Zakon Światła Ostoja Fantazji

- A ja mogłabym się w co zamienic?

Zapytała się ochoczo. Jej oczy błyszczały jak dwa ksieżyce. Wtuliła sie w jego klatke pierwiową i miałkneła cicho.

- Smakują ci moje ciasteczka?

- Tak. Wszyscy się już nimi zasmakowali tylko ty nie, wiec pomyslałam, ze ty też powinieneś spróbowac....

Cmokneła go w czółko. Troche to dziwnie wyglądało jak taka mała kobietka całuje potężnego dziekana.

- Lubie mruczec.

"Zero współpracy z tymi magikami" pomyślał zdenerwowany Nekromanta. Trafić do biura dziekana nie było wcale trudno. Jego energia była bez problemu wyczuwalna, pomimo iż sama szkoła składała się z wielu rodzajów, złożonych i prostych węzłów magii. A poza tym wyczuwał jeszcze jedną znajomą mu energię, wiedźmy Silver. A wnioskując, że oboje łączy jakieś uczucie, zapewne przebywają razem. Skradając się powoli, w końcu znalazł się przy gabinecie z tabliczką "Dziekan: Zefir Nekromanta". Zauważył potem drugą tabliczkę "Zapisy do szkoły magii w recepcji, do mrocznej cholery!". Uśmiechnął się kwaśno. Nie wiedział czy powinien przerywać Zefirowi jego pracę, czy też inne zajęcie. Jednak chciał wznowić swój trening. Czuł się na siłach by uczyć się nowych rzeczy w tym przerażającym fachu. Wziął głęboki wdech i zapukał.
-Mistrzu Zefirze- zaczął dość niepewnie- Czy mógłbym Ci zająć minutkę lub dwie ?

Planista szczerze i glęboko mial w rzyci uczucia i życie malżeńskie nekromanty. Poza tym mu się śpieszylo. Z cichym trzaskiem w gabinecie otworzyl się portal, z którego sztywnym krokiem wyszedl bezduszny.
- Cześć Zefir - rzekl - Mam do ciebie ciekawą i dość ważną sprawę... - zacząl po czym uciąl czekając reakcji dziekana.[/i]

Ramen wszedł do gabinetu i zmierzył wzrokiem nekromantę. Zapewne to on jest nauczycielem odezwał się głosik w głowie. -Czy mógłbym zapisać się na szkolenie u zapewne najlepszego nekromanty?- Zapytał podniecony na myśl że zacznie naukę w szkole magii

Zupełnie zignorował drugiego gościa i wpuścił Sulama. Pozwolił mu odpocząć i zaczerpnąć oddechu, a następnie wysłuchał donosu o czynach przyprowadzonego przed oblicze dziekana nieszczęśnika.

- Mhm, tak. Rozumiem. Spał, a potem?

Sulam wypowiedział jeszcze kilka słów wyjaśnienia, po czym Zefir ryknął:

- Że CO zrobił?!

Dziekan wstał i grzmotnął człeczynę ciężkim butem w twarz.

- Zajmę się nim... Osobiście.

Kopnął jeszcze raz. Nowy obiekt tortur potoczył się parę metrów przez korytarz. Zefir odwrócił się i uśmiechnął do Sulama.

- Dzięki. To będzie dobra zabawa. Gdybyś mnie szukał, jestem w lochach.

Wskazał palcem na osobnika imieniem Ramen.

- A gdybyś ty mnie szukał jestem, hm, w innym wymiarze.

Poszedł do lochów, tocząc przed sobą więźnia.

Nekromanta nie pamiętał, żeby Zefir miał pogrzeb i teraz chyba wiedział czemu. Nekromanta, nie został do końca odprowadzony na tamten świat... po chwili jednak puknął się w głowę. To była tylko halucynacja nic więcej. Robił to dlatego, że nie miał nic lepszego do roboty i gdyby słowa Mistrza, lub istoty go przypominającej, okazały się prawdziwe (choć zdaniem elfa to było mało prawdopodobne), nie chciał tracić kończyn. Poza tym... gdzieś tam wierzył w to, że to właśnie odezwał się duch wielkiego Nekromanty. Nekromanty, którego nauki były mu potrzebne.
Wszedł do gabinetu mistrza. Przy ścianie zawieszona była przeszklona trumna obita czarnym materiałem, w której leżał sam Zefir, który nie zmienił się niczym od swojej śmierci. Nawet po śmierci, z tego ciała dalej wydobywała się energia magiczna, choć może to było spowodowane, zaklęciami konserwującymi. Sulam powoli podszedł do trumny i otworzył ją. Powoli zdjął ciało Zefira... nie chciał się narazić na gniew mistrza, spowodowany jakimiś uszkodzeniami jego ciała. Było ciężkie, choć to raczej było spowodowane ostatnim brakiem używania swoich mięśni przez elfa. Obejrzał się za siebie i powoli wyszedł z gabinetu.