Zakon Światła Ostoja Fantazji

Uśmiechnęła się w duchu do swoich myśli.
-Ależ oczywiście pozwalam. Ale na filar uważaj. Nie zarysuj go.
Obniżyła lot i po chwili zmaterializowała się do postaci kobiety.
-Pozwolisz, że również poprawię swoje odzienie.- wygładziła swój świeżo odebrany u krawcowej, czerwony płaszcz.
Uśmiechnęła się tym razem prawdziwie i uroczo do gospodarza.
-W takim razie nie będę zakłócać więcej twojego spokoju, skoro już tak starannie zniszczyłeś mój.- uśmiech przez moment wykrzywił sie na złośliwy.- Jednak miałabym do ciebie drobną prośbę.
Spoważniała nieco pod koniec wypowiedzi.

Zawahała się przez moment, ale w końcu zaczęła:
-Moja natura... jest dość niestabilnym tworem.- zrobiła krótką pauzę.- Potrzebuję wiele czasu na medytację, wręcz swoisty letarg, by utrzymać to co najniebezpieczniejsze w ryzach. Jeżeli by ci to nie przeszkadzało... Czy od czasu do czasu, mogłabym wpaść i zaszyć się w jakiejś najdalszej wnęce? Obiecuję nie być hałaśliwą. A to miejsce wyjątkowo sprzyja mojemu wyciszeniu. Ma dobrą do tego celu atmosferę.
Rozejrzała się po ciemnych zaułkach i zakamarkach. Odetchnęła chłodnym powietrzem podziemia.
-Zapewne i ciebie to skusiło.

Odetchnęła w duchu z ulgą. Nie miała ochoty tracić aż tak dobrej kryjówki.
-A więc będę wpadać do wnęki na samym końcu tego korytarza który odchodzi od głównej arterii na prawo, na końcu.- wskazała mu wylot owego korytarza.- Dziękuję Ci bardzo.
Ruszyła cicho w stronę schodów prowadzących na górę. Zatrzymała się jeszcze w odrzwiach:
-Nie jestem Duszkiem, jak już to Duszką. Bywaj.- mrugnęła do niego po przyjacielsku i znowu zniknęła w ciemnościach, tym razem klatki schodowej prowadzącej na górę.

Elf, głośno oddychając i lekko słaniając się na nogach, otworzył ciężkie wrota prowadzące do krypty. Gdy otworzył już ciężkie wrota, do jego zmysłów magicznych i nozdrzy dotarł mu jakże znajomy zapach... zapach śmierci, który lekko go pobudził. Nawet nie pamiętał kiedy ostatnio go czuł, a sam lekko się zasiedział przy księgach (między innymi księdze kucharskiej) mało czasu poświęcając swoim ćwiczeniom. Wokół panowała ciemność, przerażająca a zarazem wciągająca, w którą musiał się zapuścić. Popatrzył na ciało Mistrza... nie było czasu na zwłokę. Chwycił je mocniej i skierował się ku ciemności...

Elf był oszołomiony. I widokiem Zefira i mocą, która zaczęła wypełniać jego ciało. To było niesamowite, czuł jak każda jego cząsteczka była przesączona energią. Kpiący uśmiech powędrował na jego twarz. Z taką potęgą, mógłby tworzyć i niszczyć, przynajmniej mu się tak wydawało. Mógł po prostu ją zatrzymać... Zefir by sobie poczekał kilkanaście lat, może wieczność, Sulamowi ta moc była bardziej potrzebna. Jednak szybko doprowadził się do porządku. Znowu mroczne podszepty starały się przejąć nad nim kontrolę. "Tak się nie godzi..." powtarzał sobie w myślach. Nekromanta był jego nauczycielem, jego żona była jego przyjaciółką i spodziewała się dzieci. Nie mógłby żyć z czymś takim.

Otworzył swój umysł. Energia powoli zaczęła się formować w węzły, potężne, długie i wydające się nie do zerwanie. Na czubkach jego palców pojawiały się czarne płomienie, z ust wydobywał się czarny dym, a z oczy lśniły niezdrowym blaskiem. Był pewien, że się uda, nic nie mogło go powstrzymać. Skierował dłonie w stronę ciała Zefira i wykrzyczał, donośnym, i głębokim głosem:
-DARON!

Uderzone energią ciało stoczyło się z sarkofagu. Nim jednak zdążyło dotknąć podłoża zaczęło się unosić, przepełnione mroczną magią. Oczy Zefira otworzyły się, buchnął z nich czarny płomień, który wkrótce ogarnął całą jego aurę. Nekromanta powoli obrócił się do pionu i opuścił. Ciemne błyskawice zaczęły strzelać z niego we wszystkie strony. W krypcie, dotychczas przepełnionej mdłym światłem, zrobiło się całkowicie ciemno na kilka sekund, potem podziemia rozjaśnił niebieski błysk, dobywający się z klatki piersiowej czarnoksiężnika - to jego dusza powracała właśnie do ciała.

Serce zaczęło bić, płuca oddychać, krew płynąć w żyłach, magia reagować na obecność woli swego pana. Zefir wyprostował się i schrypniętym głosem cicho rzekł:

- Wróciłem.

Jego złowieszcza powaga po kilku chwilach przerodziła się w złowrogi śmiech. Nareszcie powrócił!

Był zamroczony, jego dłonie wciąż pulsowały. Najcichszy szept wydawał mu się, przeraźliwym piskiem, a ruch powietrza silną falą uderzeniową. Zdecydowanie takie zaklęcia nie były na siłę jego organizmu. Ledwo trzymał się w pozycji wyprostowanej. Oczy jednak spoglądały na Zefira, cały czas z łącząc ze sobą wiele emocji, począwszy od satysfakcji, przez podziw aż do strachu. Siła którą dysponował Mistrz była silna i wydawała się wzrastać z każdą kolejną sekundą. Tak... oto powrócił Zefir Nekromanta.
-Witaj Mistrzu, z powrotem - rzekł Sulam, wkładając całą swą pozostałą energię w pokłon.

Wszedł do krypty.
Widać było że śpieszył się trochę.
Pochodnie drgały na skutek powietrza, tak nagle wprowadzonego tu przez licza.
Przeszedł gł. arterię, skręcił w lewo i po pewnym czasie zszedł schodkami na prawo.
Doszeł do drzwi gabinetu.
Pchnął je i ściskaną kurczowo kartkę położył na biurku.
Podszedł do stolika z przyrządami i wziął małą lupę, pustą kartkę oraz ołówek.
Odłożył wszystko na biurko, po czym wyciągnął jakąś czerwoną księgę, przelewitowywując ją na miejsce pracy.
Otworzył ją na jakiejś stronie zapełnionej runami i zwykłym alfabetem obowiązującym w Zakonie.
Przejechał lupą, po czym wrócił do kartki.
Prawdopodobnie gdyby mógł sie pocić, pot lałby się strumieniami.
Odłożył przyrząd i oparł się zszokowany.