Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Niespodzianka...! Co tak stoicie jakby piorun obok was uderzył? Czas świętować... I te inne... Nie?
Arghez powstrzymywał śmiech przyglądając się ich reakcją... Spodziewał się dostać w policzek od Aleery, bo co do Arevisa to nie miał pewności czy kontaktuje jeszcze czy już w zupełności stał się warzywem...
- No to jeszcze jeden piorun? Zzzzzz...

Kiedy wreszcie dotarło do Arevis o co chodzi zmuszony przez smoczycę czuł, że powinien jej posłuchać, albo marnie skończy. Zignorował przez chwilę Argheza, jego towarzysza od najdawniejszych lat. Popatrzył na Aleerę i zawahał się przez chwilę.
- Chyba się cieszę. tak, chyba naprawdę się cieszę. - Odpowiedział już trochę pewniej Anioł. Uśmiechnął się do smoczycy i ją objął. Ciężko mu było zachować powagę mając za sobą chyba najpotężniejszą (ale niekoniecznie najinteligentniejszą) formę żywiołaka, ale liczyły się dobre chęci i to wystarczyło by przestał się oglądać co chwila czy przypadkiem zaraz nie dostanie kolejnym piorunem.

- Przewrażliwiona gruba smoczyca w ciąży! - Powiedział wystawiając język i przekrzywiając co chwila głowę raz na lewo raz na prawo.
- A piorunami strzelałem nie dla Ciebie tylko dla Arevisa!  Takie pocieszenie, z jednej strony smutek - Wskazał kciukiem na Aleerę niby to się odwracając - A z drugiej strony powód do radości - Wskazał tym razem na żywiołaka.
Powoli zbliżył się do niego wydając mu masę poleceń psionicznych...
- Jak się nie będziesz słuchał to Cię zdezintegruję - Zaczął "głaskać" szklaną kulę - A teraz wykonuj polecenia najgłupszej osoby jaka znajduje się w promieniu kilkunastu kilometrów!
Upadły zaśmiał się i powiedział do Arevisa.
- Teraz z nikim Ciebie nie pomyli!

- O, Naiwności! - prychnęła sama do siebie cynicznie, patrząc na Arevisa i uśmiechając się pobłażliwie. Trzymając tak ręce zaplecione pod piersiami przerzucała wzrok z Upadłego na Arevisa, a delikatny uśmieszek nie schodził z jej ust. Brakowało jej tylko jednej osoby w tym towarzystwie... Raisy. Niekoniecznie naćpanej, ale jej samej w jej nimfistycznej osobie. Była szczęśliwa. co prawda czasami brakowało jej poprzedniej Aleery, ale teraz znalazła kogoś, na kim jej zależy.
   Złapała się na tym, że wpatrywała się teraz prosto w twarz Arevisa z głupim uśmieszkiem na twarzy. Opuściła wzrok, zasłaniając delikatny rumieniec burzą czerwonych włosów. I zaczęła czubkiem buta grzebać w trawie.
- Idioci... Pacany... Kretyni...- mówiła sama do siebie złośliwym głosem, nie podnosząc oczu na mężczyzn. Bo jeszcze by ujrzeli coś w jej oczach, i co by było?

Anioł złapał lecącą w niego szklaną kulę.
- Tak. - odpowiedział na pytanie Argheza nie precyzując na które pytanie udzielił odpowiedź, przynajmniej nie kiedy Aleera jest przy nim. Uśmiechnął się tylko i objął ją.
Chyba powinniśmy się zbierać. I dzięki za tego żywiołaka. No, trzeba będzie to później uczcić Arghez. Może już niedługo jeśli znajdę tylko chwilę wolnego czasu, narzazie jednak będę musiał się zaopiekować tą "wnerwioną smoczycą i bachorem". - powiedział uśmiechając się do nekromanty

Cieszyła się, że Arevis jest przy niej, że ją obejmuje, uśmiecha się, rozmawia z nią. Błysk przerażenia błysnął w jej oczach na słowo ,,zaopiekować". Jak to będzie wyglądać? Znowu naszły ją wątpliwości. Brak wolności... Nieograniczonej wolności. Na szczęście wszystkie te myśli odeszły od niej gdy spojrzała na twarz Arevisa z delikatnym uśmiechem.
   Zaśmiała się cicho na poczynania Argheza. Brakowało jej słów by w jakikolwiek sposób opisać jego osobę.
   I gdy tylko zniknął, obróciła się przodem do Arevisa, uśmiechnęła do niego, zarzuciła ręce na jego kark i bawiąc się jego włosami pocałowała gorąco i namiętnie.

Kier, jak to Kier - musiał kluczyć i zapominać o poleceniach. Dlatego też podążająca za tym nietypowym zwierzęciem tropiącym dotarła na miejsce dopiero kilkanaście minut po Shiro, mimo dość dobrej prędkości. Nie ukazała się jednak od razu, zamknęła niezbyt dokładnie zmęczoną wiewiórkę w miękkim pudełku i przymocowała do szerokiego konaru, aby zapewnić mu przynajmniej takie zabezpieczenie. Chwilę zajęło jej zebranie się w sobie, by wreszcie przedrzeć się przez krzewy, które czepialy się ciężkiej spódnicy oraz zbyt dużego płaszcza. Wreszcie Łapa zauważyła Daraya, którego ścigała. Zmarszczyła brwi, widząc leżącą na płaszczu broń. Własne ostrze opierała spokojnie o ziemię za sobą. Rozejrzała się pospiesznie, szukając jakiejś pułapki, jakiegoś szczegółu, który zdradziłby jej haczyk, na który miała się nadziać.
- Co z tą elfką?

- A co mi po trupie, skoro i tak nie będę wiedziała, gdzie ona jest i prawdopodobnie nie zdążę tam dotrzeć, nie mówiąc już o tym słudze? - Łapa zauważyła dość trzeźwo jak na nią, cofając się przy tym o krok. Bransolety na kostkach zadźwięczały cicho, gdy uderzyły w nie drobniejsze ozdóbki. Tylko całkowite skupienie pozwalało jej nie rzucić trzymanego za plecami miecza i nie odwrócić się, by zaopiekować sie tak niedawno odzyskanym rudym zwierzątkiem. - Co, jeśli przegram? Albo jednak Cię nie zabiję?
Sama myśl o zabiciu kogoś nie byłą zbyt przyjemna dla cyganki, ale też nie wywoływała szczególnego obrzydzenia, zdażało jej się pchnać kogoś nożem, ale to jedyne, co potafiła w temacie obrony. Walka była jej całkowicie obca, chociaż z małym sztylecikiem może wymyśliłaby coś, ale nie z tak dużym i nieporęcznym jej zdaniem ostrzem. Starała się cały czas panować nad głosem i ruchami, by Shiro, w którego wpatrywała się uparcie, nie zauważył jej niepewności oraz strachu.