Zakon Światła Ostoja Fantazji

Dziewczyna natychmiast zerwała się i usiadła na posłaniu.
-Nie, żadnej rodziny, błagam.- powiedziała zachrypniętym od płaczu głosem wodząc szeroko otwartymi oczami od elfki po anielicę i z powrotem.
Nie zdawała sobie do końca sprawy z tego, co się z nią dzieje, jednak dobrze wiedziała, że jej rodzinie to się nie spodoba. Hańba dla bogatej mieszczańskiej rodziny? To było nie do pomyślenia, to byłby dla niej koniec. Dzięki tej całej szopce z letargiem zdołała to ukryć przed nimi, więc nie mogła teraz pozwolić na to, by ten szczęśliwy zbieg okoliczności zamienił się w tragedię jej życia.
Jednak pytanie Vicky spowodowało, że wreszcie zyskała jakiś kontakt ze światem i zaczęła w miarę trzeźwo myśleć. Jęknęła i skrzywiła się w grymasie rozpaczy. Opadła z powrotem na poduszki wijąc się z bólu.
-Co się ze mną dzieje?!- krzyknęła w odruchu rozpaczy.

Vicky czuła się zmęczona. Nie podobała jej się ta sytuacja. Żałowała biednego dziecka, a raczej w tych okolicznościach dwójki. Zastanawiała się co powinna zrobić. W końcu zdecydowała się, że dokończy sporzątanie.

- Posiedzisz z nią? - zwróciła się do elfki. - Powinnam zrobić porzadek w odrobine zdemolowanym gabinecie, a poród potrwa pewnie troszeczkę... zawołasz mnie, kiedy skurcze będą odpowiednie, żeby dziewczyna mogła przeć. Nie wiem na co jeszcze mogę się tutaj w tej chwili przydać. Nie jestem dobrym psychologiem, a fizycznie ona jest zupełnie zdrowa.

- Dzień Dobry, przykro mi, mężczyznami chwilowo nie dysponujemy - anielica uśmiechnęła się do niego uprzejmie - zostałam tylko ja ,ale jestem do dyspozycji, jeżeli w czymś mogę pomóc.

Hmm naprawdę nie mają tu nikogo kto by mógł posprzątać? - pomyslała - mnie najwyraźniej nigdy nie uda się za to zabrać. Tak naprawdę nie była wcale niezadowolona z tego powodu, nienawidziła tego zajęcia, a wcale nie tak wielu rzeczy nie lubiła, zazwyczaj była całkiem pogodna i zadowolona z życia i tego co aktualnie robi.

Grzecznie wyprowadziła mężczyznę z pomieszczenia w którym znajdowała się rodząca kobieta i delikatnie przymknęła drzwi, tak, żeby usłyszeć jeżeli elfka będzie jej potrzebowała.

- O co chodzi?

Dziewczyna zrezygnowana, zrozpaczona i wyraźnie zmęczona własnym zdenerwowaniem opadła na poduszki wgapiając się tępo w przestrzeń. Spojrzała na Aranel niewidzącym wzrokiem, po czym chwyciła ją za rękę.
-Proszę... powiedz mi, co się ze mną dzieje?- wyszeptała słabym głosem.
Nagle huknęły drzwi pojawił się wysoki elf. W jednym ręku trzymał bukłak wina a w drugim wiklinowy koszyk przykryty białą serwetą. Najwyraźniej przyniósł też jedzenie. Rozejrzał się bezradny jak dziecko i dalej tkwił jak kołek w jednym miejscu.

Elf wyraźnie zbladł, a w jego oczach Aranel dostrzegła przerażenie.
-Ja...nie wiem... chyba... chyba tak...- mruknął bardzo cicho przenosząc spojrzenie z elfki na rodzącą dziewczynę i jęknął głucho. W końcu bardziej pewnie kiwnął głową.
Spojrzał zielarce w oczy, a wzrok miał tak zgnębiony, tak zmęczony, że elfce zrobiło się żal mężczyzny.

Hobbit poprawił pas, opinający ciasno jego dorodny brzuszek. Poślinił palce i przejechał nim po brwiach.
- No dobrze pani… czy możemy porozmawiać gdzieś na osobności? Sprawa jest pilna i… intymna. – powiedział klepiąc sakiewkę przytroczoną do pasa. Musiało być tam sporo, bo brzdęk był imponujący – Gdzie możemy usiąść i mnie… zbadasz?

Arghez nie odzywał się przez cały czas. Był zdziwiony całym natłokiem tych zdarzeń. Gdy tylko otrzymał wino bez namysłu po prostu je otworzył i złapał kilka łyków... Miał już iść, ale w razie czego jak zobaczył że Vicky płacą aż tyle, a sam jest aktualnie przy planowaniu wydatków, i do tego o prawie pustej kieszeni postanowił zostać i pomóc w razie czego.
- W razie czego to ja znam magię która pomogłaby przy uspokajaniu pacjentów... - Najpierw pomyślał o czymś na rodzaj rozrywania rąk, ale później przypomniał sobie że do tego są dobre zaklęcia...

Vicky zawsze miała spory problem z etykietą i jakoś nie leżały jej te wszystkie "panie" i "panowie" dlatego też sama nigdy ich nie używała. Dla niej wszyscy na świecie byli poprostu sobą.

- Nie sądzę - odparła poprostu. Tak do końca nie była pewna, bo tyle się tu ostatnio działo, że niczego nie można być pewnym. Całkiem możliwe wydało jej się, że ktoś tu "przypadkiem" wparuje i będzie czegoś chciał, ale nie miała zamiaru go bardziej denerwować. - Więc co się stało? - zapytała ponownie.