Zakon Światła Ostoja Fantazji

Sadoma zaskoczony przebiegiem wydarzeń zatrzymał się gdy tylko kobiety zaczęły siłować się ze świecą.
Roztworzył  oczy gdy tylko Arcykapłan resztkami sił wstał i wypowiadał modlitwę.
Widział oślepiający blask jak i moc świecy która nabawiła zgromadzonych.
Wielka bowiem była to moc,że inni ruszyli z pomocą Jasminie gdy demon zaatakował.
Sam Smok nie pozostał bierny,ruszył szybkim biegiem lekko pochylony tuż za plecami innych by zajść od tyłu demona i zaatakować.

Potężny wrzask dwóch osób rozniósł się po świątyni gdy ostrza zanurzyły się w demona niczym w masło.
Krzyczał bowiem cień jak i Arcykapłan na którego ciele pojawiły się podobne rany.
-Nie przewidzieliście tego co?- zaśmiał się cień patrząc na wiercącego się z bólu Arcykapłana. Nie mógł go tknąć... W tym ciele. Tylko dlaczego?
Akar nie był świadom ogromu energii jaka w niego uderzy gdy zechce czerpać moc ze Świecy. Nagle wszystko stało się tak błahe i nie ważne... Liczył się tylko Święty Płomień. Mistrz Ognia nigdy wcześniej nie spotkał się z tak mocno skoncentrowaną energią magiczną. Bynajmniej nie w płomieniu. Zaraz też poczuł się gotów zaatakować.
Etamin też nie była wyjątkiem. Próba wytworzenia pierwotnej postaci płomienia w niej mieszkającego stała się dziecinnie łatwa. Nic z tego nie rozumieliście. Jak to było możliwe że wieloletnie próby wy nadrabialiście w chwilę... Wiedzieliście że to tymczasowe błogosławieństwo... Jednak potężne.
Ogień otoczył dłonie smoczycy tempem błyskawicy. Była gotowa.
Anioł zaś... Anioł przestawał oddychać. "Demon" uśmiechał się paskudnie.

-Cholera !.-Wykrzyknął mag, nie wiedział co ma zrobić. Trzymał on w swoich dłoniach zgromadzoną moc płomienia, jego nogi i ręce drżały. W jednej chwili chciał już ją wypuścić w stronę bestii, ale zauważył zbieżność pomiędzy ranami Arcykapłana, a bestii. Elf trzymał jeszcze tą moc w dłoniach, ale ledwo co, ręce go paliły, nie wiedział, że to aż takie potężna źródło. Gdy ostrza wbiły się w bestie, rozniosły się dwa krzyki po świątyni. Jeden należał do wielebnego, a drugi do potwora, wtedy Akar już ostatecznie zrozumiał, że te dwie istoty są razem ze sobą połączone. Mistrz ognia chciał już sparować tą moc, ale było za późno. Mag wycelował tą mocą, daleko, żeby nikogo nie uszkodziła. Po chwili upadł na kolana, a z jego rąk uchodził dym. Akar podparł się na jednej nodze, i wykrzyknął z całych sił, a jego białe włosy okryły mu twarz.
-Nie atakujcie demona !.-Mag nie wiedzieć czemu czuł się wykończony, ale równocześnie czuł, że posiada jeszcze dużo sił do walki.

Etamin rozeznała się w sytuacji. Tutaj cień górował, a tam kobieta przy arcykapłanie. Ze swoimi płonącymi rękami, podeszła do arcykapłana. Skoro to był błogosławiony ogień od bogów, to prócz zabijać mógł leczyć, albo i nie. Etamin chciała spróbować. Wyciągnęła obie ręce nad ciałem arcykapłana, by skupić się wśród swoich myśli. Wyobrażała sobie jak ogień przenika z jej rąk do ciała poszkodowanego, oczyszczając jego duszę, serce, umysł i przywracając zdrowie oraz siły. Skupiła się na tej wizji najlepiej jak umiała. Powtarzając w głowie jak mantrę " Versie jeśli mnie słyszysz pomóż mi ocalić jednego z twych wysłanników". Nie miała nic do stracenia, w końcu i tak albo cień zabije ich oraz kapłana, albo oni cień i kapłana. Może nimfa ją ubiegnie, co było dla niej bardziej prawdopodobne. A może jednak i działania Etamin oraz nimfy jakoś połączą się w jeden ogólny skutek. Mimo wszystko Etamin wkładała całą swoją moc, żeby jej zmagania nie poszły na marne.

Święty ogień opuścił ręce Etamin. Gdy kapłan odetchnął wyrwała się ze swojej wewnętrznej modlitwy. Podziękowała bogom, za to że jej się udało. Nigdy by się tego nie spodziewała. Widać jednak bogowie są łaskawi dla nowicjuszy i dla swoich posłanników. Gdy kapłan wstał to Etamin już nie miała wątpliwości co do tego, że wszystko poszło po jej myśli. Tego, że to patriarcha stoi za cieniem, w sensie nim jest, nie przypuszczała. Domyślała się tylko, że powinien to być jeden z wyznawców któregoś z bóstw, dlatego zrobiła tak nie inaczej. Nie wstawała z kolan, nie miała na razie siły. Nie codziennie oddaje się taką moc komuś innemu. Spojrzała na nimfę czy nie chowa do niej urazy. Jeśli tak to będzie musiała się pogodzić z tym losem. Odgarnęła swoje długie złote włosy z twarzy. Miała poważną minę, a jej wzrok znów podążył na patriarchę. Ciekawiło ją co arcykapłan zrobi z tym zagubionym człowiekiem. Więc znów spojrzała na anioła. Jego spokój w oczach, mógł mówić o tym, że pewnie bogowie są z nim i go wspierają, że pewnie odnalazł wewnętrzny spokój ducha i ciała.

Elf usłyszał wybuch i jedynie zdąrzył się odwrócic, gdy tylko krwista ciec trafiła maga, poczuł nie wyobrażalny ból. Czuł jak oparzenia przechodzą przez jego skórę na twarzy oraz parzącej ręce. Akar próbował powstrzymac te dreszcze, które czuł w sobie, próbował powstrzymac jęki, które z niego się wydobywały, ale na marnę.
-Do mrocznej cholery, co za ból.-Wymówił te słowa, będąc na kolanach i podpierając się ręką, która nie została okaleczona.

Przyglądała się poczynaniom Patriarchy Wernoma, czemu odrzucił swój kostur? Zanim mogła się nad tym zastanowić by podjąć jakiekolwiek działania, stało się coś zaskakującego. Arcykapłan odwrócił się w stronę klęczącej Etamin i innych kapłanów. Wszystko potem stało się ułamkami sekund. Jej gadzi wzrok zarejestrował jak ledwo się wytworzyła ognista tarcza, by po chwili zasłonić się przed tym wybuchem mocy, który nie tyle co widziała, a poczuła poprzez uwolnienie tak wielkiej mocy. Huk był tak głośny, że na tą chwilę smoczyca straciła słuch, w uszach jej dzwoniło, a potem cisza. Po jakimś czasie, który mógł trwać kilka minut, sekund, a dla Etamin wydawał się latami, wiecznością otworzyła nieśmiało oczy, jednak się nie podnosiła z kolan. Nawet nie wiedziała, że nadal klęczy. Nie czuła bólu, wzrok miała rozmazany, słuch powoli dopiero wracał. Pewnie umierała, pewnie tarcza nie wytrzymała, przez co Etamin oraz kapłani także ucierpieli.  Do jej nozdrzy dotarł swąd przypalonego ciała. Wzrok powoli wyostrzał się, a to co zobaczyło, nawet jako potencjalnego gadziego zabójce przerosło oczekiwania. Owszem zabijała zwierzęta by przeżyć ale to co widziała, to była istna rzeź. Przez jej ciało przeszło kilka drgawek, szok owładnął jej ciało i nagle zapanowała ciemność przed oczami. Straciła przytomność, po prostu zemdlała.
********************************************************************************
Powoli się budziła, ale snem tego nie można było nazwać. Głównie do jej uszu dochodził dźwięk jeszcze sypiącego się tu i ówdzie tynku, oraz pyłu z fresków. Panowała taka cisza, że nawet muchę się dało usłyszeć. Do nozdrzy znów wpadł zapach spalonego ciała, wymieszanego z krwią oraz pozostałościami gruzu. Zastanawiała się, czy jeszcze żyje, czy ktoś ją dobił. Może umiera właśnie? Otworzyła leniwie oczy, wtedy też doszły do niej strzępki słów rannych. To znaczy, że nie straciła słuchu, podparła się na obu rękach i usiadła. Spojrzała po sobie, przynajmniej z przodu nie była ranna, wzrok też nie był uszkodzony, została ocalona. Spojrzała za siebie, a na posadzce leżeli kapłani. Nie widziała nigdzie krwi, szczątek ciał, bo trudno było wyczuć po zapachu. Ale ich klatki podnosiły się i opadały. To znaczy, że żyli. Spojrzała przed siebie, a tutaj już nie było tak kolorowo. Wszyscy byli ranni, jedni ciężej drudzy mniej. Jej twarz autentycznie wyrażała wielkie zdziwienie. Mogła odetchnąć z ulgą, przeżyła, przetrwała, nie odniosła poważnych ran, czy uszkodzenia ciała. Była jedną z ocalałych. Przypomniała sobie, że to arcykapłan ich ocalił. Może bogowie byli dla niej łaskawi, może to zwykłe szczęście, albo zaszczyt. Wewnętrznie czułą ogromną wdzięczną, że bogowie ją oszczędzili, że jej pomogli, że jeszcze jej droga się nie skończyła, że mogła kroczyć dalej swoją smoczą ścieżką. Wstała powoli na nogi, nadal chwiejnie, czyli szok jeszcze nie opuścił jej ludzkiego ciała. Dopiero z tej perspektywy miała lepszy widok na pobojowisko. Za dużo ciężko rannych. Etamin była zdrowa i mogła pomóc, chciała pomóc. Ale komu najpierw? Każdy miał na sobie ślady poparzenia, albo głębokich ran, a ona podstaw medycyny nie znała. Gdyby tylko znalazła wodę to mogła by pomóc tym poparzonym. Ale wody nigdzie ani śladu, a Etamin nie chciała bardziej komukolwiek zaszkodzić. Jednak smoczy instynkt wziął nad nią górę, dlatego też powoli opuściła świątynie.

Ostatnio edytowany przez Etamin (2010-05-27 15:23:54)