemyśleniu, sporo ponad tą wysokość.
- Ale rozbrykane się zgadza. A z opieką zgadłeś. Z tym, że moje też. Cześć to moi jakże uroczy potomkowie, a część adoptowałam. Właściwie to parę lat już mają... Najstarsze jakoś cztery... Coś nie tak z faktem mojego macierzyństwa?

- Owszem. Sześć pólgryfów i jedna polimorfka, która jak na prawdopodobnie martwą wydaje się być cholernie żywa. Kolejne sześć półgryfów i jeden gryf adoptowane. - Albinoska wymieniła spokojnie, przeglądając szybko odmęty pamięci, czy przypadkiem nikogo nie pominęła. - Skąd taka reakcja? Zdarza się, że niektóre kobiety mają dzieci i jakoś wszyscy musimy żyć z tą wiedzą.
Polimorfka nie ukrywała rozbawienia reakcją wampira. Widywała już różne modele zachowania po skojarzeniu faktów, ale to, co mogła obserwować tym razem wywołało wręcz tłumiony chichot. Z szerokim uśmiechem na ustach rozsiadła się wygodniej na pniu, zakładając nogę na nogę. Po chwili odetchnęła głęboko i spojrzała na ciemniejące niebo, by wreszcie przenieść wzrok spowrotem na wampira.
- Nie mów mi, że aż tak Cię to zszokowało. Myślałam, że moje maleństwa są powszechnie znane.

- Muszę powiedzieć, że moje maleństwa jak na maleństwa są całkiem niemałe. Ale mają sie dobrze, dziękuję. Trochę rosną, ich zabawy zaczynają być nieco problematyczne... wiesz, polowanie na mamusię i inne takie... A co do wychowywania tam dzieci, jedna z moich córek radzi sobie tam całkiem dobrze, ale ona jest zmiennokształtna, więc ciężko uznać... - Widząc, jak wampir poważnieje, Ekena również porzuciła nieco swobodny ton i znów wsparła stopę o pień. Po chwili oparła brodę na kolanie, przyglądając się Angelusowi, jakby chciała rozpoznać powód nagłej zmiany, spróbować zrozumieć jego zachowanie. Musiała przecież pamiętać, że tym razem to nie ona była drapieżnikiem i powinna zachować czujność. Mimo braku agresji ze strony krwiopijcy, wciąż pozostawał niebezpieczny. Właściwie, gdy polimorfka zastanowiła się nad tym dłużej, przypominało to w pewnym sensie przebywanie wśród półgryfów. Niby była bezpieczna i niepozwoliłyby jej skrzywdzić, ale jeden nieuważny ruch łapą, lub zbyt mocne uderzenie podczas zabawy i mogła stracić pewne istotne części ciała.

Znalazła znajome jej miejsce. Wkroczyła śmiało na polanę jakby była jej własnością. Tysiące razy tu była i nie miała zamiaru bawic się w ceregiele. Musiała cos zrobić. Na szczęście wielki mistrz Mangel z tego co się dowiedziała odszedł. Gdyby teraz się dowiedział co planuje zrobić to pewnie przewróciłby się w grobie, albo tam gdzie wrzucono jego ścierwo. Zachichotała pod nosem. Dwie kwadry, najlepszy czas na magię.

Wiedźma przytaszczyła ze sobą cięzki kocioł. Widok był zaiste zabawny dla postronnego obserwatora, o ile jakis by się znalazł. Chuda drowka w sali przynajmniej balowej taszczyła osmalony garniec, tarzając go po trawie i rozglądając się za niezadowolonymi z niszczenia trawy driadami. W końcu gdy uznała, że kawał żelastwa jest na właściwym miejscu zaczęła nalewać do niego kolejne porcje wody. Wyciągnęła z podróżnej torby sezonowe zioła i niezwykłe przyprawy, które przywiozła z dalekich, rodzinnych stron. Naniosła chrustu pod kocioł, a nastepnie za pomocą magii krzesiwa i hubki rozpaliła drewno. Wielką chochlą mieszała zawartość kadzi z której w miarę gotowania się wydostawał się okropny zapach. Drowka zakręciła sie parę razy wokół paleniska i splunęła za siebie mrucząc jakieś dziwne zaklęcia w drowim.

Ostatnio edytowany przez Silver Moonlight (2011-02-22 23:23:55)

- Do mrocznej cholery czy zawsze muszę słyszeć jak ktoś mnie w myślach wspomina? To się robi uciążliwe... - Zabrzmiał po raz kolejny ten nietypowy głos łączący w sobie basowe brzmienie z metalicznym posłuchem.
Potężne uderzenie przeszyło ciało Archibalda. Było to rozdarcie przestrzenne. Archbald prawdopodobnie kiedyś już o czymś takim słyszał. Był to rodzaj portalu którego zwykli używać Generatorowie Chaosu. Niestabilna wyrwa pomiędzy kilkunastoma planami istniejąca w tych samych koordynatach lecz w wielu wymiarach na raz. Coś co zwykło się określać mgłą, lecz posiadającą czarny kolor zaczęło wydobywać się z przejścia. W jednej chwili przejście rozdarło się by wyrzucić z siebie resztkę mgły oraz postać w kapturze. Wyrwa po takim obciążeniu zamknęła się w jednej chwili.
- Wyglądasz co najmniej... Zabawnie... Ale i tak miło cię widzieć Archibaldzie - Rzekł Arghez zrzucając kaptur by ukazać swoją maskę. Ta jak zawsze reagując na promienie słoneczne rozpadła się w drobny pył.