Zakon Światła Ostoja Fantazji

Anioł, podróżując ,,w poszukiwaniu niczego" trafił na nowo wybudowany plac w centrum terenów zakonu.Był zmierzch, a więc granica dnia z nocą, dlatego była średnia ilość osób na placu.Bartek jeszcze nigdy tu nie by i z zainteresowaniem obserwował bardzo dobrze nałożony bruk, otoczony polnymi drogami i kamieniczkami.Była lekko chłodnawo.Anioł przeciągnął się, i usiadł na murku otaczającym fontannę.

Na plac wszedł inny anioł.Rozejrzał się i usiadł na murku daleko od Bartka, który za to zauważył jego niesmak na twarzy.Bartek to zignorował i dalej siedział w zamyśleniu na murku oczekując na bardziej towarzyskie osoby.Pod jego nogą kręciła się mysz.Tym razem anioł nie miał na sobie swojej kolczugi, gdyż pamiętał sytuację z karczmy.
-Co tam, małe stworzenie-szeptał do myszy, po czym wziął ja na rękę-Też nie masz co robić?Trochę nudno nie...
Powiedział po czym wziął mysz do kieszeni.Rozejrzał się i w oczekiwaniu, aż coś się stanie popad w zamyślenia.

Nekromanta szedł powoli w stronę Szkoły Magii. Miał nadzieje, że Ciastek jako jego zastępca i prawa ręka potrafił poradzić sobie z niesforną dokumentacją, czyścił sale i pilnował grona pedagogicznego czy nie zrobiło czegoś głupiego. Tradycja magiczna (wymierająca ale jednak w niektórych miejscach tego świata kultywowana) mówiła, że pod dłuższą nieobecność Dziekana (interpretacja dowolna) można było zawłaszczyć sobie jego stanowisko. Dzięki swoim przeklętym zdolność Sulam jednak potrafił zawsze pozostawić kogoś na straży swojego gabinetu z bardzo wygodnym fotelem.
Był późny wieczór więc darował sobie zwiedzanie starych śmieci, odwiedzenie sklepu alchemicznego jednak tego miejsca nigdy wcześniej nie widział. A zapamiętałby je gdyż często chodził tymi ulicami kiedy jeszcze pracował w sklepie alchemicznym. Wkroczył na plac by przyjrzeć się co tutaj pobudowali.
Architektura nie była powalająca, widać było, że nie projektowały tego elfy, które (jak wszyscy wiedzą w przekonaniu Elfa) były rasą o niezwykłych umiejętnościach postrzegania geometrii oraz dbałości o detale. Jednak musiał przyznać, że jak na nieelfiego artystę, plac się miał nie najgorzej. Oczywiście, o tej porze trochę było tu podejrzanego towarzystwa, ale on się go nie bał. Raczej to oni powinni szczać w gacie na myśl co Sulam potrafiłby zrobić z nimi przy pomocy zwykłych kul ognia.
Jedna z postaci w całym tym gronie wyróżniała się, postać anioła siedzącego na murku z małym pieskiem. Wyjątkowo dziwny widok o tej porze, jednak co dziwniejsze Sulamowi wydawało się, że widział już tą twarz, ba! był nawet tego pewien. Podszedł bliżej w kierunku mężczyzny.
-Przepraszam? Czy mógłbym się przysiąść?- zapytał się Nekromanta.

-Dziękuję.- powiedział Sulam i usiadł. Sięgnął do swojej kieszeni po zwinięty liść w "skręta" liść laurytu. Co prawda Nekromanta przestał go palić nałogowo dwa lata temu ale nadal lubił sobie zapalić go, pomagał wywoływać dobre wspomnienia. Działało tak jak piwo z towarzyszami broni, było mniej staroświeckie od fajki, ale elf był zbyt młody na fajkę. Sto lat na karku, to było prawie nic dla długouchów.
Włożył lauryt do ust i podstawił palec do jego końcówki. Po chwili z palca elfa buchnął płomyczek, który zapalił narkotyk. Intensywny zapach rozniósł się wraz z prawie niewidoczną chmurką w powietrzu. Popatrzył w stronę Eliana. Był pewien, że go widział i chyba nawet wiedział gdzie. To chyba był...
-Ty jesteś Elian, prawda?- spytał się Nekromanta odwracając się w kierunku anioła.- Byłeś w Szkole Magii, prawda?

-Raczej nie, nie śledzę swoich studentów.- powiedział Sulam uśmiechając się szeroko. Narkotyk zaczął już działać i samopoczucie elfa uległo znacznej poprawie.- Cóż, skoro już znam twoje imię pozwól, że się przedstawię. Sulam z rodu Al'berol.- rzekł i podał swoją rękę Aniołowi.
Z rękawa Nekromanty wyszedł Gouda, nieumarła mysz-sługa okryta w czarną szatę. Gouda pokręcił swoim ryjkiem patrząc na Kirę podejrzliwie. Wdrapał się na głowę Elfa.
-A i jeszcze jedno... mógłbyś uciszyć swojego pupila? Mój zwierzak się boi.