Zakon Światła Ostoja Fantazji

Schodzili mrocznym wąwozem pośród ostrych, czarnych skał. Klaustrofobiczna podróż krętą ścieżynką dłużyła się jak diabli. W pewnym momencie Tin potknęła się o coś i w czasie upadku rozcięła lekko nogę o kamień. Obejrzała się. Za nią leżała wielka, chyba długości dwóch stóp kość piszczelowa. Nim zdążyła cokolwiek dowidzieć posypały się czarne, wykonane z kości bełty... Na szczycie urwisk nad nimi stały przypominające gargulce mutanty i szyły z dziwnie wykonanych kusz.

Zaklęła. Próbując unikać bełtów usiłowała wstać. Przeklinając szpetnie pod nosem wypatrywała reszty. W końcu gdy podniosła się do pionu sięgnęła po łuk, wyciągnęła strzałę. Nie wiedziała jednak, czy ma to jakiś sens. Zefir tak czy siak zaraz się zjawi, zniszczy wszystkich a jej wysiłki okażą się zbędne. Znowu. Może raczej powinna uciekać, próbować dalej biec...? Syknęła cicho, czując pulsujący ból. Wycelowała, strzeliła, zrobiła krok do tyłu. Powtórzyła czynności kilkakrotnie. Zacisnęła mocno zęby uchylając się od bełtu. Odwróciła się tyłem i spróbowała z powrotem biec, kulejąc nieco.

Poczuł to znowu, tak już kiedyś, poczuł to niesamowite uczucie potęgi. To było dawno, wtedy kiedy poznał Mistrza Zefira. Tak to było wspaniałe uczucie. Czuł nagły przypływ sił, sil z którymi mógłby wskrzesić cały ród Al'Berol. Ale wiedział, że ta moc jest cudza i teraz była potrzebna do innych celów. Zmierzył wzrokiem wciąż przecierające oczy bestie. Uśmiechnął się kpiąco i odwinął bandaż z lewej ręki. Przyszedł czas mordowania, tępej rzezi i to za pomocą magii. Dzięki Bogom Nekromanta potrzebował tego bardziej niż zwykle. Zaczął kreować, z niewiarygodną dla siebie prędkością i precyzją zaklęcie. Na końcu jego palców coraz szybciej i coraz bardziej dostrzegalne były wyładowania elektryczne. Czuł, że był gotów wybić ich wszystkich do nogi. W końcu donośnym krzykiem wypowiedział inkantacje zaklęcia.
-ZAPATOS!
Energia natychmiast trafiła najbliższego z mutantów, przechodząc na kolejnego i kolejnego. A Nekromanta czuł jak powoli uchodzi z nich wszystkich życie. Sprawiało mu to dziwną satysfakcję, kiedy dało czuć się zapach przypalanych organów. Tylko jednego demona nie dosięgła ta destrukcyjna siła. Dla niego Sulam miał przygotowany zdecydowanie ciekawszy los.

Ostatnio edytowany przez Sulam (2009-01-10 23:55:27)

Sulam z przerażeniem dotknął miejsca gdzie powinien mieć swoje ucho. Z przerażeniem stwierdził, że miast niego zastał tam krwawą miazgę. Ucho! stracił swoje dumne elfickie ucho! Kolejna hańba w jego młodym życiu. W jego oczach dało się zauważyć żądze krwi, dziki szał. Zabrał swoje ucho z ziemi i zaczął przeklinać siarczyście po staro elficku. Nie wiele myśląc ponowił "sztuczkę" mistrza Zefira.
-BARBASA!- Wrzasnął na całe gardło.
Potężny podmuch wiatru zbił obrzydliwców z nóg. Miał jeszcze dość siły żeby ich wszystkich wykończyć. Wiedział już, że na ich kamienną skórę nie działają zaklęcia domeny piorunów. Wątpił też aby udało mu ich spalić, ewentualnie może stopić. Nie! Na kamień trzeba było działać brutalną siłą, a to mogła zapewnić mu z pewnością magia ziemi. Skupił się na wywoływaniu ze swej duszy tego żywiołu, nie myślał już o niczym innym. Ni o uchu, ni o misji, ni o rodzie. Teraz było tylko to jedno zaklęcie, które mogło ocalić mu skórę. Brunatne więzy magii ziemi przewijały się i splatał, tworząc silną całość.
-Acies!
Kilkanaście żyletek wystrzeliło z ogromną prędkością w stronę podnoszących się mutantów. Sulam miał tylko nadzieję, że jeżeli ma już zginąć na tym planie, to chociaż weźmie za sobą te stworzenia.

W miarę, im większy był jej ból, tym mniej go odczuwała. Zdawało się, jakby ten jeden z jej zmysłów - czucie - utraciła bezpowrotnie. Nadszedł ten moment, kiedy przekracza się tak zwany próg bólu. Tę niewidzialną granicę, kiedy organizm powinien umrzeć z niewyobrażalnego cierpienia, jakiego nie jest w stanie znieść.
Powinien.
Ale Sol...wiedziała, kim jest. I wiedziała, co przeżyła. I nie była do końca normalnym człowiekiem.
Puszcza. Arena. Ilir'ney. Czeluść. I teraz to istne Piekło.
Ona nie mogła dać się złamać.
Wszystkie jej ruchy, mózg monitorował z lekkim opóźnieniem. Oczy miała mętne...Potem całe zajście też miała pamiętać jakby zawoalowane mleczną mgłą.

Kiedy jeden z trójki ohydnych mutantów ponownie chciał dać ujście swej chuci...wbiła w jego szyję paznokcie tak mocno, że zawył. Po czym rzuciła się tym razem zębami do gardła potwora, rozrywając mu aortę. Krew trysnęła na jej twarz.
Ona. Mścicielka nie znająca litości, postanowiła uwolnić się od katów. Nieodwracalnie ryzykując życiem.
Podniosła wzrok znad ścierwa. Oczy jarzyły się niezdrowym blaskiem. Jedyna cecha, jaka ostała się po jej demonicznej naturze, którą straciła. Żółto-zielony płomień nie gasnący w jej furii...

Wydała z siebie dźwięk, do złudzenia przypominający wilcze warknięcie. Zza paska mutanta wyciągnęła zakrzywiony nóż. Powstała gotowa do obrony...
A najlepszym sposobem obrony jest atak... Niespodziewanym piruetem podeszła kolejnego potwora tnąc mu poprzecznie po mordzie. A gdy ostatni chciał ją pchnąć mieczem, rzuciła nożem. Prosto w jego lewe oko.
Po czym padła i straciła przytomność.