Zakon Światła Ostoja Fantazji

Młodzieniec jednak wyciągnął dłoń, najpierw by uciszyć Fin, a później by stworzyć "platformę", na którą mógłby wskoczyć Kier.
-Spójrz na nią. Pozwoliłaś jej wstać i "łazić" po całym pomieszczeniu, przez co pogorszył się jej stan. Mogła nawet zginąć, albo...-Jego oczy "zwęziły się" się niebezpiecznie, gdy nagle dotarło do niego wspomnienie z przeszłości.
-...Albo stracić czucie w nogach, rękach... Całym ciele. Czy wiesz co dla młodej dziewczyny oznacza coś takiego? Jak by się czuła patrząc, jak ktoś musi przewijać ją i myć, bo nawet nie czuje co robi? Zakładając oczywiście że stać ją na taką opiekę... W innym przypadku umarła by po paru dniach w warunkach godnych pożałowania.- Oczywiście Wojownik sporo przerysowywał. Od prześcia z wstrząśnienia do udaru była nikła szansa, ale prawdopodobna zwłaszcza jeśli mózg prócz wstrząsu, doznał również stłuczenia. Mimo tych słów, Daray nie patrzył już na dziewczynę. Przed oczyma ciągle przewijały mu się nowe obrazy z życia, którego nie powinien wcale pamiętać...W końcu jednak postanowił się z tego otrząsnąć i obruszonym tonem dodał.
-A włosy miałaś umyć, żeby nie zabrudziły ran... Dobrze że pomyślałaś o stanie pomieszczenia.- Pochwała nie było może zbyt imponująca, ale Motykarz przynajmniej zwrócił na to uwagę i przyznał Łapie rację. Mały plusik w gąszczu minusów...
Shiro zaczął grzebać w kieszeni płaszcza i wydobył z niej okruch jakiegoś ciastka. Położył go na wcześniej stworzonej "platformie", by zachęcić gryzonia do zmiany lokacji.
-A jak już przestaniesz się dąsać i rozprawiać o rzeczach mało ważnych, to zdejmij wreszcie z niej te ciuchy, zanim ja to zrobię...- Wtem zwrócił się bezpośrednio do Polimorfki, odwracając się uprzednio.
-Niestety, ale to konieczne. Podczas snu nic nie może uciskać Twoich żył. Tak więc żadnych płaszczy, pasków, jakichś przedmiotów i grubych ubrań. Jeśli tak bardzo Ci to przeszkadza, to nie będę się upierał przy bieliźnie...- Nie wyglądał, jakby był tym szczególnie zawiedziony. Chłopak po prostu lubił mówić rzeczy, po których inni złościli się na niego. Właśnie to go bawiło...

Kier rzeczywiście dał się skusić na ciastko, jednak prawie natychmiast zaczął uskuteczniać próby schowania się w rękawie wojownika. W końcu tam "złe śmierdzące coś" przecież nigdy go nie znajdzie.
Finua zaś, gdy zauważyła reakcję dziewczyny, podbiegła do niej i przykucnęła obok, próbując uspokoić ją różnymi cichymi zapewnieniami.
- Zamknij się, Shiro. Po prostu siedź cicho i niech Cię diabli. - Warknęła jedynie przez ramię, po czym, zaczynając nucić po nosem spokojną melodię, zaczęła ściągać z dziewczyny wierzchnie ubranie oraz buty. Gdy to zrobiła, zmusiła ją do położenia się i nakryła ja przyniesioną przez Daraya kołdrą. Przez cały czas nuciła tą samą melodię niskim, monotonnym głosem, licząc, że to choć trochę uspokoi polimorfkę. Jednocześnie starała się zapanować również nad własnymi nerwami, które z ledwością utrzymywała w jako-takim porządku.

Nie miała już ani chęci, ani sił oponować. I tak, każde jej najmniejsze działanie zostałoby niemal natychmiast udaremnione. Poza tym, była taka zmęczona. Do tej pory chyba tylko strach trzymał ją na nogach. Teraz jednak dopadała ją apatia i jakaś chorobliwa obojętność.
Skoro żadne jej działanie, czy słowo nie wywierało skutku, to po co miałaby dalej tak oponować? Przyglądała się tylko każdemu działaniu podejmowanemu przez dziewczynę, zupełnie jednak się na nich nie koncentrując. Jej myśli błądziły gdzieś daleko, zahaczając o tematy błahe jak i całkiem poważne. Wszystko jednak pojawiało się w jej głowie tak szybko jak z powrotem znikało. Nie mogła się na niczym skupić, jakkolwiek nie pragnęłaby oderwać się od tego miejsca, wciąż w końcu jej wzrok natrafiał na krzątającą się w drugim końcu pomieszczenia postać. Wtedy zaś cała sytuacja przytłaczała ją nawet ze zdwojoną siłą.
Skrzywiła się wyraźnie i zadrżała pod kołdrą. Ze strachu i wszechogarniającego zimna. Co za idiota wymyślił szpital w podziemiach? Potem ponownie odwróciła wzrok i zaczęła wpatrywać się w sufit, starając się nie myśleć o niczym.

-Kaszte lekarsztwo w spyt duszych dafkach jest niebeszpieczne... Psia mać!- Wojownik nieco zdenerwowany stanem własnej twarzy, zaczął ją o wiele intensywniej rozcierać, a parę razy nawet uderzył się otwartą dłonią.
-To, szo zrobiłem, jest truszizną chwilowo paralisującą unerwienie... Co sresztą widać.-Powoli zaczynało go to bawić, ale też czuł pewną konsternacje tym, że w tak głupi sposób straci resztę poważania jako medyk. Gdy napar w tyglu zaczął się gotować, Daray zdjął pokrywkę, a po pomieszczeniu w raz z parą, rozniósł się przyjemny zapach przynoszący na myśl wiosenną łąkę... Zapach był nie tylko przyjemny, ale łagodził i rozluźniał zarówno ciało, jak i umysł wszystkich w gabinecie. Łatwo było wywnioskować, że to co Shiro przygotował, było czymś w rodzaju narkotyku...
-Ja jednak nie zamieszałem nikogo truć, szyli nikogo smuszać do picia...- No cóż. Prócz zmysłu węchu, pomagał sobie zmysłem smaku... Wojownik uśmiechnął się całkowicie uspokojony siłą naparu. Pochwycił też naczynie w swoją lewą dłoń i ruszył w stronę łóżka, a tym samym dziewczyn... Po chwili już podtrzymywał Polimorfkę jedną ręką, a za pomocą drugiej podtykał jej napar. Przez chwilę wyglądało na to, że wbrew swoim słowom, zamierza ją tym napoić, jednak Shiro w milczeniu nakazał jej jedynie wdychać ciepłe opary... Ani Fin, ani Ireth nie mogły nic z tym zrobić, bo broniąc się przed tym, rozlały by gorącą miksturę na siebie, a opary i tak dotarły by tam, gdzie życzył sobie motykarz. Po co więc dodatkowo cierpieć?
-Sa chwile uśmiesz supełnie odpręszona a gdy obudzisz się, porosmawiamy o Twoim ogromnym długu wobec mnie...- Chłopak uśmiechnął się, czując jak Dziewczyna wiotczeje mu w rękach...

- Tylko ja Cię uprzedzam, że nie zostawię Cię tu samego z nieprzytomną dziewczyną leżącą w łóżku, nie licz na to. - Finua zastrzegła takim tonem, jakby jedynym możliwym marzeniem wojownika było dobieranie się do polimorfek pod wpływem jakiegoś dziwnego narkotyku. - Dobra, uśpiłeś ją, ale co teraz? Cóż to takiego, że nie można tego zrobić, gdy pacjent jest przytomny?
Cyganeczka wciąż nie ruszała sie ze swojego miejsca, jedyną zmianą było założenie nogi na nogę i skrzyżowanie ramion na piersi. Patrzyła na Ireth z pewną mieszaniną niepewności i współczucia. Definitywnie nie można było użyć nawet podobnych słów na określenie spojrzenia, jake rzucała Shiro. Było to coś na kształt nieufności, lęku, głęboko urażonej dumy i ogólnej niechęci połączonej ze złością. Akurat to ostatnie odczucie skierowane było na nią samą, o czym jednak motykarz wiedzieć nie mógł. Łapa była na siebie wściekła za to, że zauważyłą w sobie zazdrość o relacje między jej ukochanym Kierem i Darayem. Zwyczajnie mimo wszelkich prób nie mogła pogodzic się z myślą, że jej rudy przyjaciel, którym opiekowała sie od maleńkości, wyciął jej taki numer i zaprzyjaćnił się do tego stopnia z kimś innym.

Finua rozsądnie, jak na nią, wstała i zaczęła kręcic sie przy wyjściu z pomieszczenia, gdzie stężęnie oparów było znacznie mniejsze. Mimo tych zabiegów i tak czuła sie dziwnie rozleniwiona i odprężona, oparła sie więc o framugę drzwi. Nagle cyganka ożywiła się i uśmiechnęła paskudnie, widząc, jak Shiro zasypia. Wyszła na korytarz i przeszła kilkakrotnie obok niezbyt zainteresowanego nią półgryfa, sprawdzając, czy ten nie będzie jej przeszkadzał. Najwidoczniej wraz z powrotem motykarza uznał, że nie musi już pilnować obu dziewczyn, a może interesować sie tylko polimorfką. Łapa wróciła do gabinetu, wziąwszy wpierw głęboki oddech, by nie musieć wdychać zbyt wiele oparów, po czym podbiegła na palcach do śpiącego wojownika. Natychmiast zabrała się za szybkie przeszukanie. Plan był prościutki: zabrać jakiś nożyk, czy sztylecik, śpiacego Kiera i jakąś sakiewkę, a potem ruszyć truchtem w głąb korytarzy. Wiedziała, że może się ponownie zgubić, dlatego planowała rozbudzić wiewiórkę i namówić ją jakoś do pokazania drogi na powierzchnię. Gryzoń mógłby zrobić to bez większych problemów, idąc po zapachu Daraya, a w jednej z sakw cyganeczki wciąż spoczywała świecąca kula, która pozwałałaby jej widzieć drogę. Musiała być tylko dostatecznie szybka i cicha, okradając śpiącego "lekarza", by zdążyć uciec zanim opary zaczną działać na nią silniej, lub ofiara jej złodziejskich zapędów się obudzi. Dziewczyna zerknęła raz przez ramię na polimorfkę, dochodząc do wniosku, że przecież Shiro jakoś sobie z nią poradzi, a ona i tak miała niewielki wpływ na jej los.

A chłopak spał nadal, będąc zupełnie nieświadomym tego, co działo się wokoło. Parokrotnie tylko rzucał się po blacie, przez sen szukając wygodniejszej pozycji. Jakby robienie sobie poduszki z biurka i zasypianie w pozycji siedzącej mogło to zapewnić... Wojownik śnił o własnych wspomnieniach, które często mieszały się ze sobą, czasami pokazując alternatywną teraźniejszość. Własny umysł znęcał się nad nim, każąc mu raz za razem żałować za wszystko. To wszystko przekładało się na nerwowe ruchy i przyspieszony i spłycony oddech podczas spania. A przez chwilę nawet wydawać by się mogło iż Daray panicznie się czegoś wystraszył...
Tymczasem Łapa mogła zrobić  z nim co tylko chciała. Faktycznie był to już ostatni etap snu i Młodzieniec mógł się wybudzić w każdej chwili, ale na razie jeszcze pozostawał w swoim świecie wspomnień... Nawet jakby się wybudził, to i tak minie dobra chwila nim dojdzie do siebie...

Nie miała pojęcia co robi Łapa, bo tak naprawdę większość rzeczy w polu widzenia wciąż jej się zamazywała. Poza tym świadomość również płatała jej figle, podsuwając pod nos obrazy nierzeczywiste, jednak na tyle prawdopodone, że Ireth w była w stanie w nie uwierzyć. Raz nawet wyciągnęła przed siebie zdrową dłoń, by udowodnić sobie, że to co znajdowało się przed nią, istniało tylko w jej wyobraźni, a nie naprawdę.
Fiuna była tylko kolejną, kolorową smugą w tle. Kolejny raz zacisnęła powieki, opanowując nadchodzącą falę mdłości, myślami skupiając się na chłodzie ściany, którą miała za plecami. Tak, coś tak realnego jak zimno, trochę pomagało jej dojść do siebie. Na tym drobnym fakcie się więc skupiła.
Wciąż dochodziły do niej odległe dźwięki kapiącej wody, które to wzmagały i tak już potężne pragnienie. Gdzieś tu była (prawdopodobnie) woda. To również pobudzało jej świadomość do całkowitego wybudznia się. I kolejny już raz otworzyła oczy, poczekała aż obraz choć trochę się wyostrzy i przestanie wirować, po czym znów rozejrzała się po pomieszczeniu.
Przecież tu też musiało być coś do picia, prawda? Dopiero wtedy jej wzrok padł na Wojownika. Jego sylwetka zlewała jej się wprawdzie ze stołem, ale to tylko wzmocniło przekonanie, że Shiro albo śpi, albo jest nieprzytomny. To było jak wiadro zimnej wody, wylanej na głowę, bardzo ocucające.
Była okazja, żeby uciec z tej przeklętej piwnicy.
Tylko teraz pozostawała jeszcze sprawa honoru. Czy zostać i czekać aż Motykarz się wybudzi i  zapłacić mu za jakąś tam pomoc (co z tego, że bez jej zgody), czy też opuścić to miejsce czym prędzej i starać się nienapatoczyć na niego nigdy więcej? To się nazywa mieć dylemat moralny. Ale tak wychował ją sobie świat, nawet w swym złodziejskim epizodzie życia starała się postępować zgodnie z jakimś tam kodeksem.
W międzyczasie usłyszała nowy dźwięk. Cichy szczęk zamykających się drzwi, w myślach zaś dodała do tego oddalające się kroki. Spojrzała w tamtym kierunku, przeklinając w duchu stan swojej głowy. Bo dalej obraz raz się wyastrzał, raz na powrót zamazywał i wirował. Potrząsnęła głową, próbując jakoś odgonić od siebie tę słabość. Paradoksalnie, działanie to przyniosło jakiś efekt. Teraz widziała wnętrze pomieszczenia niemal normalnie. Pytanie tylko, na jak długo?
przewiesiła nogi przez krawędź kozetki, chwilę zbierała się w sobie, po czym powoli postawiła je na podłodze, przenosząc nań swój ciężar. Czy to było tylko wrażenie, czy też ziemia naprawdę oddalała się w tak zastraszającym tempie, gdy wstawała? To było niemożliwe. Nagle znalazła się tak wysoko? Ponownie potrząsnęła głową, kątem oka zerknęła na Shiro, po czym wykonała krok w stronę drzwi.
Musiała wyglądać co najmniej dziwnie, stojąc boso w podziemnym pokoju w samej bieliźnie, z miną tak skrajnie zdziwioną, że aż śmieszną. Do tego w obecności w pełni uzbrojonego mężczyzny, śpiącego na stole. Istna sielanka...