Zakon Światła Ostoja Fantazji

Solaithiel, którą równie rozdrażniło trzaśniecie drzwiami, wychyliła się spod kontuary z otwartą puszką kawy w jednej ręce, a z wieczkiem od puszki w drugiej. Rozzłoszczona wyglądała jeszcze piękniej.
Bacznie obserwowała mężczyznę, który doń podszedł. Nie cofnęła się mimo jego postury i grożącego ramienia. Raczej butnie spojrzała mu w oczy zadzierając głowę do góry.
- Może jest, a może i nie ma, dla takich jak waszmość - warknęła, po czym spokojnie acz paradoksalnie zamknęła puszkę z kawą. - Proszę za mną - odwróciła się i weszła na zaplecze, a tam na schody prowadzące na piętro.
Będąc już na schodach odwróciła się jeszcze by rzec:
- Dla zarobku to robię, a nie ze strachu. Żebyś sobie, waszmość, nie myślał.
Lekko pobiegła po stopniach, nie oglądając się za nieznajomym.

Wróciła, cały czas wzburzona, ściskając w małej dłoni fiolkę z fioletowym proszkiem. Nazwy nie pamiętała, ale znała skutki zażycia szczypty tego specyfiku. Odurzenie, uczucie błogości i lekkości. Halucynacje, omamy i takie tam.
Lecz gdy do niej dopadł, przygniatając do ściany, wypuściła fiolkę z dłoni, która w towarzystwie brzęku tłuczonego szkła upadła na podłogę rozsypując proszek.
Nie wiedziała za co? Nie wiedziała dlaczego? A on po prostu w nią patrzył, w jej oczy głębokie i czarne, w których nie sposób było wyróżnić źrenice.
Czyżby miała paść ofiarą kradzieży? Przecież tu nie ma co kraść.
Już raczej gwałtu. A potem morderstwa. Gdyby poprosił, dostałby tę rozrywkę w znacznie przyjemniejszych okolicznościach. Przecież była kurtyzaną. Jeśli woli brutalność, to też mogła mu ją zaoferować, ale... W takiej sytuacji nie wiedziała, czego się spodziewać.
Tym bardziej, kiedy poczuła zimną stal przy krtani.
Nie pisnęła nawet, chwytając powietrze lekko rozchylonymi ustami. Oczy szeroko rozwarte patrzyły wprost w lazur jego wzroku. Pierś jej falowała przy szybkim oddechu.
- Czego chcesz, panie? - wyszeptała drżącym głosem.
Jak miała walczyć z dużo wyższym od siebie mężczyzną. Ona, słaba fizycznie, niezdolna do żadnej walki...

Strach paraliżował jej umysł. To, że jeszcze przed kilkoma dniami chciała popełnić samobójstwo, nie oznaczało wcale, że chciała zginąć teraz i to w taki sposób. Śmiech mężczyzny wydał jej się wclae nie radosny, a złowieszczy i przerażający.
Komu było do śmiechu, to było.
Zbliżył się do niej. Czy po to, by zajrzeć w jej lśniące od rozpaczy oczy? Jego oddech palił jej chłodną skórę. A może było na odwrót? Zmysły zaczęły płatać jej figle?
Cisza jaka splotła ich niczym nić pajęcza, przytłaczała ją jak głaz, a mimo to była piękna. Jednak dźwięk słów przerwał ją w drastyczny sposób, który zniweczył tę urodę.
- Ja? A może chodzi o ciebie? Czym TY jesteś? - odpowiedziała odważnie.
Nie miała złudzeń.

Sztywna znosiła ten nieprzyjemny dotyk. Subtelny, spokojny, dla postronnego widza czuły. Ale wcale on czuły nie był. Mógł być delikatny, lecz zimny, jak oczy intruza. Mimo to znosiła go z zaciętą miną i nieugiętym spojrzeniem.
A potem poczuła ból i pieczenie.
Gdyby tylko mogła, chwyciła by się za uderzony i zaczerwieniony teraz mocno pliczek, lecz była unieruchomiona.
Po co to robił?! Czy, skoro miał ja zabić, nie może zrobić tego jednym cięciem?
Palące łzy bólu napłynęły jej do oczu.
Arkello?
- Jestem Solaithiel Runethar - wykrztusiła, gdyż ostrze cisnęło ją w krtań. - Jestem gwiazdą tego półmroku. Jego słońcem. Jego księżycem.
Powiedziała, co jej przyszło na myśl, nieświadomie dając wciągnąć się obcemu w tę grę. Dodatkowo jej postać zajaśniała bladą poświatą.

Odetchnęła wreszcie głębiej. Dystans wytworzony między nimi dal jej odrobinę bezpieczeństwa.
Co czuła Sol? Sama nie była pewna. Złość? Strach? Ból?
Pomasowała odruchowo uderzony policzek, spuszczając wzrok. Który padł na sztylet. Był tak blisko. I zbyt daleko, by mogła go sięgnąć, bez uprzedniej reakcji mężczyzny.
Podniosła wzrok. Wciąż wbijał swoje chłodne oczy w jej czarne węgle. Uparcie. Magnetyzująco. Wychwyciłby każdy najdrobniejszy ruch. Był czujny, a ona ostrożna. I mimo tego bezpośredniego spojrzenia, nie mogła go omamić. Napotykała ścianę, przeszkodę nie do pokonania.
- Śmierć jest kolejnym etapem życia - dobrze wiedziała, co mówi.
Dla niej to było życie. Wśród gwiazd.
- Sam wybierz. Nie jestem Twoją Arkellą - gwałtownie odjęła i opuściła rękę od twarzy.

Lehora przyszła do herbaciarni, by napić się herbaty. Gdy weszła, zauważyła, że dawno nikt tutaj nie sprzątał. Zrobiła niepewny krok w przód, po czym jej wzrok spoczął na mięcie, która poryta warstwa kurzu leżała na podłodze. Czyżby ktoś w pośpiechu opuścił to miejsce? Właściciel zapewne wyjechał szybko z Zakonu, możliwe, że ścigany przez sąd...
   Jednak chęć na herbatę nie zmniejszyła się. Dalej miała ochotę na jakiś napar ziołowy. Dlatego to właśnie odszukała garnek, nastawiła wody i przeszukując szafki, znalazła parę gatunków ziół i herbat. Wybrała najładniej pachnącą i wsypała nieco do kubka, który stał na półce. Opłukała go przedtem. Teraz trzeba by było jedynie zaczekać do zagotowania się wody. Ten czas postanowiła poświęcić na sprzątnięcie mięty. Odszukała miotłę, zamiotła zniszczone ziele i umieściła je w pustym worku. ,,Tyle pięknego zioła zmarnowane..." - pomyślała o pokręciła głową. W międzyczasie woda się zagotowała, dlatego też podeszła do garnka i przez materiał płaszcza, złapała go i zalała zioła. Po chwili delektowała się smakiem i zapachem doskonale dobranych suszonych roślin i owoców...



          **************************************************************

   Nimfa podczas picia herbaty pomyślała, że skoro miejsce było opuszczone, to chyba nikt nie obrazi się, jeśli troszkę tutaj porządzi. Potrzebowała jakiegoś zajęcia. Co prawda, pewien Smok uczył ją tajemnic ognia, jednak coś musiała robić w międzyczasie. Zbierała zioła i włóczyła się po włościach Zakonu, ale tak naprawdę nigdzie nie miała swojego miejsca, gdzie czuła się bezpiecznie. No, może poza wyjątkiem ramion pewnego Ducha...
   Uśmiechnęła się i rozejrzała po herbaciarni. Musiała być to nowe miejsce, co jeszcze bardziej zdziwiło nimfę. Dlaczego ktoś miałby ją opuszczać? Widocznie miał swoje powody. Ona zaś przyszła w odpowiednim dla niej czasie.
   Grzebiąc w szafkach znalazła szmatkę. Wodę, która jeszcze ciepła była w garnku, przelała do wiadra i zaczęła wycierać stoliki, a także wszystkie półki. Umyła także okna i pozamiatała podłogę.   W przerwie wąchała i oglądała różne herbaty, które znajdowały się w półkach.

Ostatnio edytowany przez Lehora (2010-05-29 21:36:13)

Aleera zagapiła się na budynek przed wejściem. Dlatego gdy to Raisa weszła do herbaciarni, nie podążyła za nią. Dopiero gdy nimfa upomniała ją, weszła zdecydowanie do środka. Pomieszczenie wyglądało na świeżo posprzątane, dlatego nie była pewna, czy mogą przeszkadzać. Podeszła do kobiet, uśmiechnęła się do czarnowłosej, i spojrzała pytająco, jakby oczami wypowiadając to samo pytanie, co jasnowłosa nimfa.

Raisa uśmiechnęła się do kobiety i odpowiedziała na jej pytanie wesołym głosem:
- Ależ jeśli nie będzie to przeszkadzało to Pani w dotychczasowych czynnościach to z wielką chęcią, w każdym razie ja, napiję się herbaty. A Ty, Aleero? – Nimfa spojrzała na znajomą.
Po chwili zaczęło się jej zdawać, że chyba starała się być za bardzo miła i uprzejma, więc skierowało wzrok na twarz czarnowłosej, aby sprawdzić jej wyraz. Jednak, jak na razie, nic nie zauważyła. Uśmiech nie spełzł z jej ust. Postanowiła się rozgościć. Ściągnęła swój czarny płaszcz i przewiesiła przez rękę, a następnie zaczęła się rozglądać za miejscem, w którym mogłaby, wraz ze smoczycą, usiąść i spokojnie porozmawiać.