Zakon Światła Ostoja Fantazji

Tak, zapomniał się przedstawić. Mógł to uczynić wcześniej, ale i tak nie zamierzał zostawać tu zbyt długo. Jego oczy poszły śladem podchodzącej, i siadającej Smoczycy, lecz zaraz potem skupiły się na zamyślonym Aniele, który po chwili wstał. Rozejrzał się niespokojnie po dziedzińcu, jakby z obawy, że ujrzy tu wyłaniającą się armię któregoś z Bogów, i wreszcie jego samego, w wielkim gniewie.

- Na imię mam Nepekil. - Powiedział obojętnie, lecz wypowiedział swoje imię z dumą. Zaraz po przedstawieniu się spojrzał na wejście do świątyni, jakby miał nadzieję ujrzeć tam Arcykapłana. Następnie skierował swój wzrok ku niebu. Zamierzał ofiarować się któremuś z bogów, lecz nie wiedział któremu. Krew wrzała w nim niespokojnie. Musiał to powiedzieć Kapłanowi, wizja jest ważna.

Spojrzał oszołomionym wzrokiem na Eliana i Alerę. Co on tu właściwie robił?
Patrząc tak nie zauważył zbliżającego się Arcykapłana. Gdy usłyszał jednak jego głos, uradował się, ale zarazem przestraszył. Nie wyobrażał sobie, jak powie mu o sprawie, która go męczy. Czy nie będzie to zbyt błahe, jak dla osoby tak wysoko postawionej.

Skłonił się nisko, tak, że prawie dotknął nosem ziemi, jednocześnie krzyżując ręce na klatce piersiowej, jak to miał w zwyczaju witać innych.

- Witaj, Panie. Przyszedłem tu, by znaleźć tu odpowiedź na nurtujące mnie pytania. Także by zdobyć błogosławieństwo, i poświęcić się któremuś z bogów. Czy mógłby mi Pan w tym pomóc? - Powiedział, prostując się i dumnie patrząc się w oczy Arcykapłanowi.

- Chciałbym także zaciągnąć się do Gwardii. - Cicho dodał.

Ostatnio edytowany przez Nepekil (2010-08-29 20:30:46)

Błądziła po ogromnych włościach zakonu. Miała ciągle wrażenie jakby tu już była. Nie wiedziała kiedy i jak. Doszła do jakiegoś miejsca okalanego przez budynek, widziała dużo różnych postaci. Ale największą jej ciekawość przykuły dwa anioły. Przykucła na stronie, złożyła skrzydła jak tylko mogła najmocniej. Chciała się zbliżyć, ale wyglądali na potężne istoty. Niestety, jej nieśmiałość wygrała tym razem. Z kobietami zawsze sobie radziła, ale nie z mężczyznami. Narodziła się w jej głowie myśl, że mogą wiedzieć coś o jej pochodzeniu, ale nie mogła się przemóc by podejść i zagadać. Spoglądała na nich wyczekująco, jakby wzrokiem chciała ich zawołać.

Nepekil zauważył stojącą na uboczu Anielice. No, wypada zagadnąć. Stoi i przypatruje się tylko, taka spłoszona. Lecz nie wypadało by teraz przerywać rozmowę z Arcykapłanem, więc tylko spojrzał się w jej stronę, i machnął do niej zapraszającym gestem.

Elian powiedział to co miał na końcu języka. Co sprowadza tu Anioła. Właściwie, kogoż by nie zainteresowało takie zgrupowanie. Rozejrzał się bacznie, jego wzrok skupił się jednak na oczach Arcykapłana.

Anioł zasmiał się słyszą c w ciągu chwili zaledwie tak wiele.
Sppojrzał na Nepekila i uśmiechnął się.
-Zaczynając od łatwiejszych rzeczy... Gwardia równa się koszary, tam wszystko załatwisz. A co do sprawy która cię meczy... Poczekaj zaraz pójdziemy do konfesjonału.
Zakończył monolog i spojrzał na resztę. Dotknął dłonią czoła i odpowiedział Elianowi.
-Jego łaska niech cię prowadzi i strzeże. Widzę że się uczysz kontaktów i wiedzy samej w sobie... Będziesz dobrym kapłanem. Wiem to.
Zaraz spojrzał z zachwytem na Aleere. Dokładniej na jej brzuch. Dobrze wiedział że nie widać jeszcze ciąży ale... Kapłan czuł to. Podszedł do kobiety i kucnął dotykając brzucha.
-Niech strzegą cię bogowie. Niech prowadzą cię ścieżkami. Niech będzie ci w przyszłości dane poznać ich wolę.
Anioł podniósł się spoglądając w oczy kobiety.
-Ciesz się z tego. To wielki dar... Nawet nie wiesz ile niektórzy by za to dali... Jeśli będziesz potrzebowała pomocy światynia ci jej udzieli.
Zaraz też wzrok dotknął ostatnią w kolejce. Była anielicą... Ale nie poznawał jej aury. Nie spotkał się z takim hufcem... Chociaz... Może raz coś podobnego wyczuł... Był to niewątpliwy szok który natychmiast wymalował się na jego twarzy.

Skinął głową Arcykapłanowi w podzięce. Jego słowa była dla niego niespodziewanym zaskoczeniem. Może faktycznie ta ścieżka była jego przeznaczeniem? Wziął głęboki oddech i zamknął oczy. Myślami wkroczył w niezbyt daleką przyszłość, chcąc ujrzeć siebie jako kapłana. Była to dla niego rzecz wielka i przejmująca. Na samą myśl o spełnieniu tego, uśmiechał się.
Uchylił powieki i popatrzył na Aleerę.
- Jeśli potrzebowała byś pomocy od świątyni, z wielką chęcią i zaszczytem pomogę - rzekł, chcąc potwierdzić słowa Arcykapłana. Podszedł bliżej niej i spoczął na brzegu ławki.
- Widzisz, lot na takich skrzydłach to coś niesamowitego - zaczął, napawając się swoimi piórami. - Upodabnia mnie to do ptaków, ale nie zważam na to - zaśmiał się. - Wszystko ma jednak swoje atuty i wady. Gdy pióra wchłoną wodę, jest ciężej lecieć i zmęczenie bierze górę. - dokończył, po czym wstał i odsunął się nieco od niej. Zamachał mocniej skrzydłami i wzniósł się niecały metr nad bruk.
- Podobno widok znad tych murów jest niesamowity - powiedział jeszcze i zaśmiał się cicho. Humor dziwnie mu dopisywał i chyba powinien być z tego zadowolony.

Była zaskoczona. Wszyscy chcieli jej pomagać... Nigdy tego nie doświadczyła. Bezinteresowna pomoc. Ciężko było jej w coś takiego uwierzyć... Czyżby traktowali ciążę jako chorobę? Jako przeszkodzę, która nie pozwala jej normalnie żyć? Czy litują się nad nią? A może traktują jej stan jako święty? Serce ją bolało, ale nie chciała tego ukazywać... Chciała wierzyć, że jej stan naprawdę jest błogosławieństwem a nie przekleństwem. Wiedziała, że dziecko zmieni na zawsze jej życie, ze już nigdy nie będzie żyła tak jak dawniej, nigdy nie będzie tak szczęśliwa, jak kiedyś...
   Tylko czy kiedyś była szczęśliwa? Czy wykorzystując i okłamując innych czuła spełnienie? Mogła karmić się tym uczuciem kilkaset lat i przeżyła. Nie czuła się z tym źle, wręcz przeciwnie. Nigdy nie płakała z tego powodu. Z drugiej strony nigdy też z tego powody się nie uśmiechała. Grymasy jej twarzy były sztuczne, lecz bardzo dobrze i dokładnie wyćwiczone tak, by wyglądały na naturalne. Uśmiech był jedynie jedną częścią z opanowanego przez nią do perfekcji planu działania. Kokieteria, uwodzicielstwo, kuszenie... O tak, to potrafiła.
   Lecz teraz wszyscy się do niej uśmiechali. Nie złośliwie, nie wrednie... No, może oprócz Argheza,  lecz za jego uśmiechem wyczuwała coś pozytywnego. Coś, co w jego uśmiechu było ukryte pojawiało się w tysiąckrotnym natężeniu prosto na pierwszym planie w uśmiechach innych. Przerażał ją ten świat. Przerażał niemiłosiernie. Nie znała go i bała się jak dziecko boi się swojej pierwszej burzy. Wszędzie trzaski, grzmoty i błyskawice... Tak samo w okół niej życzliwość, bezinteresowność i przyjaźń. Nie wiedziała, kiedy dzban jej odwagi się napełni, lecz już teraz nigdy nie napełniane naczynie ciążyło na jej sercu.
   Lecz w chwilach, kiedy czuła obecność Bogów było tak, jakby ktoś powiększał jej dzban. Uspokajała się, wszystko z niej wypływało jak lawa. Wszystko co złe opuszczało ją...
   Tak właśnie się poczuła, kiedy to Arcykapłan dotknął jej brzucha. On wierzył, głęboko wierzył. Chciałaby wierzyć tak samo jak on. Może byłoby jej w ten czas łatwiej... A to opuszczenie jej ciała przez wszystko, co ją zżera było pięknie odmalowane na jej twarzy. Bo gdy tylko Arcykapłan zbliżył się do niej, w jej oczach buchnęły gęste i gorące płomienie, które szalały w jej tęczówkach. Lecz rzecz niesłychana: zgasły momentalnie pod wpływem dotyku.
   Nie była w stanie się skupić nad słowami Eliana, lecz widząc dziwnie spokojnymi oczyma unoszącego się mężczyznę, obudziła się jakby z błogiego transu przemyśleń. Uśmiechnęła się smutno.
- Chętnie bym wzbiła się w powietrze, jak Ty, Elianie... - zaczęła i opuściła wzrok na swoje dłonie. - Nie jestem jednak pewna, czy zmiana postaci nie zaszkodzi dziecku...

Czuła na sobie wzrok jednego z aniołów. Czułą się, jakby chciał dokładnie ja przejrzeć.
Smok wydał jej się miłą istotą. Troszkę jakby się rozchmurzyła po jego wypowiedzi. Uśmiechnęła się ciepło i przyjaźnie, ale nieśmiało wciąż. – Nazywam się Sajaka, a ty?- miała lekko śmielszy ton głosu, ale jeszcze nieśmiały, jakby bała się nowych, jej nieznanych istot.
Słuchała uważnie wypowiedzi każdego. Rozumiała co czuje anioł wznoszący się o własnych skrzydłach- sama jest aniołem. Dziwnie nabrała pogody ducha widząc u niego  pogodną twarz.
Kontem oka dostrzegła kobietę, która miała dziwny wyraz twarzy. Wyglądała jakby coś skrywała. Miała dziwne wrażenie, że coś jest na rzeczy, nie wiedziała co. Ponownie ogarnęło anielice uczucie odosobnienia  i samotności. Niezrozumiała dlaczego to uczucie- doznanie ma w niej miejsce.
Z tego stanu wyrwało ją zapytanie drugiego anioł. Spojrzała na niego, wydał się jej dziwnie znajomy, ale odległy.
- Chętnie bym Ci odpowiedziała… nie wiem… wiem, że leśnik i jego żona odnaleźli mnie w puszczy i zaopiekowali się. – posmutniała, bo sama zadawała sobie te i inne pytania- mam jedynie wachlarz z wykutym imieniem i „dla główno dowodzącego oddziału posłańców.” Nic więcej nie mogę Ci powiedzieć. Od lat błądzę i szukam odpowiedzi.- Spojrzała ufnie na niego.

Wylądował cicho na bruku i złożył skrzydła. Podszedł do Aleery i ujął jej dłonie.
- Myślę, że nie powinnaś. Zdrowie twego dziecka jest najważniejsze - rzekł cicho. - Powinnaś być stale pod okiem jakiegoś medyka. Może Aranel? - popatrzył na nią z uśmiechem.
Wspomnienie o elfce rozbudziło inne myśli. Opadł na ławkę i zamknął oczy.
Tęsknił za elfką. Chciał się z nią spotkać i omówić kilka spraw. Była wszakże pierwszą poznaną mu istotą na terenie stolicy. Miał też do niej sentyment. Uratowała sokoła, prowadziła sklep zielarski.
Musi ją odwiedzić.
Otworzył nagle oczy i rozejrzał się. Znowu odpłynął. Wstał i poprawił ubranie.
Zwrócił się w stronę dopiero co przybyłej anielicy. Popatrzył na nią i jej ubiór, po czym zaczął tupać nogą w bruk.
Cała rozmowa zaczęła kręcić się wokół błogosławionego stanu smoczycy. To robiło się trochę dziwne. Jednak jeśli bogowie ją tu sprowadzili, tak musi się dziać.