Zakon Światła Ostoja Fantazji

Stanisłav podrapał się po głowie i powiedział
Dzień dobry. Nazywam się Stanisłav Díoltas. Można mi mówić Licho. - po czym dodał uśmiechając się szerzej - Tak więc przybyłem do Zakonu się kształcić ale trzeba mieć pieniądze. Po prostu źle obliczyłem koszty podróży tutaj, choć podobno dobrze liczę i teraz szukam pracy. Czy znalazła by się dla mnie praca? Znam jednego naukowca i powiedział że mam talent matematyczny. Mówił też że jestem pojętny i szybko się uczę. Jaka jest prawda to pan oceni... Jest tylko mały szkopuł. Jestem niepiśmienny. - przy wypowiadaniu ostatniego zdania "Licho" Díoltas na chwilę przestał się uśmiechać i spuścił głowę, jednak po chwili się wyprostował oraz na jego ustach znów pojawił się promienny uśmiech.

Imię, nazwisko napisał jak należy. Kapłan, który przyjeżdżał do jego rodzimej wsi czytał co niektórym ważniejsze dokumenty i każdego mieszkańca nauczył pisać jego imię i nazwisko. Pochodzenia nie umiał wpisać, więc je pominą, a przy imieniu ojca na chwilę zamarł ale pamiętał jak kapłan tłumaczył ojcu dokumenty i uczył go podpisu. Lubił kapłana mimo iż wszyscy śmiali się z jego nazwiska- Robak. "Co to było to ostatnie? A tak! Miejsce zamieszkania..." - pomyślał. Po namyśle postanowił postawić kreskę. Wrócił do rubryki "Pochodzenie".
Jak się pisze Zadupie?

Ostatnio edytowany przez Licho (2010-04-28 20:08:55)

Ja? Ja urodziłem się w Zadupiu. Taka mała wieś nieopodal Zarzecza. Tato zwał się Galileusz, a mama Emma. Mam także dwóch młodszych braci: Eryka i Alexa. Moim obowiązkiem jest ich chronić! Ale ojciec gdy dowiedział się o Chaosie i o Zakonie... Uznał że najlepiej ich obronię walcząc z Chaosem, a i przy okazji zdobędę wykształcenie i pracę. Właściwie to akolita Robak go przekonał. Ale po kolei. Ja od małego zapamiętywałem wszystko. Wszyściuteńko! Nawet jak się rodziłem... Może mi pan nie wierzyć ale powiem tylko tyle że to niezbyt przyjemny widok... Na czym to ja... A tak! I że tak zapamiętywałem to zostałem posłańcem do miasta! Wpierw do  Zarzecza, później  do miasta Raany. Tam też poznałem takiego filozofa, jak się miał zwyczja nazywać i on mi pokazał książkę do matematyki. Pochwalił mnie że pojętny jestem i taką wiedzę można wykorzystać do budowy budynków lub maszyn... Więc jestem! - uśmiechnął się szeroko ale tym razem nieszczerze i był świadom że to wygląda na nieszczery uśmiech. Mimo wszystek uś,miechał się i chciał zamaskować zdenerwowanie.

Sadoma wysłuchał uważnie polecanie Ueelnota,i wziął je sobie do serca.
Podekscytowany aż rwał się by skakać z radości,jednak zachował zimna krew w obliczu nieznajomych.
-Tak panie jestem zainteresowany i to natychmiast zajmę sie tym zadaniem.
Rzekł do przyszłego nauczyciela.
-Jednak jaki mam czas na odnalezienie owego kryształu bowiem nie jestem za bardzo zaaklimatyzowany ze włościami zakonu?
Dodał z lekką niepewnością.

Sadoma wysłucham do końca Korganina i nie czekając ani chwili dłużej wybiegł jak z procy na zewnątrz szukając swojej przepustki do pracy.
Zadanie jednak nie było  łatwe nie przyznał się bowiem że nie ma bladego pojęcia o co mu tak konkretnie chodziło.
Ale jako smok Navaryjski na kamieniach się znał.

Inżynier rzucił okiem na papiery trzymane w ręku, potem odwrócił się i ocenił stan swojego stołu rzemieślniczego i wnętrze magazynu, następnie znów odwrócił się do Sammiego i uśmiechnął się przepraszająco.
- Wybacz panie, ale obawiam się, że takie zlecenie jest poza moimi obecnymi możliwościami. – powiedział smutno – ostatnio mam pewne problemy finansowe i nie stać mnie na zakup rudy, potrzebnej do wykonania broni o którą prosisz. Jeśli jednak sam zakupisz potrzebne surowce, chętnie podejmę się tej pracy.

Inżynier bez mrugnięcia okiem mógł udzielić odpowiedzi, postanowił się jednak troche potargować, a ponieważ był kiepskim handlarzem, od razu było to widać.
- Hmm… No, potrzeba będzie około dwunastu miar żelaza, trzech miar miedzi i tyle samo cynku… No i Srebro na wzmocnienie magiczne się przyda… Za pracę wezmę po kosztach, osiemdziesiąt dukatów. A co do łączenia… nie, nie wiem jak to zrobić. – ostatnie zdanie wypowiedział prawdziwie przepraszającym i szczerym głosem. Chyba nie zaczęto próbował handlarskich sztuczek na klientach.

Inżynier powoli pokiwał głową odmawiając. Sam miał problemy finansowe i nie zamierzał się przejmować cudzymi,. Z drugiej strony, jeśli nie przyjmie tego zlecenia, nie dostanie nic. Musiał znaleźć złoty środek.
- Zrobimy tak, wykonam to za 60 dukatów, ale wtedy obieca mi pan wszystkie pozostałości z surowców które mi pan dostarczy, zgoda? – powiedział to już całkowicie normalnie, bez prób targowania się czy kombinowania. Po prostu chciał dobić targu i na tym nie stracić.