Zakon Światła Ostoja Fantazji

-Co? I co z tego, że zamykam oczy, jak strzelam?! To się nazywa, kurde, no, telepatia! Jam jest potężny telepata i trafiam bez patrzenia! -Lukas chwycił swoją kuszę, zamknął oczy, po czym dał wspaniały pokaz telepatii. Zamachał kuszą, ustawił się do strzału...Niestety, jakoś tak stanęło mu się tyłem do tarczy. Podniusł kuszę i strzelił. Bełt zadzwonił na okiennicy, odbiłsię od ściany i upadł na podłogę.
-To żem chciał uczynić! To dokładnie! Nie szczerz zębów, kretynie, bo jakowymś plugawym jadłem od nich wonieje! I... I...Nie celuj we mnie!!! Odłóż tę kuszę!!! Aaaghrt!

-Hmm jak dla ciebie to - zastanowił się chwilę - Myślę, że ryś byłby odpowiedni. Chyba, że wolisz coś latającego to wtedy nada się sokół.
Spojrzał pytająco na elfkę w oczekiwaniu na odpowiedź.
Taki właśnie wybór ryś albo sokół był według Lejsa odpowiedni dla Tin.
-Więc jak chcesz to złapię coś dla ciebie.

Arevis niepewnie otworzył drzwi sali. Nie wiedział czy to tutaj.
- Przepraszam, czy znajdę tu niejaką Tinúviel?
Wszedł już do sali trochę pewniej.

/dobra, dobra, chwila... Bo ja już nie wiem kto tu jest, a kogo nie ma, proszę mi się teraz ładnie zdeklarować, raz, raz!/

Młoda kobieta obrzuciła Shibę znudzonym spojrzeniem. - Omamy masz pan, bo jestem tu tylko ja i moja miotła, sprzątam salę, żeby nowy trener mógł tu prowadzić zajęcia. - Powiedziała powoli, jakby każde słowo sprawiało jej problem. Cóż jej wymowa pozostawiała wiele do życzenia, ale tak to jest ja się uczy wszystkiego samemu. - Radzę na razie się udać do biura i poczekać aż instruktor się pojawi. I sprawdzić czy pana zapis na kurs jest aktualny i czy jest pan na liście uczniaków. - Uśmiechnęła się delikatnie i powróciła do swojego wcześniejszego zajęcia.

Avrael wszedł pewnym krokiem do sali.
-Zakupiłem kurs i chcę go odbyć!-Powiedział Avrael rozwścieczony. Wciąż myślał o Arghezie.
-Zaczynamy jak najszybciej, za 5 dni mam walkę!-Krzyknął po czym podszedł do Tinúviel.
-To dla mnie sprawa chonoru-chce się uczyć.NIe, to nie sprawa honoru, to sprawa życia i śmierci.-Mówił Avrael patrząc w stronę Tinúviel.

Do pomieszczenia trochę nieśmiało wszedł Niordd rozglądając się w około i chłonąc każdy szczegół architektoniczny sali ćwiczebnej. Szedł powoli i nie pewnie. Podszedł do osoby, która mu najbardziej przypominała instruktora po czym powiedział głosem, w którym tliła się nutka wesołości:
- Witam - ukłonił lekko głowę. - Nazywam się Niordd...Powiedziano mi, że mogę się zgłosić do instruktora bezpośrednio w związku z moją "sprawą". - Uniósł na chwilę demonstracyjnie włócznię po czym kontynuował. - Dobrze trafiłem...?

Wojownik na początku nic nie mówiąc zaczął zrzucać na ziemię kolejno tarczę, płaszcz i miecz w jedną kupkę, po czym otrzepując ręce odwrócił się do trenera, i lekko rozciągając nogi zaczął mówić spokojnym tonem:
- Silniejszą mam prawą rękę, ale walczę mieczem i tarczom. Miecz oczywiście jednoręczny. Stawiam na wytrzymałość. Wolę walkę blisko, i często staram się zdekoncentrować przeciwnika drobnymi uderzeniami...- Mówił krótko i zwięźle, a jego ton był bardzo rzeczowy. Cały czas się rozciągał. - ...Włócznię generalnie potrzebuję na rozpoczęcie walki - chodzi mi tylko o naukę rzutu, nadaniu odpowiedniej rotacji. Potem walkę w zwarciu. Nigdy nie walczyłem dwoma ostrzami jednocześnie. - Po zakończeniu podskoczył pięć razy dotykając kolanami klatki piersiowej, mocno wydychając powietrze przy każdym skoku, po czym bez żadnego wyraźnego entuzjazmu ruszył spokojnym,wolnym truchtem. Oddychał głęboko i równie spokojnie. Jednak zwiększał swoje tępo systematycznie, kontrolując bieg i własny oddech. Nie biegł na złamanie karku, właściwie poruszał się z małą jak na swoje możliwości prędkością, w końcu to była tylko rozgrzewka. Przy siódmym okrążeniu poczuł nagle, spadający na niego niczym grom ból w prawej nodze. Umysł wojownika spanikował, sparaliżowany strachem przed nadchodzącym bólem. Wojownik potknął się o własne nogi, i upadł ciężko zataczając "fikołka". Mięśnie w jego nodze napięły się jednocześnie, i ból zalał całe ciało Niordda, wypalając każdy kolejny nerw do czerwoności. Wojownik stłumił krzyk. Nie chciał się raz kolejny oddać fali paniki. Chciał zwalczyć ten cholerny skurcz! Uniósł się na kolana, pomimo, że cały drżał. Opanowała go wściekłość, tak wielka, że tłumiła ból. Wojownik ryknął i zaczął walić pięściami o podłoże. Nie czuł już nic, ani nie myślał racjonalnie. Po prostu uderzał systematycznie pięściami. To było w tym momencie celem jego istnienia. Nie zauważył nawet, kiedy skurcz ustąpił. Dopiero po paru chwilach wściekłość w nim ustąpiła. Jego knycie były obite, jednak nie było na nich śladu krwi czy też zdartej skóry. Zdeterminowany wojownik zaciskając zęby wstał, i znacznie powolniejszym tępem zaczął na powrót truchtać, kulejąc lekko na prawą nogę. Był cały spocony, jednak dalej biegł...biegł i biegł. Nie dłużyło mu się. Czuł, jakby był zawieszony nad czasem, i nawet nie zauważył, kiedy skończył. Ledwo trzymając się na nogach, podszedł do trenera, opierając ręce na kolanach. Dyszał ciężko, a całe ciało wczęśniej wstrząśnięte ogromnym bólem odmawiało posłuszeństwa, na tyle, że wojownik musiał się skupiać, by nie przewrócić się. Jednak stał. I nie zamierzał się kłaść. Nie wiedział nawet czemu.

Wszyscy łucznicy zasnęli tam gdzie stali. Niestety, kilku z nich snem wiecznym, gdyż działanie siły, która zaburzała koncentrację sprawiło, że parę z grotów odbiło się rykoszetem bądź zmieniło trajektorię lotu pod wpływem padającego łucznika.
Poza tym nie zmieniło się nic. No, może jak wszędzie indziej, było tu mnóstwo kurzu i brudu.