Zakon Światła Ostoja Fantazji

Nietoperz ani myślał ułatwiać zadania treserowi. Latał po całej izbie jak szalony, ale w końcu zmęczył się. Wtedy, jakby udowadniając, że nie jest strachliwy, przysiadł, jak to nietoperz, do góry nogami na wyciągniętej ręce tresera, wczepiając małe pazurki w jego rękaw.
Pisnął jednocześnie ostrzegawczo, co w jego języku oznaczało "Tylko jeden fałszywy ruch, a popamiętasz!". Lejsowi się udało, nietoperz zaakceptował go jako element otoczenia, problem w tym, ze przez to został też trochę unieruchomiony...

Nietoperz pisnął niezadowolony z nagłego poruszenia jego nowej żerdzi, ale nie ustąpił. Wczepił się mocniej, machną skrzydłami i znów znieruchomiał.
Po kilku krokach widać znów uznał, ze nie podoba mu się to miejsce, bo odfrunął na chwilę, po czy zatoczył koło, podleciał do torsu tresera i wczepił się pazurami w kieszeń na jego piersi. Tak uczepiony nie czuł nawet ułamka dyskomfortu związanego z ruchem człowieka i bardzo mu się to podobało, Zakrył sobie pyszczek skrzydłami i pisnął.

Drzwi zostały otwarte i tak nie było juz co ukraść.
Treser bestii nie mógł wiedzieć tylko jednego. Nie zobaczył, jak tuż po jego wyjściu napis który czytał na belce pod dachem rozżarzył się na kilka sekund zielonym światłem. Po chwili światło zniknęło... choć imię "Szymonix" płonęło najdłużej, jak gdyby walcząc o przetrwanie...

Nagle za plecami Anioła, nie wiadomo skąd, pojawił sie Lejsu. Wyszedł na przeciw Arevisa. Pamiętał go, dostał od niego swego czasu zlecenie na złapanie i wytresowanie węża. Przyjrzał się workowi, który Anioł trzymał w rękach, coś się w nim szamotało szamotało (jakis gryzoń, jak domyślał się Lejsu) - domyślił się, że to było powodem wizyty u tresera.
-W czym moge Ci pomóc? - powiedział szybko.

(nie opisałeś wyglądu tego szczura, ale pokieruje sie jego opisem ze spiżarni)

-Dziwny mówisz - rzekł Lejsu przyglądając się wyciągniętemu przez Arevisa szczurowi.
Szczur specjalnie nie wyróżniał się wielkością, prędzej kolorem, ale też nie do końca - czarne jak smoła szczury nie są zbyt pospolite, ale zdarzają się. Jednak faktycznie, jeżli Anioł mówił prawdę, ten szczur musiał być wyjątkowy jeżeli bez szwanku wyszedł z walki z zapewne większymi od siebie przedstawicielami swojego gatunku.
-Sądząc po kolorze to najprawdopodobniej jet to szczur śniady - oznajmił treser. - Możesz mi dokładniej opisać jego zachowanie podczas walki z z innymi.

Ostatnio edytowany przez Lejsu (2010-04-09 07:56:30)

Szczur jakby na potwierdzenie słów anioła pisnął, ale nie jak przerażone zwierze, nie, on pisnął z zadowoleniem, ze aż dwóch dwunożnych się nim interesuje. Cały czas od zdjęcia worka był spokojny i poddawał się woli wielkoludów z łatwością, jakiej należało oczekiwać może od psa, niźli od gryzonia, który z natury powinien być parszywy.

Arevis postawił szczura ma ziemi. Wątpił by ten od razu zrozumiał polecenie. Może będzie się szybciej uczył, ale przecież nie można wymagać od niego by rozumiał wszystkie sztuczki i wykonywał je słysząc po raz pierwszy. Mimo to jednak Anioł przyglądał się eksperymentowi, w końcu to Lejsu był tu treserem nie on.

Próbował jeszcze złapać nietoperza, nim ten całkowicie wydostał się zza jego płaszcza, ale niestety, jak to zazwyczaj było z tym nietoperzem, nie udało mu się. Spoglądał za nietoperzem latającym po całym pomieszczeniu. Nie zapomniał również o szczurze i jego reakcje też wychwycił.
-Chyba nie przypadli sobie do gustu - zażartował. - A tak na poważnie to nie mam pojęcia co jest z tym szczurem. Ale sądząc po jego zachowaniu to chyba Cię lubi. Może zostań jeszcze chwilę. Zobaczymy może zaskoczy, a raczej zaskoczą - tu spoglądnął na nietoperza - nas te dwa gryzonie.