Zakon Światła Ostoja Fantazji

Ketra dotarłszy do polany nie zastała nikogo, zaś jej ekstrawagancki zobaczyłby ślepiec i usłyszał by głuchy. Brak doświadczenia w dziedzinie tropienia współgrało z niezbyt logicznym pomyślunkiem, przez co kurtyzanka była na wyciągnięcie ręki, jeśli któryś z zabójców zażyczyłby sobie ją zabić. Tak się jednak, póki co nie stało.

Albinoska kamuflując się w zaroślach dotarła na skraj polany, tam nie znalazła zabójców, zaś zauważyła kurtyzankę, która jak widać nie miała zamiaru chować się przed niebezpieczeństwem, stojąc na widoku i rozglądając się dookoła. Szczęście trójki bohaterów polegało na tym iż nie było w pobliżu żadnego zabójcy. W przeciwnym razie plan spaliłby na panewce, a nawet zagrożone byłoby ich życie.

Lekko zdenerwowało go to jak został potraktowany i pomimo tego że miał czekać, emocje wzięły górę. Postanowił na powrót przybrać postać smoka jako że nie było polimorfki w pobliży. Rozglądnął się poczym udał w przeciwną stronę w zgłusz polany, miał zamiar udowodnić że też co nieco potrafi , oraz że nie wolno go tak traktować w końcu to nie on był winien nastawienia jej do smoków. Ruszył powoli rozglądając się co krok miał nadzieję że coś  znajdzie. A w głowie przebiegało mu kilka myśli : co za wredna kobieta, zero kultury, dlaczego zawsze tak jest że to mi się dostaje, mam tego dosyć , pokaże im oj pokaże.
Co chwilę coś nowego mu do głowy przychodziło chociaż nie rozpraszało go to za bardzo.
Nagle zauważył zioło które wykorzystywał już kiedyś do potraw, złapał do pyszczka dwa listki i zjadł, a przynajmniej chciał zjeść ponieważ ledwo co dotknęły języka, a już leżały w kałuży śliny na ziemi.
-FUUU. ODCHYDA-
Zaczął się zastanawiać: no co jest przecież wygląda tak jak zioło którego używałem.
Kilka razy podskoczył nad zielskiem z złości, wgniótł je w glebę. Ruszył dalej mając nadzieje że to mu nie zaszkodzi.

Matczyna troska robiła swoje. Albinoska, głosem wypełnionym goryczy karciła smoka. Gdy oboje zbliżali się do polany, ostatniego miejsca gdzie zdołali ujrzeć Ketrę, pogoda momentalnie się zmieniła. Ogromne opady deszczu zamieniły się w drobne krople, delikatnie opadające na liście drzew. Hałas deszczu ustał, zadziałały więc elfickie uszy. Słuch Ketry wychwycił zbliżające się dwie grupy istot. Od północy wędrowały w jej stronę trzy osoby. Choć poruszali się cicho, nic nie mogło ich zakamuflować przeciwko elfickiemu słuchowi. Druga grupa zaś, była nieco dziwna. Ketra zdołała usłyszeć, dwie może trzy osoby. W każdym razie jedna osoba chodziła na dwóch nogach, zaś druga... być może na czterech. Choć łomot stóp był tak donośny i nieregularny, że większe prawdopodobieństwo skłoniło kurtyzankę by sądzić, iż druga grupa składała się z trzech osób. Obie grupy zmierzały do polany.
Tak długo zbierany spokój nie pomógł Ketrze. Serce zaczęło łomotać jej niczym dzwon w katedrze. Choć rozpierało ją w piersiach, z trudem mogła nabrać powietrza. Nie pomagały żadne psychiczne zabiegi. Myśli plątały się jej po głowie. Sytuacja niemal ją paraliżowała. Być może dawniej była wstanie zabijać i mordować na zawołanie, teraz jednak gdy tkwiła bez pamięci, wszystko wydawało jej się nowe. Z tym że sytuacja nad wyraz ją przerastała.

Przybrał ludzką postać lecz ogon sobie zostawił.
Kiedy Ekena na chwilę umilkła, zabrał głos.
- mam dziwne wrażenie że nie przepadasz za smokami, jeśli tak , to co ja ci zrobiłem?  Staram się jak tylko mogę  pomóc . to nie moja wina że smokiem się urodziłem , CO JA BIEDNY MOGĘ ZROBIĆ BYŚ ZROZUMIAŁA ŻE CHCĘ JAK NAJLEPIEJ ?! –
W ostatnich słowach gniew i bul , stanowiły jedność .
-mam tego dosyć, jeszcze nikt mi tu współczucia nie okazał . czuje się jak taki wyrzutek , napiętnowany przez życie . niczym zakaźnie chory. I pytam się tylko. Dlaczego tak jest ? -
Usiadł na ziemi,  zaczął tulić swój ogon , na jego masce widać było spływające łzy.

Ostatnio edytowany przez Drafrinix (2011-03-27 13:24:22)

Przemiana w kota, wzbudziła w albinosce, kolejnych kilka niewiadomych. Węch pozwalał niemal każdemu kotowatemu zwierzęciu badać pogodę, czy też ją przewidywać. Najciekawsze, kocicy wydało się to, że kilkaset metrów dalej, ulewa waliła w najlepsze, zaś najmniej, bo prawie wcale przy polanie. W powietrzu roznosiła się aura niepewności i przerażenia, co również albinoska z łatwością wywąchała. Czyżby Ketra była w niebezpieczeństwie ?
Zaiste, elfka była w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Bezruch pozwalał jej pozostać niezauważoną, ale czy ona o tym wiedziała ? Gdyby gotowa była teraz ruszyć na przeciwnika, byłaby w niebywałych tarapatach. Trzy osobowa grupka, zbliżała się do polany. Ich zapach również dał się wyczuć. Lecz i tu kolejna niewiadoma wyrosła jak grzyb po deszczu. Tylko dwa ciała emanowały ciepłem i czuć można było ich zapach. Pachnęli oni bowiem mokrą ziemią i przemoczonym skórzanym kirysem. Ten trzeci...