Zakon Światła Ostoja Fantazji

-Rozbierz oznaczało WŁĄCZNIE  z bielizną!- Przez chwilę uśmiechał się typowym dla niego grymasem twarzy. Szybko jednak przestał.
-To na razie może poczekać. Teraz...- Podszedł do Fin i wcisnął jej do rąk cały stos bandaży i pudełeczko z maścią na samą górę. Tą samą, którą wysmarował jej ranę.
-Zapoznaj się z tym, żebyś nie zrobiła sobie krzywdy, a uchowajcie Bogowie, komuś innemu...-Trudno żeby ktoś nie wiedział jak zabandażować cokolwiek, więc ta ironia miała oznaczać tylko i wyłącznie "teraz moja kolej". I faktycznie już chwilę później dosunął krzesło do pryczy, skierowawszy je oparciem do twarzy Polimorfki i usiadł na nim okrakiem. Nie powiedział jednak nic więcej, a jedynie wpatrywał się w Ireth. Jedną minutę... Dwie... Gdzieś koło czwartej, wyciągnął palec wskazujący i zaczął nim wodzić przed twarzą Dziewczyny, po uprzednim poinformowaniu jej, aby podążała wzrokiem za owym palcem. Następnie bez wcześniejszego ostrzeżenia, kciukiem dotknął jej podbródka i lekko podniósł. Parę chwil wpatrywał się w oczy Polimorfki i to pod różnymi kątami, aż w końcu westchnął i odwrócił się do niej bokiem na krześle...
-Hymm... Zacznijmy od  tego, iż mogąc siedzieć w tej pozycji całkiem bezboleśnie, uświadczyłaś mnie w przekonaniu iż wszystkie kości masz całe. To jest dobra wiadomość... Ale Panienko... Co prawda nie zauważyłem objawów świadczących o stłuczeniu mózgu, ale wstrząs to ty na pewno masz...- Po tych słowach wstał i kontynuował dalej.
-Dlatego też zostaniesz tu na noc, na obserwację. No a w międzyczasie moja urocza asystentka zajmie się resztą Twych obrażeń.- Wojownik zostawił ją w spokoju, by Ireth mogła oswoić się z tą myślą. Jednocześnie też zawisnął nad Fin niczym sęp...
-Podgrzej wodę tak jak ja wcześniej, a gdy się rozbierze, pomożesz jej się umyć. Potem wsmarujesz tę maść tam, gdzie będzie się to wydawało konieczne. Wiesz o co chodzi... Obrzęk, sinienie i zadrapania. Jeśli zaś będzie skarżyła się na intensywniejszy ból w stawach, musisz użyć więcej maści i dokładniej masować... A jakby wystąpiły zawroty głowy, albo nudności... Nie pozwól jej po prostu wstawać z łóżka pod żadnym pozorem... A ja wychodzę...- Ostatnie słowa dotarły do Łapy z dość łobuzerskim śmiechem.
-Nasza Panienka raczej nie pozwoli się opatrzyć w moim towarzystwie, a po za tym muszę znaleźć Ekenę, żeby zainkasować pokaźną sumkę za leczenie jej poddanych. Słyszysz mnie panienko? Będziesz winna swojej królowej obrzydliwie dużo złota.- Młodzieniec przez cały ten czas mówił wystarczająco wyraźnie, by Polimorfka mogła słyszeć całą rozmowę, ale to podkreślił specjalnie... Słyszał o pewnych niesnaskach między obydwiema, ale Władca zawszę musi odpowiadać za swoich podwładnych, a dług to dług... Znów chodziło o pieniądze... Po Shiro można się było tego domyśleć już od początku...

- Panienko, proszę. Chcę tylko pomóc. Daray, albo wyjdź, albo znajdź jakiś parawan, czy co. I daj spokój, chyba nie chcesz wpędzać jej w długi za pomoc lekarską? - Finua wolała nie dodawać "na której sie nie znasz" by nie spłoszyć Ireth jeszcze bardziej. Zamiast tego zabrała się za dokładne zapoznanie z bandażami i dziwną maścią, po czym poszła wstawić wodę, wzorując się wcześniejszymi działaniami Shiro. Zaraz potem podeszła do wojownika i bezceremonialnie zdzieliła go cieniutką jaskrawą chustą.
- A Ty co tu jeszcze robisz? Won, będę potrzebowała, to zawołam! - Łapa wsparła ręce zacisnięte w pięści na biodrach, patrząc z dołu na wyższego mężczyznę. - Nie dam Ci się na panienkę gapić, poszedł natychmiast!
Mimo poważnego tonu w spojrzeniu cyganeczki widać było lekkie rozbawienie. Widocznie ona rzadko porafiła zmartwić się na tyle, by odmówić sobie odrobiny radości. Kier zaraz znalazł się obok swojej pani, popiskując, by zwrócić na siebie uwagę.

Nie, to nie mogło dziać się naprawdę. To musiałbyć jakiś chory żart, sen. Koszmar. Tak to musiał być sen. Przecież los nie mógł być dla niej aż tak okrutny.
Gdy tylko Shiro wyszedł, spojrzała na Finuę wzrokiem tak skrajnie przerażonym i zdesperowanym, że ciężko wręcz było go przetrzymać. Pierwszy raz od bardzo długiego czasu Ireth okazywała zupełnie szczere uczucia, nie przykryte dumą, czy też chłodną obojętnością. To była cała ona, wiecznie zastraszona, zagubiona i bardzo samotna. Oczy ponoć są zwierciadłem duszy. W chwilach takich jak te, powiedzenie to sprawdzało się w każdym nawet najmniejszym procencie. Przygryzła wargę tak mocno, że w ustach poczuła metaliczny smak krwi. Dzięki niemu zaś, otrząsnęła się trochę z natłoku przytłaczających ją skrajnych uczuć. Potrząsnęła głową, po czym tak szybko jak tylko umiała odsunęła się od ściany. Czy to ze strachu, czy to od odniesionych obrażeń potężnie zakręciło jej się w głowie, jednak szybko przezwyciężyła i tę niedogodność. Musiała czym prędzej się stąd wydostać. To była kwestia życia lub śmierci, a to dodawało jej nowych zasobów sił. Niezależnie od tego co ją balało, a co nie, po prostu musiała wydostać się z tego gabinetu i uciec do Puszczy. Tam powinna być bezpieczna. Przynajmniej do czasu, aż uda jej się znaleźć jakiąś inną melinę.
Teraz pozostawał jeszcze fakt ominięcia podporządkowanej Shiro dziewczyny. Ireth nie wiedziała jakie relacje łączą tych dwojga, nie miała z resztą czasu dociekać. Musiała po prosty pozbyć się przeszkody, która stała jej na drodze do wolności.
Jej zdrwa dłoń powędrowała do paska i przytroczonego do niego małego instrumentu. Ponownie spojrzała na Fin tym desperackim wzrokiem, po czym szepnęła:
- Musisz dać mi odejść. Inaczej zrobi się nieprzyjemnie. - Głos jej straszliwie drżał. Nie nawykła do używania takiego środka jakim było zastraszanie, jednak swoje bezpieczeństwo przekładała ponad to wszystko. - Więc jeśli nie chcesz poznać bliżej mojego Strażnika, odsuniesz się pod tamtą ścianę... - Dotychczas swój totem przyzwała tylko dwa razy. Czy to miał być ten trzeci?

- Nie, Ty nic nie rozumiesz! - Jęknęła, potrząsając gwałtownie głową. Naszły ją kolejne zawroty, ale i te zignorowała. Człowiek na niewiele rzeczy zwraca uwagę, gdy goni go panika, szczególnie jeśli urosła ona już do takich rozmiarów. - Jeśli on pójdzie do Ekeny, to równie dobrze sama mogę podciąć sobie żyły, albo wypróbować na sobie mieszankę różnych, obecnych tu specyfików! Będę martwa jak tylko skończy z nią rozmawiać! - Zwiesiła nogi z łóżka i wstała pospiesznie. Zdrową dłoń cały czas trzymała blisko bębenka, by móc go użyć w każdej chwili. Tą 'uszkodzoną' zaś przyciskała z całych sił do piersi, jakby to miała pomóc w jej cudownym uleczeniu. Spojrzała na Fin błagalnym wzrokiem, bez słów prosząc, by ta się jednak nie wtrącała. Ireth musiała stąd uciekać, jeśli chciała jeszcze kiedykolwiek nacieszyć się wolnością i życiem.
- Lunati nie zrobi mi krzywdy. - Szepnęła na wpół do siebie, na wpół do Łapy. Głos jej jednak zabrzmiał dosyć niepewnie. Półgryf w końcu uważał ją za swoją najlepszą koleżankę, nie mógł jej skrzywdzić... Przynajmniej chciała w to wierzyć, bo po tym co mu zrobiła mógł być 'lekko' obrażony lub w ogóle mieć odmienne zdanie na temat ich przyjaźni. Nie ważne. Nawet tak wielka przeszkoda, jaką była pilnująca ich bestia wydawała jej się niczym w porównaniu z tym co czekało ją jeśli tylko Ekena dowie się o tym wszystkim. Żywo podeszła do drzwi, złapała za klamkę i...
W tym momencie świat zgasł. Czy może raczej zawirował i pociemniał. Ona zaś, nie wiedząc nawet jak, ponownie znalazła się w pozycji na wpół siedzącej na podłodze, wodząc błędnym wzrokiem po pomieszczeniu.
To było co najmniej dziwne. Żeby już własne nogi odmawiały jej posłuszeństwa?

Właściwie z chwilą, gdy ponownie upadła praktycznie się poddała. Wyjaśnienia Finuy zaś tylko ją pogrążały. Spojrzała na dziewczyne tępo, wzrokiem nieobecnym, niemalże zasnutym mgłą.
Będzie miała na karku i Shiro i Ekenę i Lunatiego. Żyć, nie umierać. Nie miała najmniejszych szans na wydostanie się z tego bagna. Nie teraz, nie w takim stanie.
Reszte czynności wykonała zupełnie mechanicznie. Wstała, z pomocą Łapy znów znalazła się na kozetce, usiadła, zdrową dłonią zaś zajęła się rozwiązywaniem rzeyków mocujących górną część jej garderoby. Bez słowa, nawet nie patrząc na dziewczynę. Jak nie mogła działać, to chciała chociaż w jak najwiekszym stopniu odciąć się od otoczenia, wyłączyć myślenie. Wówczas łatwiej byłoby to wszystko zaakceptować.
Tą straszliwą bezradność.
Kolejny raz przygryzła wargę, przełykając gorzkie łzy napływające jej do oczu. Nie, nie mogła być słaba. Musiała gdzieś znaleźć siłę, aby później działać, a tymczasem...
Koszula zsunęła jej się z ramion odsłaniając liczne i raczej niegroźne otarcia i zadrapania. Z tego wszystkiego może kilka było głębszych i wyglądających mniej ciekawie. Wyglądało to tak, jakby polimorfa celowo wskoczyła w krzewy jeżyn i jeszcze się w nich wytarzała. Ale czego człowiek nie robi w desperacji? Najmniej przyjemna dla oczu była duża blizna przechodząca przez klatkę piersiową dziewczyny. Pamiątka po poprzednim życiu dziewczyny.
Ireth przekręciła głowę, by nie patrzeć na to, co miała robić Fin. Wolała skupić swój wzrok na ścianie i odciąć się do reszty.

Trzymała się dzielnie. Tylko kilkakrotnie syknęła przez zaciśnięte zęby, szczególnie, gdy Cyganka zajmowała się jej nadgarstkiem. Ten mimo całej tej 'terapii' dalej wyglądał mocno nieciekawie. Staw był wciąż mocno spuchnięty, mimo iż na wierzchu nie było nawet najmniejszego otracia. Czyżby zwichnięcie? Oby nie.
Patrzenie w ścianę przynosiło jednak zamierzone efekty. Pozwalało jej odciągnąc myśli od tego co miało nadejść. I nie pamiętać o tym jak teraz każda komórka jej ciała krzyczała o choćby moment odpoczynku. Polimorfka jednak wciąż działała na bardzo wyskokich obrotach, nie pozwalając sobie nawet na chwilę przestać czuwać.
Jedną część zabiegów miała już szczęśliwie za sobą. Powoli i bardzo ostrożnie, ponownie narzuciła na siebie swoje ubranie. Nie chciała naruszać i tak niespecjalnie trzymających się oparunków, no i skaleczeń, które znajdowały się pod nimi. Raczej średnio sprawnie posługiwała się tylko jedną ręką, ale mimo wszystko dawała radę. Każda czynność wprawdzie zajmowała jej więcej czasu, no i nie mogła zawiązać rzemyków przy koszuli, więc tylko mocno je ściągnęła, modląc się w duchu by nie rozeszły się w 'kulminacyjnym' momencie, jakiolwiek by on nie był.
Skończywszy wszystkie te prozaiczne czynności przymknęła na chwilę oczy i odetchnęła głęboko kilka razy. W głowie wciąż miała mętlik. Myśli wirowały jak szalone, zmęczenie dawało jej się we znaki, a strach potęgował tylko wrażenie zamknięcia i odizolowania od świata. I tej piekielnej beznadziei. Wciąż nie odezwała się ani słowem. Nie mruknęła nawet krótkiego 'dziękuję', które Łapie, bądź co bądź należało się chociażby za chęci.
Teraz mogła tylko czekać. A i to źle wpływało na jej i tak już fatalne samopoczucie.

Chłopak z wesołą miną, raźnym krokiem wkroczył do pomieszczenia jakiś czas później. Przed sobą niósł pościel a na niej zaś kilkanaście zapasowych poszewek. Nie wyglądało na to, żeby to kupił... Mina Shiro jednak szybko zrzedła, gdy tylko spojrzał na Polimorfkę. Przez chwilę przyglądał się jej, ale dość szybko przeniósł spojrzenie na Fin. Twarz Daraya wyrażała pomieszany gniew z rozczarowaniem.
-Po pierwsze... Miałaś pomóc jej się oczyścić, więc dlaczego do mrocznej cholery, jej włosy nadal są brudne? Po drugie miała być rozebrana i leżeć... Lepiej żebyś miała coś na swoje usprawiedliwienie...- Motykarz nie krzyczał. Mówił nawet ciszej niż zwykle a i tak widać było, że jest bardzo niezadowolony... Shiro  położył na biurku całe pościel i ze skrzyżowanymi rękoma na torsie, ponownie spojrzał na Wróżbitkę.
-No więc? Przeoczyłem coś, prawda?- A dając jej czas na przygotowane jakiejś obrony, wziął do ręki poduszkę i ułożył ją na pryczy, obok Ireth, zbliżając się niespodziewanie blisko. Po chwili z resztą też to samo zrobił z kołdrą, z tym że ta wylądowała po drugiej stronie dziewczyny...

- Tak. Przeoczyłeś to, że nie jestem Twoją służącą. - Finua przez jeden krótki moment rzeczywiście mogła przywodzić na myśl istotą znającą losy świata i posiadającą potęgę daną jej wraz z wiedzą, gdy usiłowała po prostu odparować słowa wojownika. - I nie zostawiłabym jej rozebranej i czekającej na Twoje przyjście. Mam sumienie, w przeciwieństwie do Ciebie.
Łapa wiedziała, że stąpa po cienkim lodzie i że mogło się to źle skończyć. Nie potrafiła jednak tak po prostu ukorzyć się i przyjąć słowa krytyki, na które jej zdaniem nie zasłużyła.
- Jest tu dość zimno i wilgotno. Siedzenie z mokrymi włosami w tym miejscu i w jej stanie nie jest najlepszym wyjściem, gadaj, co chcesz. - Nagle pod rękawem cyganeczki pojawiło się coś, co wyglądało jak spora narośl i zaczęło się przemieszczać dość szybko w kierunku dłoni. Nie wyglądało to zbyt przyjemnie do momentu, gdy spod materiału wychnął rudy pyszczek i zaczął czujnie węszyć, po czym zaczął piszczać, czując znajomy zapach.