Zakon Światła Ostoja Fantazji

Shiro wzruszył ramionami.
-Jeśli to spłaci mój dług, to nie widzę problemu. Wykonywałem gorsze zadanie niż możesz sobie wyobrazić, a co dopiero zlecić. Jednak... wpierw musi zgodzić się aniołek.- Wskazał skinieniem głowy na drugą dziewczynę. Właściwie to powinien zastanowić się, czy przypadkiem czasem nie uraził Vicky traktując ją jak małe dziecko, ale jak zwykle myśli zajęte miał czym innym.

-Tak więc twoim zadaniem jest wziąć ten klucz -podąła mu przedmiot wyjęty z torby.- pójść do sklepu i nie dopuścić do tego, aby opatrunek się zamoczył, zbrudził, lub cokolowiek innego. Zrozumiano? W ten sposób najlepiej uszanujesz pracę lekarki i przy okazji podarujesz sobie szybsze gojenie.
Masz oszczędzać rękę. I dzisiaj nie ma szlajania się po nocy nie wiadomo gdzie.
Była ciekawa jak na to zareaguje. Może trochę za ostro mu to powiedziała, ale cóż... trafił uparciuch na uparciucha.
A taka prawda, jeśli nie będzie uważał na rękę, to będzie źle.

Vicky pomachała chłopakowi na pożegnanie, podziękowała grzecznie elfce za pomoc i wróciła do pokoju, w którym zostawiła hobbita. Przymknęła drzwi.

- Przepraszam, że trwało to tak długo. Zdarzył się mały wypadek. Teraz jestem do dyspozycji.

Uśmiechnęła się do niego uprzejmie i czekała aż wyłoży swoją sprawę. Miała nadzieję, że nie poczuł się urażony. Dziękowała losowi za Aranel, przynajmniej nie została z tym wszystkim zupełnie sama. Była już naprawdę bardzo zmęczona.

Hobbit nieśmiało wbił wzrok w swoje stopy, dukając jakieś pojedyncze sylaby, których medyk nie mogła zrozumieć za cholere i dwie dżumy. Widząc brak porozumienia, Niziołek nie wytrzymał. Odwrócił się, opuścił pantalony i wypiął tyłek w jej stronę.
- Mam jakąś dziwną narośl… strasznie boli w czasie siedzenia. – powiedział zamykając oczy, choć anielica nie mogła tego zobaczyć, bo podziwiała jego dwoistą stronę różowości. – Pomocy, jestem urzędnikiem, nie mogę pracować na stojąco! – powiedział z rozpaczą w głosie a jego pośladki zafalowały, a między nimi było coś małego, nabrzmiałego i niemal fioletowego.

Przy okazji zajęła się potłuczoną gablotką.  Pozbierała większe kawałki szkła, z mniejszymi uporała się za pomocą miotły.
Tak, teraz wyglądało tu o wiele lepiej. Poukładała przyrządy medyczne na innej, dzięki niebiosom ocalonej szafce.
Podobała się jej taka napięta atmosfera. Krzyki, kłótnie, panika? To dla niej coś jak woda dla ryby.
Dobrze, że trafiła do szpitala, bardzo dobrze.

Usłyszała wołanie. Co prawda medykiem nie jest, ale może akurat będzie mogła pomóc?
Wyszła z sali i poszukała osoby, która krzyczała.
Znalazła go.
-Nie wiem, gdzie jest medyczka, ale może ja pomogę?

Vicky wyszła do gabinetu. Była wykończona. Rozejrzała się uważnie, w pokoju panował nieskazitelny porządek, najwyraźniej ktoś postanowił ją wyręczyć w sprzątaniu. Arane przemknęło jej przez myśl, kochana elfka. Zajrzała do pokoju z elfem i rodzącą kobietą, rozmawiali, szło im całkiem nieźle, a przynajmniej było tam spokojnie. Postanowiła im nie przeszkadzać, skoro nic się nie dzieje, a oni jakoś się dogadują. Wyczerpana opadła na fotel. Odpocznie, chociaż chwilę, ale oczy same zaczęły jej się kleić, zwinęła się w kłębek i zasnęła z myślą, że jeżeli będzie potrzebna to i tak ktoś ją obudzi, zresztą miała bardzo czujny sen, jak coś usłyszy sama się obudzi.

Spojrzała przepraszająco na mężczyznę, który szukał pomocy. Jednak chyba bardzo się zamyślił, więc w tym czsie poszła sprawdzić co z rodzącą. Zaczeła się zastanawiać, co się dzieje z Vicky... gdzie ona jest?!
Zagoniła elfa z powrtotem do sali i kazała mu ją ułożyć.
Nie wyglądała dobrze. Teraz musi ocenić co się dzieje.
Hmm.. mogłaby wreszcie urodzić...