Zakon Światła Ostoja Fantazji

Do świątyni wdarł się potężny powiew powietrza gdy skrzydła anioła poruszyły się.
Wstał sycząc z bólu. Czuł że jego twarz otrzymała ogromną dawkę płomieni zmieniając się w maskę bólu i rozpaczy.
Poparzenia były poważne na tyle że zbierało się na wymioty i ciężko oddychało. Sam Dark wnioskował że trawi go gorączka i może być z nim źle.
-Ocalcie sługę poniżonego wy o Wielkie Moce...
Taki szept zdawało się słyszeć po świątyni.
-Nie pozwólcie świętemu twemu ulec skażeniu. Wezwijcie duchy twoich sług aby duszę jego schłodziły i do was zabrały na ocalenie dusz wszelkich.
Szept stawał się głośniejszy. Coraz głośniejszy i przeplatany łzami. Wszyscy, wszyscy wybudzili się gdy arcykapłan doczołgał się do patriarchy Versa.
Było z nim źle. Musiał oddać swą tarczę. Sam był na wpół martwy. Szaty stopiły się razem z ciałem tej pradawnej istoty.

<koniec mistrzowania>

Arcykapłan zacisnął pięście nie przejmując się innymi. Położył rękę na czole przyjaciela i wyciągnął zza szat prosty medal. Symbol Świątyni.
Zbliżył go do ust patriarchy by ten mógł go ucałować.
-Nie umieraj przyjacielu... Panie...- anioł nie krył się ze łzami. Mimo iż obcował przed momentem z mocami przed którymi winien klękać lub padać na kolana.- Musisz mi pomóc... Jesteś mi potrzebny...
W łzach dostrzegł prośbę patriarchy. Wyciągnął puzdro. Święte oleje. Otworzył je i nabrał na kciuk.
-Niech te oleje które nakładam- powiedział trzymając kciuk nad czołem Wielkiego Kapłana- zbawią cię i obmyją.- dodał gdy nałożył je na czoło. Nabrał znów oleje na palec i nasmarował dłonie mówiąc- Błogosławie twe dłonie którymi ty błogosławiłeś i czyniłeś dobro. Błogosławie twe czyny i zamiary i pracę którą nas zaszczyciłeś.- Arcykapłan zaciągnął powietrze tamując łzy i wylał trochę olei na głowę kapłana Versa.- Niech twoje myśli dostąpią oczyszczenia a twe serce- powiedział nakładając oleje na pierś- połączy się z tymi którym służyłeś nim cię ukształtowali. Odejdź w pokoju.
Powiedział na koniec i załkał. Ostatnia łza patriarchy spłynęła na posadzkę gdy zebrali się tłumnie kapłani słyszący rumor. Wszyscy klęczeli... Klęczeli by zaraz pomóc. Jednak chcieli oddać chołd dostojnikowi który nie miał nic... A który dał wiele.

I wyczuł. Wyczuł mężczyznę ubranego w czarno czerwone szaty klęczącego przed samym ołtarzem. Promieniował wręcz blaskiem bogów. Zaprawdę dziwne. Nigdy nie spotkałeś się z taką manifestacją ich mocy.
Młody kapłan modlił się cicho. Szept modlitwy roznosił się po świątyni nadając temu miejscu specyficzny charakter.
Zaraz też kapłan wstał i pocałował ołtarz. Odwrócił się i spojrzał na Niordda.
Uśmiechnął się lekko. Blada twarz kapłana odbijała światło świec ustawionych dookoła ołtarza. Od zawsze były one symbolem śmierci i drogi do zaświatów.
Mężczyzna był ubrany w Mistrzowskie szaty. Znaczyło to że był on członkiem Kapłaństwa Wyższego.
Mistrz stał i spoglądał na człowieka. Widocznie czekał.

Kapłan spojrzał na Niordda z wahaniem. Widocznie dawno nikt nie prosił go o to.
Kapłan położył ręcę na głowie wojownika i przemówił dźwięcznym głosem.
-O Avarone! Panie Czasu i Śmierci! Racz pobłogosławić tego męża by czystym sercem i silną ręką głosił twoją chwałę! A kiedy dojdzie jego uszu twe wołanie racz uszykować mu miejsce w swoim królestwie. Niech znajdzie spokój jego dusza i oczyści się jego umysł a śmierć mija z daleka.
Po tych słowach wyciągnął kadzidełko i powachlował nim człowieka.
Kapłan poklepał mężczyznę po ramieniu i znów podszedł do ołtarza. Pocałował go i odłożył kadzidła. Skierował się do Zakrystii.

Sergh wszedł do świątyni. Tak dawno tu nie był... na początku jego kariery kapłańskiej przestraszyły go wszystkie obowiązki z nią związane i uciekł. Uciekł od swojego boga i zaszył się gdzieś gdzi nikt go nie znajdzie. Ale bóg był blisko... Bardzo blisko... Kotołak nie mógł znieść tego i wrócił.

To miejsce dało mu ukojenie. Uklęknął i zaczął się żarliwie modlić. Prosił o przebłaganie za winy i za uchybienia względem wiary... Po tych kilku chwilach spędzonych na modlitwie, wyszedł by znów zacząć żyć...

Klerycy zbierali się coraz liczniej. Dominowali klerycy Avarone'a oczywiście jako obywatele Zakonu poświęconego temu bogu.
Młodzi studenci Bożych praw siedzieli w ciszy przecinanej pojedynczymi hymnami z głębi świątyni około 15 minut aż nie rozległ się dźwięk trąby.
Wszyscy klerycy i Mistrzowie którzy wyszli z cienia dosłownie przed momentem, klęknęli.
Oto między dwoma rzędami ławek podążało dwóch najważniejszych monarchów Światyni. Arcykapłan i Wielki Elektor. Anioł szedł z lewej strony lekko za Elektorem jakgdyby ten pierwszy miał dać wpierw o nim świadectwo i przygotować innych.
Co było zadziwiające, mieli na sobie alby i i tyle szat ofiarnycgh ile tylko prawo pozawalało im nosić a więc wstęgę, Elkorion a na niego założony Tratlon, Na wszystko włożyli połyskujące drogocennymi kamieniami Kapy. Obydwoje dzierżyli w dłoni piękne kostury reprezentujące pasterską funkcje. Arcykapłan miał na głowie przepiękną tiarę która budział respekt nawet w niewierzącym, Elektor zaś drogocenną Korię. Gdy podeszli do ołtarza i pocałowali go, oddali kostury, korię i tiarę dóm mistrzom i odwrócili się do was.
Arcykapłan przejechał wzrokiem po zebranych.
-Zebraliśmy się tu by przygotować wasze szaty i was do obłóczyn. Od dnia dzisiejszego będziecie nosić szaty kapłańskie zamiast zwykłego odzienia świeckiego. Od dziś nauczymy was tajemnic świątyni i tajnych modlitw. Od dziś staniecie się właściwie przedstawicielami światyni bo dawać będziecie o niej świadectwo gdziekolwiek się pojawicie. Teraz złączcie się z nami w tym przebłagalnym obrzędzie. Niech mistrzowie staną obok swych uczniów i wspierają ich swą siłą.
Arcykapłan mówił głośno, mocno, wyraźnie. Wiedział że będzie teraz czynił wielkie rzeczy., Większe niż zazwyczaj. Większe niż na co dzień.
Elian mógł poczuć ze coś zaczęło go otaczać. Jakaś pierwotna energia. Mistrz niepostrzeżenie stanął obok niego i pogrążył się w zadumie.

Anioł i człowiek odwrócili się w stronę ołtarza. Akolici wnieśli podłużne stoły na których spoczywały złożone ładnie szaty poszczególnych kultów.
Wielki Elektor wyciągnął jedną, prawą rękę nad szatami, Arcykapłan wyciągnął obydwie.
-O wszechmocne istoty które władacie naszym życiem. Raczcie w swej nieskończonej dobroci i miłosierdziu, zesłać na te szaty pełnię swojego ducha, aby ci którzy je przywdzieją byli nim napełnieni. Niechaj ci którzy uczą się waszych praw, noszą te szaty w oczekiwaniu na kapłaństwo!
Głos Arcykapłana rozległ się po świątyni echem błyskawicy. Wszystkim obecnym... Wszystkim bez wyjątku zdawało się że coś kłębi się w powietrzu z ogromnym natężeniem i zaraz znika jakgdyby wsiąknęło w szaty spoczywające na stołach.
Arcykapłan odwrócił się i zaraz podeszli do niego mistrzowie.
Nie wiadomo skąd rozległ się głos.
-Teraz mistrzowie przywdzieją szaty swoim klerykom.
Elian zaraz też dostrzegł jak jego mentor podchodzi do niego z złożonym kawałkiem czarnego materiału.
Rozłożył go i modląc się cicho wcisnął w nią anioła.
-Niech ta szata ci sprzyja Elianie. Od dziś będę cię uczył byś mógł przyjąć święcenia.
Klerycy w ciszy zaczęli kłaniać się Arcykapłanowi i odchodzić wraz z mentorami. Obłóczyn dobiegł koniec.

Wiele dni po obłóczynach rozległ się dźwięk dzwonów. Wielu, jeśli nie wszystkich dzwonów Świątyni. W głównej nawie przy wejściu szykowali się klerycy. Ubrani w długie alby sięgające kostek, przepasane sznurem czekali z niecierpliwością na ich wielki dzień.
Gdy dźwięk dzwonów przestał brzmieć, ktoś zakołatał kołatką. Wtedy to tuzin kleryków ustawionych parami ruszył przed ołtarz i przed nim się zatrzymał. Elian stał w drugiej parze, mimo woli rozglądając się czujnie.
Woń kadzideł nie dusiła nikogo z wielu zgromadzonych. Róża i bez w wonnych kłębach dymu dochodziła do nozdrzy niesłychanie prędko.
Dwóch akolitów niosło kadzielnicę na samym przedzie, przed Arcykapłanem. Szedł dumnie podpeierając się kosturem, ubrany dokładnie tak samo jak w czasie obłóczyn. Gdy tylko ucałował ołtarz, oddał kostur i tiarę, począł okadzać kleryków.

W rogu kaplicy gdzie można by rzec "cień nie odstępował", gdzie było najciemniej stał Upadły Anioł. Każdy kogo wzrok tam powędrowałby jeszcze kilka chwil wcześniej mógłby przysiąść że Argheza tam nie było... Tym bardziej że nikt nie przechodził teraz przez drzwi.
- Pajace...
Arghez uśmiechnął się pod nosem opierając o ścianę. Po co tu przyszedł? Po to by móc się śmiać...