Zakon Światła Ostoja Fantazji

Chłopak zerknął na Argheza, który najwidoczniej wszystkie skarby zatrzymał by dla siebie, a następnie zwrócił się do Markosa.
-Jeśli dobrze zrozumiałem, to w tym ciele gnieździsz się razem ze swoimi kuzynami. Jeśli tak to weź im powiedz, żeby przenieśli się do tych ciał leżących pod ścianom. Ich poprzednim właścicielom już się nie przydadzą, no a dzięki przeprowadzce twoich kuzynów, również się nie zmarnują. Jako widma możecie się zgłosić do Mangela. On powinien zapewnić wam autonomię żeby...Nikt was nie próbował wykorzystać. Jeśli nie, to oczywiście możecie przyłączyć się do mnie...-Po tych słowach odwrócił się z zamiarem podejścia do Ekeny, z którą przecież tu przybył.
Wcześniej jednak zatrzymał się koło Sadomy.
-Nieźle... Ale brakuje Ci jeszcze refleksu.- Oczywiście nie zwrócił by uwagi na smoka, gdyby nie jego dziwne zachowanie. W końcu do niedawna Sadoma nie kłaniał się nikomu, a tu nagle oddaje niski pokłon zwykłemu słudze. Shiro nie obchodziło co znalazł smokowiec. Po prostu podobało mu się to że złapał go praktycznie za rękę i może go teraz za to zganić...
Shiro wreszcie dotarł do Polimorfki i przyjaźnie klepnął ją w plecy. Oczywiście dłonią nie wyposażoną w śmiercionośne srebro.
-Co tam? Widzę że masz ciekawych znajomych. Choć mnie on bardziej przypomina sługę. -Shiro uśmiechnął się złośliwie, co oczywiście zostało zasłonięte przez hełm.

Członki Markosa opadły na chwilę, przyczyniając się prawie do jego upadku „na pysk”, jednak w porę władza w nich powróciła i znów stanął pewnie na ziemi, a obok niego zaraz pojawiło się pięciu nieżywych już nekromantów, podtrzymujących go, tak na wszelki wypadek. Widma, choć stworzone do walki i zabijania, nie wydawały się szczególnie groźne. Zaraz ruszyły, za swych przywódcą, bo nim chyba wydław im się widmiak Shiro, w kierunku wojownika o srebrzystym palcu. Stanęli z boki i grzecznie czekali na dalsze polecenia.
Bosh nie był tak stateczny, natychmiast zaczął przechadzać się miedzy górami szpargałów i złota, zapamiętale notując coś na płaskiej, kamiennej tabliczce kawałkiem kredy. Gdy wrócił do nich po kilku chwilach był rozemocjonowany jak mały kociak, wpuszczony do mysiej nory bez wyjścia.
- Na ile… oceniacie swoje straty spowodowane letargiem? – zapytał jednym tchem, najwięcej uwagi poświęcając Ekenie. Był tak radosny, że aż nie wytrzymał… Zmienił się w windigo i powrotem, dając upust swej radości, która najwyraźniej tak okazywał.

Arghez czekał na taki moment. Niektórzy z "nieznanych mu powodów" nazywali go skąpcem. A on po prostu dbał o swój dobytek wiedział dokładnie ile ma pieniędzy i gdzie są...
- To będzie... 2490 dukatów... Magiczne Berło... Ciekawy młot... Kamień Gwiezdny... Oraz fiolki o ciekawej zawartości. To chyba to... Bo stary strój już pewnie zniszczony...
Upadły mówił szybko każdą nazwę po czym robił kilkusekundową pauzę i mówił dalej.

- Konia, kota, dwa psy i sokoła, kurna. Reszta mnie nie obchodzi. - Ekena osunęła się powoli po ścianie, masując nieustannie skronie. Gdy wreszcie uklękła, podparła się rękami i bezceremonialnie zwymiotowała. - Czy ktoś mógłby mi pomóc wyjść? Ja przy tej ilości srebra nie wytrzymam.
Albinoska oparła łokcie na kolanach, zaś głowę złożyła na dłoniach, usiłując jakoś dojść do siebie.

Anioł podrapał się po głowie... Co on do cholery utracił. Już wie!
-Był Miecz... Bardzo ciekawy... Sygnet ze złota z białym kamieniem, 12 odłamków złota... I to chyba wszystko z tych ważniejszych.
Anioł wymienił tylko najcenniejsze przedmioty. Dukatów nie stracił dużo... Jednak te dwanaście bryłek... Naprawde były dużo warte.
Jednak na nieczym mu tak nie zależało jak na jego ostrzu. Dostał je w końcu od bogów gdy wypił ich krew. Tak samo sygnet. Taaak Błysk powinien znów spocząć przy pasie anioła.
Arcykapłan spojrzał na kotołaka z ciekawością. Ciekawe czy to znajdzie.

Shiro spojrzał na miecze badawczo. Z wielką radością stwierdził że miecz jednoręczny, to ten sam miecz, który dawno temu odziedziczył po ojcu. To było faktycznie ważne znalezisko. Przynajmniej dla wojownika. Gdy Bosh wrócił, Daray wcisnął mu bezceremonialnie półtoraka, a następnie pokazał mu miecz ojca.
-Gdzieś tu powinien być drugi taki. Chcę go...- Po tych słowach wojownik zostawił go i zaczął sprawdzać, co jeszcze dostał.

Anioł otworzył ze zdziwienia usta. Spojrzał na kotołaka i odetchnął.
Co prawda nie był przyzwyczajony do takiego traktowania, jednak widząc że kroją się problemy z polimorfką, zrozumiał że ma ważniejsze rzeczy do roboty.
Miast tego, podszedł do wrót krypty i zaczął rozglądać się za swoimi skarbami.
Miecz... Miecz i Sygnet. Dary od bogów które personifikowały go jako ich sługę.
Jego grudki złota także mogłyby się odnaleźć. Trochę pomogłoby to finansowo.
Obejrzał się raz jeszcze na kotołaka i dalej zaczął poszukiwać zarówno jego rzeczy... Jak i przedmiotów mogących go interesować.

Kotołak bezradnie popatrzył na Shiro, wypiętego w jego stronę tyłkiem. Widać, był zmieszany słowami człowieka, ale szybko mu przeszło.
- Jeśli znajdziesz tu ten miecz, jest twój. – powiedział dobitnie, jak gdyby podkreślając niemożność wykonania tego zadania . To powiedziawszy, odszedł od Shiro w stronę Darka.
W tym czasie wojownik żachnął się po cichu, gdy odpakował zawiniątko z torby. Była to szmaciana laleczka z zaszytymi ustami, oczami z guzików i nosem wykonanym z jakiegoś drucika, chyba miedzianego. Wyglądała wręcz prostacko, wypełniona chyba piaskiem, zaś za włosy robiły trzy źdźbła siana, wystające z materiału.
- Ni dobrze, co wy straciliście panowie? – zapytał w końcu Bosh Darka i Sadome, patrząc to na jednego, to na drugiego. Jednocześnie, czujnie nasłuchiwał czy aby królowa polimorfów go nie woła.