Zakon Światła Ostoja Fantazji

Gdyby usłyszała słowa Lejsa w normalnej sytuacji, pewne spojrzałaby na niego szczerze zdziwiona. Teraz tylko na chwilkę przestała kląć, zaciskając mocno usta. Wolała się nie dekoncentrować, dlatego też szybko odgoniła dziwne myśli. Sięgnęła po strzałę, wypuszczając cicho powietrze.
- Mi również miło cię widzieć - powiedziała, nie spuszczając wzroku z wybranego mutanta. - Cholera... - z jej ust znowuż popłynęła wiązanka siarczystych przekleństw, jednak teraz próbowała ściszyć swój głos, tak by nie denerwować kompana.
Strzała przecięła powietrze, a grot wbił się wprost w pierś mutanta. Kąciki ust powędrowały ku górze. Kolejny świst, kolejna strzała.

Ostatnio edytowany przez Ireth Tinúviel (2008-08-05 18:57:08)

Ilidan popatrzał na demon. Czas by uwolnić swą moc. Ilidan wbił jeden miecz w ziemie i chwycił drugi oburącz. Skupił się i nagle upadł, leżał twarzą w ziemie. wstał a jego rękę pokrywała gruba brązowawa skóra, była to ręka demona. podniósł się i podbiegł do najbliższego mutanta i ugodził go w pas z rękojeści. cios był tak silny aż mutant odleciał do tylu. Ildan poczekał aż stwór się podniesie i podbiegł do niego wielki miecz mutanta przecięła powietrze ze świstem Ilidan ledwo co uszedł z życiem. skoczył do góry i przeciął monstrum na pół. szybko wycofał się do drugiego demona unikając innych ciosów.

Ilidan wkroczył na trudną ścieżkę - zaczął przemianę w demona. Lecz po tym jak i druga ręka się przemieniła Ilidan zebrał swoje myśli i skupił się na jednym, to był jeden z wielu sposobów by stłumić demona. Usłyszał słowa swego towarzysza broni skoczył w tył wyją drugi miecz i popędził w przód. zaczął biec w stronę mutantów. w oczach pojawił się szaleńczy błysk. podbiegł do najbliższego mutanta przeskoczył go i wbił mu miecze w plecy uszkadzając nerwy. chwycił pewnie mieczy i przerzucił nimi mutanta w sam środek bramy zatykając ja w połowie. Po czym wbiegł w następnego i przepchną go w stronę bramy.
-Musimy zatkać dopływ mutantów a potem wybić te co tu zostały.

- A gdy je wybijemy.... zrobimy mały wypad za mury...powiedział lecz wredny uśmiech na jego twarzy mówił więcej niż jego słowa... miał zamiar wbić sie w sam środek kręgu śmierci i tam pozwolić oddać się przemianie... jego ciało otaczało srebrna i blękitna wiązka... to broń błyskawicznie tańczyła mu w dłoniach tworząc smugi...
Kolejny przeciwnik... martwa głowa poprzedniego nieszczęśnika walała mu sie pod nogami... silny kopniak i twarz nieszczęśnika ugodziła w kolejnego mutanta tylko po to by zamroczony a następnie odrzucony silnym kopnieciem wleciał w bramę... Zelda doskoczył do niego... Cięcia były krwiożercze... gdy nieszczęśnik znalazł się w zasięgu broni smugi powoli odcinały mu kawałki ciała... ręce... nogi... ostrze Zidila przejechało po brzuchu... rozcinając żołądek... posoka skapywała gdy kolejne cięcia robiły sieczkę z jego ciała... nim zwłoki doleciały do ziemi części ciała walały sie kilka metrów na około.. Zelda cały we krwi staną w bramie... smugi zamarły tylko po to by otrzeć krew rękawem płaszcza... po czekał na wroga który ośmieli sie przekroczyć bramę... Obrońcy na murach zaczęli wymiotować... nigdy nie widzieli takiej rzezi... twardszych zmusiło to do jeszcze większego wysiłku... pięciu pod dowództwem podoficera szyło z łuków oczyszczając teren wewnątrz murów...

-Śmierć jest naszym najlepszym przyjacielem... rzucił... wskazał na bramę...podniósł dłoń...opuścił... strzały oczyściły kilka metrów przed bramą... teraz mogli stanąć w drzwiach i wspólnie blokować atakujących... Zagwizdał melodycznie, Rosira błyskawicznie zjawiła sie przed nim... ~Przekaż aby nikt nie podchodził w okolice bramy... upartych odganiaj..~powiedział... Sokolica malowniczo wzbiła się w powietrze i głośnymi krzykami oznajmiała wiadomość...

Plac wewnątrz zakonu był już pusty... mieli chwile wytchnienia... Zelda dobył od zwłok mutanta jakąś dzide po czym cisną ja w mur... wbiła się, następnie powiesił na niej swój kołczan...zrzucił swój czarny płaszcz,  koszula poleciała w ślad za nim... Teraz każdy mógł zobaczyć jego tors... tatuaż zrobiony z maleńkich ran przedstawiał Kobietę walczącą z Demonem... teraz gdy jego ciało doznało świeżej krwi obraz pod wpływem gry mieśni ukazał jak kobieta zostaje odrzucona...a zostaje... Przemiana się zaczęła... ciało pokrywała skóra koloru zaschłej krwi... czarna... Demonie oko zabłysło w pełni... Zelda przez chwile jeszcze stał... teraz miał blisko dwa metry... Elficka mieszanka krwi odeszła w niebyt a wraz z nią litość i logistyka...

Schował Zidila do pochwy u pasa... Na Andrilu zapłonęła runa nadana przez samego władcę zła... wszedł w bramę dzierżąc Andrirla w jednej ręce...  pchnięcie Halabarda w jego stronę... złapał za drzewie tuż za ostrzem i ciągnąc przysuną właściciela broni do siebie... złapał go za szczękę i uniósł... tam gdzie mutancia, pokryta łuskami skóra  znalazła sie w kontakcie z ciałem Zeldy pojawiły sie pęcherze... Krzyk ofiary po czym trzymając ja ciągle za szczękę zacisną pięść... Krew trysnęła z rozsadzonej czaszki po czym kopnięciem odesłał ciało w tłum...
-Jam jest Zelda Fa'Nori... Niech piekło przywita głupców którzy stanęli na mej drodze...

Zwłoki mutanta doleciały do ziemi... to co zostało z jego ciała rozniosła siła uderzenia o ziemie...

Te marne istoty były za słabe... o wiele za słabe... Zelde już nudziły pojedynki z czymś co nie potrafi sparować ciosu...  Wyskoczył przed bramę, tam już czekała hołota, świst strzał nad nim i kolejne sześc mutantów padło...
Podbiegł do jakiejś wielkiej Ośmiornicy... pozwalał sobie zadawać ciosy... mimo siły mutanta nic mu nie zrobiły...
Ten widząc że jest za słaby spróbował uciec... Zelda stał tak chwile pozwalając mu się cofnąć... dobył jakiś miecz z ciała walającego sie pod nogami... chociaż ostrze w jego dłoni momentalnie zaczęła pokrywać rdza rzucił nim w ślad za uciekającym... ostrze przebiło uciekającego....  malowniczo przeszło przez plecy wylatując zakrwawione... po czym rozbiło w drzazgi tarczę stojącego kilka metrów dalej Mutanta...

Przechodziła pomiędzy łucznikami-zauważyła Lejsa razem z jakąś kobietą.Pomachała Ręką i złapała za chusteczkę.Kaszel ją dorwał.Czuła jak płuca jej wychodzą.Krew jej leciała .Po chwili użalania się nad kaszlem
przestała i ubrała płaszcz.Deszcz zrobił swoje.Po godzinach walki jej twarz wyglądała na zmęczoną.Była blada a jej usta sino blado koperkowe.Mutanty pod ostrzałem padały jednak ich ilość była ogromna byli około trzy kilometry.Pod ustawieniem pół księżyca mogli zrobić odwrót zostać zabici przez ostrzał lecz to można wykluczyć jest ich za dużo oraz.-tu przerwała.Przerwać się przez front a łucznicy wtedy by byli bezradni.Dużo  osób by zginęło jednak to wojna .Muszę coś wymyślić czas ponaglał....Złapała się za głowę .

Gerard gdy chciał wykończyć wroga, zobaczył spadającego łowcę. Szybko zleciał z zamiarem złapania towarzysza. Nie zdążył. Szybko podniósł go z ziemi i poleciał. Tutaj nieprzytomny się nie przyda. Szybko w stronę wieży.