Zakon Światła Ostoja Fantazji

Sala była zdecydowanie za bardzo zakurzona nawet jak na standardy szkoły magii. Widać dawno nikt z niej nie korzystał jednak w najbliższym czasie miało się to trochę zmienić. Sulam wszedł do środka a za nim Ciastek uzbrojony w śmiercionośną miotłę. Porządki czas zacząć. Nekromanta klasnął, a ławki obudziły się ze swojego letargu otrząsając się jak psy po wyjściu z wody. Swoje głośne chrapanie przerwała również Mównica, która chrząknęła niemiłosiernie z powodu przerwanego snu. Ożywieniec, lojalny sługa, sprzątał z wielką pasją kurz, który otoczył i przytłoczył całą salę. Jednakże po niecałej godzinie niestrudzony Ciastek odniósł zwycięstwo. Można było rozpocząć pierwszy wykład od bardzo dawna.
Sulam wyciągnął pergamin i zapisał na nim kilka słów o zajęciach, a brzmiały one następująco:
"Przepraszamy za bardzo duże opóźnienia związane z prowadzonymi przez Szkołę zajęciami. Dzisiejszy wykład będzie obejmować podstawowe zaklęcia ofensywne ze wszystkich kręgów magii.
Prowadzący: Sulam z rodu Al'berol

P.S. Przypominam o ławkach. Najlepiej je najpierw pogłaskać dopiero potem usiąść.
Po czym zasiadł za biurkiem i czekał na studentów.

Zjawiła się chwilę za Arevisem. Pewnym ruchem otworzyła drzwi, rozejrzała się, czy też nic nie chce w nią wpaść, walnąc, uderzyć, zmoczyć, spalić, czy też zrobić jeszcze coś innego. Jako, że otoczenie wydawało się stosunkowo bezpieczne, zwinnie wślizgnęła się do środka. Dygnęła, jednocześnie rzucając spojrzenie na osoby obecne. Na ułamek sekundy na jej twarzy odmalowało się zdziwienie. Tak mało osób? Ale co tam.
- Witam. - Rzekła z uśmiechem. Fakt, że przybyła z lekkim 'poślizgiem' postanowiła nadrobić pewnością siebie, nad którą też od dłuższego czasu pracowała. Podeszła do ławki, przy której pracowała ostatnio i poklepała ją delikatnie. Nigdy nie mogła nadziwić się jak kolorowe, niesamowite i żywe są wszystkie przedmioty w tym miejscu. I z tego ciągłego zdziwnienia powolutku rozwijała się prawdziwa fascynacja, która napędzała koło o nazwie 'chęć do pracy'. Spojrzała najpierw na Sulama, potem na Arevisa, a potem jeszcze na puste miejsca...

Elf stanął przed wielkimi drewnianymi drzwiami, przyjrzał się im dokładnie.
-Tak, to właśnie tu.-Przepełniła go radość, ponieważ mógł przyjść po raz kolejny  na te wykłady.
-Och, zrobię na wszystkich wrażenie, a moje wejście będzie gwałtowne.
Szybkim ruchem mag wycelował kopniaka w drzwi, jednak bez skutecznie. Wszyscy zgromadzeni usłyszeli tylko huk, który dochodził z za drzwi. Po chwili do sali wszedł biało włosy, pogodny rasowiec, który nie fortunnie trzymał się jedną ręką za kostkę.
-Cholera jasna, niebawem wróciłem z wielkiej wyprawy i nadwyrężyłem sobie nogę. Gdy tylko dowiedziałem się o kolejnym wykładzie, przybyłem i o to ja !.-Widać było, że noga go bolała, ale nie był to ból spowodowany wypadkiem na, jak to określił "wyprawie", tylko idiotycznym zachowaniem. Niestety, albo i stety, ten blef mu nie zbyt wypadł, może to i lepiej, przynajmniej takie zachowanie nadaje mu lepszej charyzmy. Rozejrzał się po sali.
-Witam.-Ukłonił się. Z daleka już ją wypatrzył, tak, to była ona, to ta sama ławka, która oprowadziła go po całej szkole. Nie odrywając kontaktu wzrokowego, podszedł do niej, niemal się potykając o każdy próg.
-Tym razem zemną nie wygrasz.-Uśmiechnął się elf. Wiedział co zrobić by zadowalić ławkę, pogłaskał ją, a za kilka sekund siadł na miejsu i zdjął kaptur.

Ostatnio edytowany przez Akär (2010-06-01 22:33:58)

Siedziała ze spokojem w sercu. Uważnie obserwowała jak sala się zmienia w iluzję. Cały układ gwiazd i księżyc? Jednak później wszystko stało się jasne. Mieli się uczyć magii księżycowej. Trochę dziwnie, gdy ktoś ma inny przypisany żywioł. Jednak jej ciekawość, wzrosła ponad miarę. "Lupiqus" to zaklęcie mieli ćwiczyć. Według niej na prawdę było przydatne. Od tej pory nie będzie lekceważyć innych żywiołów. Najgorzej pewnie jednak będzie jej się skupić przy magii wody niestety. Zakodowała sobie w pamięci co to zaklęcie potrafi, może się przydać w niejednej okazji. Wstała od swojej ławki, skoro mieli ćwiczyć w parach. Akara i Ireth kojarzyła, wiedziała kto jest kto. Więc rozejrzała się po sali i dostrzegła jednego osobnika, którego nie znała. Uznała, że to on pewnie jest jej kompanem do ćwiczeń. Mieli pobierać światło księżyca i przenosić je na osobę albo na rzecz. No to po co te wszystkie gwiazdy? Ona się tak łatwo nie da podejść. Rozłożyła ręce na boki, na wysokości ramion. Dłonie jednak miała postawione na baczność, jak gdyby chciała oprzeć się o ścianę. Zamknęła oczy, by lepiej się skupić. W przeciwieństwie jednak do innych nie oczyszczała umysłu. Zablokowała jedynie swoje zbędne myśli, rozjaśniła umysł na tyle by wszystko sobie wyobrazić. Jej umysł nie ograniczał się do klasy i iluzji wytworzonej przez dziekana. Etamin wyobraziła sobie tak jak by stała pośrodku nieba z wyciągniętymi rękami. Widziała przed sobą dwa prawdziwe księżyce Zakonu. Pozwoliła sobie stać się częścią nocnego nieba. Chciała zjednoczyć się z niebem, poczuć jego moc. Ten obraz dla niej był tak realistyczny, że jej oddech stał się spokojniejszy. Cały czas powtarzała sobie w głowie "stać się jednością". Pozwoliła aby ta energia jaka rozchodzi się dookoła najpierw przepływała obok niej. Później dzięki swojej magii wewnętrznej połączyła jedną z drugą. Czuła jak teraz magii księżycowa swobodnie przepływa przez jej ręce. Zamiast ciepła poczuła teraz ciepło i niebieskawe światło. Ale to były jej odczucia, więc otworzyła oczy. Skierowała ręce przed siebie w stronę Arevisa. Jednocześnie w tym samym czasie, wypowiedziała spokojnie, dość wyraźnie zaklęcie - Lupiqus Wolała pierwsza zaatakować, niż być tą drugą. Teraz mogła tylko czekać na efekty. Na jej twarzy była czysta ciekawość oraz spokój.

Arevis przeklął w duchu swoje lenistwo. Zawsze lepiej pierwszym zaatakować bo potem może nie być okazji. No, ale siedzenie przed ławką, która w każdej chwili mogła podskoczyć i obserwowanie jej było naprawdę zadaniem fascynującym. Ocknął się dopiero kiedy towarzyszka już rozkładała ręce. Oczywiście przez cały czas słuchał dziekana, ale miał podzielną uwagę, a ławki były naprawdę fascynujące. Anioł przeciągnął się i ziewnął po czym wstał z ławki i stanął na przeciwko Etamin. Znał Ireth i Akara, ale tej kobiety nie znał. A magia księżycowa? Barbita miał nadzieję, że miała dużo wspólnego z magią powietrza. W końcu jej źródło też było "gdzieś w górze". Postanowił nie rozkładać tak rąk jak smoczyca i od razu przetestować zaklęcia w warunkach polowych. Nie wolno było zdradzać swojej obecności poprzez efektowne inkantacje i machanie łapami. Stanął przygarbiony, trzymając się na ugiętych kolanach by nie zdradzać swojej postury. Głowę miał spuszczoną nisko, a skrzydła złożone. Zamknął oczy i przywołał swoje zasoby many z zakamarków umysłu. Może cała magia działa na jakimś schemacie? Zawsze warto będzie spróbować. Poczuł w wyobraźni mocne uderzenia wiatru o twarz. Rozejrzał się w koło i wyobraził sobie tak jak na poprzednich wykładach, że jest wysoko nad ziemią, a dookoła szaleje wiatr. Teraz jednak doszedł kolejny element, a mianowicie gwiazdy i księżyce - tym razem to one są tu najważniejsze. W rzeczywistości Anioł otworzył oczy i uniósł je w górę by przyjrzeć się iluzji dziekana. Dzięki niej było mu łatwiej wyobrazić sobie prawdziwe niebo. Zebrał swoją manę w ręce i poczuł jak przyjemnie wiruje mu w dłoni. Następnie posłał ją by utworzyła więź z poświatą księżyca i od niej czerpała moc. Gdy potrzebna energia przybyła do Anioła wykonał on szybki ruch ręką, jakby chciał czymś wystrzelić bądź rzucić w stronę towarzyszki jednocześnie szepcząc:
- Lupiqus... - po wyszeptaniu słów Arevis ponownie przyjął swą imponującą, wyprostowaną pozę patrząc na efekty zaklęcia - zarówno swojego jak i smoczycy.

Najlepiej swoje zadanie wykonała Ireth, ale wcale nie zdziwiło Dziekana. Miała największe doświadczenie ze wszystkich zebranych tutaj, pobierała nauki jeszcze za czasów Zefira. Akär zaświecił się bladym, błękitnawym światłem, które wydawało się zdecydowanie mocniejsze niż było w rzeczywistości. Ciemność dawała się jednak oczom we znaki.
Arevisowi nie poszło gorzej. Jego energia była słabsza, Etamin świeciła się znacznie słabiej niż w przypadku Akära, jednak Sulamowi spodobało się jego praktyczne podejście do zajęć. Zdobył duży plus u Dziekana.
Etamin była zbyt podejrzliwa, choć może i słusznie. Mag powinien szukać drugiego dna w każdej sytuacji, a gdy je już ujrzy trzeba zastanowić się nad trzecim... Jednakże tym razem ani trzeciego, ani drugiego dna nie było, Elf po prostu lubił mieć iluzję dobrą a nie granatowy sufit z dwoma kulami z widocznymi dziurami. Zaklęcie co prawda wyszło, jednak czas który poświęciła na jego rzucenie moc były dość niesatysfakcjonujące. Ale jak na pierwszą próbę z magią księżycową źle nie było.
Akär jak miał w swoim zwyczaju, musiał coś spartaczyć. Sulam nie wiedział czy to głupota, brawura czy też może zwyczajne niedosłyszenie sprawiły, że student nie wykonał polecenia w odpowiedni sposób. Pobierając światło gwiazdy Elf spartaczył sprawę i jedynie poparzył sobie rękę, wokół której przez kilka sekund świeciły maluteńkie gwiazdki, przypominające sypiący się brokat.
-Ireth, bardzo ładnie. Arevis, nadal potrzebujesz więcej mocy aby wykrzesać odpowiednią moc, ale cieszę się, że podchodzisz do ćwiczeń w taki sposób, jakie mogą wystąpić w warunkach polowych. Etamin, wykonuj po prostu polecenia. Jeżeli mówię "światło księżyca" to to jest "światło księżyca" nic więcej. Nie płacą mi za to aby was oszukiwać, a wy nie płacicie za to by być oszukiwanymi, jasne? Akär...- tutaj Sulam westchnął cicho patrząc się w twarz Elfa.- Po prostu wykonuj polecenia. Masz moc, masz potencjał, ale musisz mnie słuchać, bo widzę, że albo masz jakieś skłonności do samookaleczeń, albo robisz wszystko po swojemu.
Tylko nad Akärem pozostał fragment nocnego nieba z gwiazdami i oboma księżycami Terry. Reszta pomieszczenia wróciła do normy. Ciastek podał Elfowi kij.
-Akär, ty ćwiczysz Lupiqusa dalej, reszta spróbuje swoich sił rzucaniu zaklęć z kręgu magii wody. Tylko bez marudzenia! Magia wody jest potężną dziedziną, a wam przyda się małe urozmaicenie aury. Pierwszym zaklęciem będzie Equris, dzięki którym można ciskać w przeciwnika lodowymi soplami.- Nekromanta pstryknął palcami, a z szafy wyskoczyły trzy manekiny.- Macie strzelać w nie. Każda część ciała zawiera określoną ilość punktów, ten kto zdobędzie ich najwięcej dostanie małą nagrodę. Gotowi? Miłej zabawy.
Przed studentami pojawiły się niewielkie liściki z zapisaną punktacją.
Nogi: 5 punktów
Ręce: 3 punkty
Dłonie:5 punktów
Głowa: 10 punktów
Tors: 7 punktów
Fallus: -15 punktów (to zbyt wielkie okrucieństwo)
Oczy: 15 puntków
Serce: 15 punktów

Zaklęcie jej wyszło, jednak miała jakiś talent. Wysłuchała rady dziekana, jak należy i postarała się ją sobie zapamiętać. Nie poddawała się tak łatwo, a jeśli jej coś nie wychodziło to robiła to jeszcze raz. W przeciwieństwie za pewne do innych była tutaj pierwszy raz. Praktycznie zaczynała od zera i nie miała takiego bagaży doświadczeń. Jednak już smoczyca była zadowolona swoim pierwszym nikłym sukcesem. Osiądzie na laurach? O nie, nie ma takiej opcji. Skoro już poznała nowe zaklęcie i to z magi księżycowej, to pewnie będzie je ćwiczyć. Będzie próbować dopóki jej się to nie uda. Ale na pewno nie teraz, bo padło już nowe ćwiczenie. Mieli teraz nauczyć się zaklęcia z magii wody. No po porostu świetnie. Wiadomo jak ogień ma się do wody. Jednak kiedyś usłyszała, że prawdziwy potężny mag to taki, który nie osiągnął mistrzostwa w swoim żywiole, ale żywiole który jest jego przeciwieństwem. Skupiła się w sobie, aby się bardziej przyłożyć  i dać z siebie więcej. Ustawiła się przed swoim nieszczęsnym manekinem. Nie chodziło jej o wygraną tylko o porządne przyłożenie się. Spojrzała na liścik z punktacją, no ona pewnie będzie miała tak szczęście, że trafi pewnie w nogi, albo ręce. Najważniejsze skupienie uwagi na celu. Musiała zmienić taktykę, musiała znacznie szybciej rzucać zaklęcia. Co fakt to fakt, na polu bitwy czasu nie ma za wiele. Wyciszyła inne emocje i przywołała do siebie spokój oraz ciszę. Starała się być jak woda, taka woda co płynie w dół, a która w jednym momencie może zniszczyć wszystko. Nie myślała teraz o magii ognia tylko o wodzie, tak porównując bicie swojego serca do fal uderzających o klif, czy skarpę, czy coś innego. Krew płynąca w żyłach natomiast była dla niej teraz strumieniami łączącymi się w wielką rzekę. Na tym się skupiła i po chwili wyciągnęła szybko ręce przed siebie celując dokładnie nie inaczej w górną część torsu, wypowiadając zaklęcie -Equris Zaklęcie wypowiedziała spokojnie i zdecydowanie, bardzo zdecydowanie, jak by wierzyła, że rzeka może zniszczyć głaz na swojej drodze.