Zakon Światła Ostoja Fantazji

Po chwili wróciła z kuchni z imbrykiem parującej herbaty.
-Niewiele i interes średnio idzie.- stwierdziła nalewając bursztynowego płynu.- Jeden upadły anioł i kilka rozhisteryzowanych mieszczanek. Ale na ratę kredytu się uzbiera.
Uśmiechnęła się beztrosko i usiadła naprzeciw elfki. Jednak jej optymizm nieco ostygł, gdy dostrzegła coś w oczach elfki, coś czego chyba wcześniej nie zauważyła. Była to dziwna, chłodna pustka, podszyta smutkiem. Dziwne wrażenie, zazwyczaj ciężko jej było o empatyczne wrażenia, więc to musiało być nadzwyczaj silne, że dotarło do tak nieczułej osoby jak duszka.
-Wydaje mi się, że coś cię trapi...- zaczęła ostrożnie.- Chcesz może o tym porozmawiać?
Obserwowała bacznie Tinuviel niepewna jakiej reakcji może się spodziewać.

W milczeniu wysłuchała elfki, nie chciała jej przerywać zbędnymi pytaniami.
-Być może nie jestem najlepszym przykładem, bo ani nie zostałam zrodzona z ludzi, ani też nigdy nie zdołałam założyć własnej rodziny...- zaczęła.- Ale przez ten czas, gdy obserwuję ludzi i inne rasy, które są w miarę cywilizowane... Zauważyłam, że rodzice nigdy nie zapominają o swoich dzieciach, zawsze czekają, zawsze tęsknią, zawsze je kochają i są gotowi zrobić dla nich wszystko. I nie jedna matka przychodziła do mnie pytać, gdzie też może być jej dziecko.
Po jej słowach zapadła dłuższa chwila milczenia. Skimrra wysączyła kolejną filiżankę herbaty. Co ciekawe, cisza nie była ciężka, a raczej nasycona spokojem w ulotny, wręcz niepowtarzalny sposób. Można by nawet stwierdzić, że było to coś kojącego zmysły, szczególnie w atmosferze uśpionego miasta i gęstej ciemności pochmurnej nocy. Widząc, że drewno już się dopala, podeszła i dorzuciła kilka bierwion. Ogień ponownie zajaśniał lekko drżącym blaskiem zalewając pomieszczenie.
-Wystarczy mi dwadzieścia dukatów.- odezwała się w końcu, choć nieco z żalem, że burzy tak skomplikowaną strukturę spokoju.

-Tinuviel...- zatrzymała się na chwilę, by odpowiednio dobrać słowa.- Rodzice przecież muszą być gotowi na to, że dziekco kiedyś dorośnie i odejdzie. Pomyśl, nie chcieli by żebyś się zadręczała, woleliby, gdybyś odnalazła w sobie wolę walki, chęć by wszystko zmienić. Z tego chcieliby być dumni. Przynajmniej tak mi się wydaje.
Wróciła do stołu i usiadła, nie zwracając uwagi na monety. To nie było teraz najważniejsze. Bardziej ją obchodziło, to co mówiła elfka. Z jednej strony było to dla Skimrry ciekawe, jak wszystkie wahania, intencje i emocje istot myślących po ludzku, lub zbliżonym do ludzkiego sposobie pojmowania. Ona sama była zbyt odczłowieczona, by w pełni to zrozumieć.  Z drugiej jednak strony, miała wrażenie, że Tinuviel potrzebuje wyrzucić z siebie swoje wątpliwości, żale i ponure myśli. A prócz mówienia o przyszłości taka była też funkcja wróżki - wysłuchanie. Poza tym, dzięki temu, że mogła zająć się jej problemami zapominała o własnych.
-Nie udowadniaj sobie na siłę jak bardzo zła i podła jesteś.- wyszeptała delikatnie.- Bo nie jesteś i nigdy nie byłaś. A czy będziesz, zależy tylko od ciebie, wszystko zależy od ciebie. Możesz zrobić co zechcesz. Patrzyła dość uparcie na elfkę i nie spuszczała z niej wzroku. Skimrra naprawdę wierzyła w to co mówi.

Wyjęła z pudełka stojącego na półce kilka czystych bandaży i podeszła z nimi do Tinuviel. Uśmiechnęła się chcąc dodać jej otuchy i podała, mówiąc:
-Nie zawsze wszystko jest tak, jakbyśmy tego chcieli.- mówiła ciepłym, kojącym głosem.- I nie przepraszaj, może i nie jestem człowiekiem, ani tym bardziej elfem, ale wiem, że łzy potrafią ukoić. Więc jeżeli ci to potrzebne, płacz. I nigdy nie jest za późno, żeby wszystko zmienić, i to akurat mówię z własnego doświadczenia.
Dolała elfce herbaty, czekając na jej reakcję. Miała przemożne wrażenie, że dziewczyna od dawna to wszystko w sobie dusiła i teraz, kiedy miała okazję, emocje znalazły ujście.
-Nie miałam własnej matki.- powiedziała w końcu.- I nigdy matką nie byłam. Ale wiem, że matka kocha mimo wszystko i ponad wszystko swoje dziecko takim jakim jest.

Przez tą krótką chwilę miała wrażenie, że zajrzała na samo dno duszy Tinuviel. Te wszystkie lęki, żale, wyrzuty sumienia.... Wyglądało to tak, jakby elfka zestarzała się nagle bardzo, jakby była przerażająco zgrzybiała, zgorzkniała. A jednocześnie te łzy wskazywały na bunt, na potrzebę zmiany.
Skimrra podeszła do okna i uważnie obejrzała gwiazdy. Obliczyła czas i wróciła do stołu.
-Tinuviel... niedługo minie północ.- powiedziała spokojnie.- Może gdy minie, załóż sobie nową księgę, zacznij od początku, od nowej, białej karty. Daj sobie szansę, proszę. Do obecnego stanu zawsze możesz wrócić. A spróbować... chyba ci to nie zaszkodzi?
Łzy znaczyły jaśniejsze ślady na jasnej twarzy elfki. Duże zielone oczy patrzyły na duszkę, jakby błagając by zdjęła z barków elfki ten wielki ciężar.  Ale jedyne co na razie mogła zrobić to dać jej nadzieję, wiarę i swój czas, by ta mogła wypowiedzieć wszystko to, do czego nie chce się przyznać nawet sama przed sobą. Starała się przy tym wszystkim nie oceniać dziewczyny, nie mówić jej co ma robić, a jedynie co może zrobić. Nie miała za zadanie kierować ludźmi, a jedynie wskazywać im możliwości działania.
-Jeżeli myślisz, że powiedziałaś za dużo, lub też że nieodpowiedniej osobie... nie mogę cofnąć czasu, ale daję ci moje słowo, że nic co usłyszałam nie wyjdzie z tego domu bez twojej zgody.- powiedziała chcąc uciszyć ewentualne lęki Tinuviel. Niepotrzebna była jej kolejna obawa, już dość dźwigała, by musieć uporać sie z jeszcze jednym problemem. Poza tym... w jakiś niewytłumaczalny sposób Skimrra chciała, by elfka jej ufała.
-Może to dziwnie zabrzmi...- odezwała się w końcu.- Ale ja nie wierzę w przypadku. I to, że dzisiejszego wieczora pojawiłaś się u mnie... to też nie był przypadek. Może obie zróbmy z tego użytek?
Nie oczekiwała odpowiedzi, chciała jedynie wypowiedzieć szczerze wszystko o czym myślała. Rozumiała zagubienie Tinuviel lepiej, niż by się wydawać mogło. Sama czasem miała wrażenie, że takie zagubienie to część niej samej, bo tak wiele go w sobie nosiła. Ale do wszystkiego można się przyzwyczaić. Raana dała jej usystematyzowany, spokojny tryb życia, a od tego był juz tylko mały krok do harmonii ducha...
Odpędziła od siebie tę ostatnią myśl. Nie wolno jej osiadać na laurach, duch tylko czekał na takie uśpienie czujności. Oderwała się od swego egoizmu i wróciła do saloniku, do skruszonej Tinuviel.

Ostatnio edytowany przez Skimrra (2009-03-09 21:42:05)

Cisza dzwoniła w uszach, a spokój przykrywał wszystko puchatym kobiercem. Nic nie zapowiadało, że drzwi nagle uderzą o ścianę. Nocny wiatr wtargnął do pomieszczenia, zrzucając karty ze stołu i targając zasłonami.
Nagłe wtargnięcie Shiby spowodowało, że Skimrra zerwała się z miejsca wyciągając ręke w stronę skąd spodziewała sie napastnika. Niewiele brakowało a długouch oberwałby zdrowo. Ale patrząc na niego nie zauważyła żeby był wściekły czy agresywny, a raczej udręczony i niepewny. Nawet nie mrugnęła, gdy rzucił sakwe na stół. Odwróciła się natychmiast w stronę Tinuviel.
-Wybacz moja droga, ale jak widzisz... - zawahała się, po czym zmieniła zdanie.- Możemy wrócić do tej rozmowy jeżeli jeszcze będziesz miała ochotę.
Tinuviel dalej milczała. Skimrra pożegnawszy ją i zamknąwszy za nią drzwi wróciła do stołu.
-Złotem się nie przejmuj.- powiedziała spokojnie.- Są ważniejsze rzeczy. Ale na przyszły raz mógłbyś pukać, gdy chcesz wejść.
Pochyliła się i pozbierała karty. Przetasowała je zręcznie i odłożyła na stół.
-Widzę, że coś cię trapi.- powiedziała już sokojnie.- Zaraz się tym zajmiemy, ale najpierw musisz powstrzymać swoje nerwy. Napijesz sie herbaty?
Ostatnie pytanie wyrzekła zbierając naczynia ze stołu.

Uśmiechnęła się łagodnie. Elf był bardzo niepewny. Wbił w nią niecierpliwe spojrzenie. Nie spiesząc się poszła do kuchni i po chwili wróciła z herbatą. Rozlała ją do filiżanek i postawiła jedną z nich przed Shibą. Ogień w kominku dalej trzaskał przyjemnie. Usiadła i swoim zwyczajem odrzuciła długie włosy na plecy.
-O złocie pogadamy później.- powiedziała spokojnie.- A teraz do  rzeczy, myślę, że najlepiej będzie jak posłużę się kartami.
Przetasowała ponownie talię i przesunęła ją po blacie.
-Przełóż.- mruknęła, a w oczach zalśniły jej zielone płomienie. Intuicja na powrót dorwała się do głosu w jej umyśle.