Zakon Światła Ostoja Fantazji

-Cóż... na pewno musieli Ci wejść na ambicje. Przyjmę Cię Dark, staw się w moim gabinecie jutro po południu.- powiedział Nekromanta, wypuszczając  kolejną porcję dymu laurytowego ze swoich ust. Następnie odwrócił się do Eliana.- Nie znam pojęcia magii zbójeckiej, o ile to nie jest określenie na magię polegającej na wyciągnięciu królika z kapelusza. Ale może nam zademonstrujesz na czym to polega? Powiem szczerze, że jestem tego bardzo ciekaw.
Kiedyś, magię mogły uprawiać jednostki utalentowane, które potrafiły poświęcić wszystko aby opanować potężną moc, dzisiaj każdy chcę się jej nauczyć, zazwyczaj zadowalając się poziomem formowania kul ognia lub zamiany wody w wino. Sulam nie myślał, że to źle, przecież magię posiadał każdy i ciężko by było znaleźć miejsce, do którego by nie dochodziła, jednak poczynał rozumieć czarowników-konserwatystów. Mag był poważanym członkiem społeczeństwa, żyli w znamienitych wieżach. Gdyby teraz każdy budował sobie wieżę, najprawdopodobniej podróżując przez Terrę co jedną, dwie mile widziano by dach wysokiego budynku. Uniwersytety były rzadkością, teraz mnożą się jak grzyby po deszczu. Magia straciła na swoim potężnym, odurzającym uroku, może nie na sile, ale na pewno otoczka nie jest była już taka sama. Nie do końca był przekonany czy przyjęcie Darka i Eliana było dobrym pomysłem, ale z czegoś trzeba żyć. Poza tym i tak nie miał nic lepszego do roboty ostatnimi czasy, a może uda mu się wykształcić dwóch przyzwoitych czarodziejów?

Anioł uśmiechnął się. Znowu. Spojrzał na kleryka i pokiwał głową.
Sam był poświęcony Avarone'owi. Tak więc został mu tylko rytuał oddania.
-Stawię się Sulamie. Możesz mieć pewność.
Anioł był kapłanem. Ba! Był Arcykapłanem Zakonu. Nie wiedział jak inni zareagują na takiego współtowarzysza w czasie studiów magii.
Przetarł szorstkie dłonie i dmuchnął w nie lekko. Umiał dotychczas tylko kształtować w Boskiej Materii ale nic poza tym. Magia da mu potęgę. Niewątpliwie da mu potęgę której zawsze podświadomie pragnął... A która była mu potrzebna do walki z Arghezem.

Po wielu próbach w końcu wyszło mu kółku z dymu laurytowego. Próbował opanować tą sztukę wiele razy, za każdym razem kiedy palił lauryt, ale nigdy efekt nie był wystarczająco satysfakcjonujący.
-Skąd pobierałeś nauki Elianie? Z ksiąg czy od maga-złodziejaszka?- zapytał się zaciekawiony Nekromanta.
Zimno poczęło mu dawać w kość. W takich chwilach cieszył się, że magia mogła być sprowadzona do tak przyziemnych rzeczy jak zwykłe ogrzanie się, a nie tylko do uśmiercania swoich wrogów i naginania rzeczywistości. Wytworzył kulę ognia, która zawisła nad ich głowami. Ciepło zaczęło rozlewać się wokoło. Sulam milczał dalej, patrząc w jakiś odległy punkt.

-Tego się dowiesz zapewne na wykładach, szczególnie że przygotowałem ćwiczenia w dość upalnym miejscu.- rzekł Nekromanta, jednak po krótkiej pauzie kontynuował.- Jednak to nie jest takie trudno. Musisz skupić swoją energię w dowolnej części ciała, najlepiej dłoni. Przy pomocy many musisz przenieść ogień z planu ognia. Tutaj może pomóc Ci wyobraźnia, ona bardzo pomaga w takich chwilach. Jedni sobie wyobrażają wulkan, inni ognisko, w sumie pomysłów jest nieskończenie wiele i nie zamierzam Cię ograniczać w tej kwestii. Ale nie próbuj tego teraz, pokażesz kolegom z grupy, że jesteś trochę do przodu.- powiedział Sulam i uśmiechnął się delikatnie.
Ogień począł zmieniać kształty. Kula przerodziła się w piękny galeon, którego żagle powiewały dumnie. Z jego krawędzi sypały się iskierki. Galeon pływał w powietrzu, dyrygowany przez dłoń Elfa.
-Widzisz, wyobraźnia to potężna broń w dłoni dobrego czarodzieja. Bez niej byśmy byli ograniczeni do zwykłych formułek zawartych w zwojach, zatracilibyśmy swoją indywidualnością, byśmy byli tylko zwykłymi rzemieślnikami. Zapamiętaj to jeżeli chcesz w dziedzinie magii coś osiągnąć, jeżeli nie, nie zaśmiecaj sobie głowy.

-Nie przejmuj się Ireś.- rzekł spokojnie do Eliana Sulam prowadząc swój statek po niedalekich szlakach przestworzy.- Jak będzie chciała to podejdzie, raczej nie jest groźna w przeciwieństwie do jej przyjaciółki Ekeny.
Sulam wyczuł polimorfkę po aurze magicznej i po zapachu energii życiowej, co było niezawodnym sposobem rozpoznawania ludzi i nieludzi. Obie te rzeczy były bardzo trudne do modyfikacji, nie wspominając już o wysiłku włożonym w zmianę obu jednocześnie. Nekromanta czuł się w trakcie wyczuwania energii życiowej trochę jak wampir, w ustach czuł krwistopodobny smak, który na pierwszy rzut "oka" wydawał się być zawsze identyczny, jednak jego magia potrafiła wychwycić jakieś różnice. Z początku było to przerażające, teraz nie robiło to prawie na nim żadnego wrażenia. Po prostu nie lubił tego smaku, tak jak nie lubił smaku marchwi albo brokułów. Czego ta nekromancja nie robi z elfem...
Kapłan przestał kontaktować, zapewne łączył się ze swoimi bogami albo po prostu rozmowa go bardzo znudziła. Kiedy ostatnio Sulam rozmawiał ze swoimi bogami, ze swoją pramatką? Nawet już tego nie pamiętał. Poznając tajemnice tego wszechświata, rozumiejąc coraz więcej jak to wszystko się kręci, Elf zdawał sobie sprawę, że bogowie nie są tak wszechmocni jak mówiły mity, a przynajmniej nie są odpowiedzialni za wszystko co im się przypisuje. Brońcie bogowie, Sulam nie miał zamiaru negować ich istnienie, jednak czuł się trochę nimi rozczarowany...
-Dark...- rzekł cicho Sulam, zmieniając ponownie okręt w kulę ognia, która ich ogrzewała.- Jacy według Ciebie są bogowie?