Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Chrrrr...

Nekromanta właśnie ucinał sobie kilkumiesięczną drzemkę (z przerwą na zgon), gdy nagle do gabinetu wkroczyła Silver. Jej ciepły pocałunek postawił go na nogi.

- O, cześć. Długo spałem?

Zauważył, że drowka zgubiła brzuch.

- Chyba długo... Wykład? Jasne, nie marzę o niczym innym, jak tylko zrobić wykład moim wspaniałym uczniom! Tak jest! Czy widzisz entuzjazm, bijący z mojego oblicza?!

Nekromanta zaiste promieniał entuzjazmem. Wstał sprężyście z fotela.

- Tak jest! Czas na wykład! Niech żyje wykład!

Wyszedł z gabinetu raźnym krokiem i wyruszył! Na wykład! Hurra!

Ktoś zaczął pukać w drzwi.
Pukanie powtarzało się kilkakrotnie, aż w końcu drzwi otwarły się.
Ukazała się w nich głowa licza.
Archibald rozejrzał się po pomieszczeniu.
Zefira nie dostrzegł. Zobaczył krzesło przed biurkiem. Zarezerwowane pewnie dla gości.
Ostrożnie usiadł na nim czekając na Dziekana.
W dłoni ściskał dokumenty. Gdyby mógł, prawdopodobnie trząsł by się jak osika.
Zaglądał nerwowo co rusz, za ramię oczekując lada moment przybycia nekromanty.

Rozejrzał się po pomieszczeniu.
Zaraz popatrzył na Zefira. Jeśli miałby oczy, widać było by w nich strach, teraz zaś ogniki w oczodołach drgały lekko.
-Zefirze... Jak pewnie już wiesz... Pracuję u was jako badacz- tu położył dokument na stole.- Widzisz... Odkryłem coś... Zresztą sam przeczytaj.
Powiedział i zaczął wpatrywać się z Dziekana. Zaczął pocierać ręce o szatę. Nawyk zczasówśmiertelności.

TREŚĆ DOKUMENTU WYSŁAŁEM NA PW

W końcu dotarli do Szkoły Magii, po spacerze przez zakonne ziemie. Elf zaczął oprowadzać elfkę po budynku. Wpierw pokazał jej bibliotekę szkolną. Nie była ona tak wielka jak bibliotek zakonna, choć to były tylko pozory. W tym miejscu podręczniki poświęcone podróżom przestrzennym, lubiły tworzyć niepozorne niewielkie portale między wymiarowe, które powiększały o... bardzo dużo przestrzeń zawartą w bibliotece. Książki poświęcone tematyce stworzeniom magicznym, głośno chrapały, dmuchały ogniem, szczekały lub wyły. Znalazły się też takie, które rozszarpywały inny tom, który potem człapał kulejąc (gdyby miała łapy byłoby to bardziej oczywiste na pierwszy rzut oka) na swoje miejsce, czasami nawet bywał wygnany ze stada i szedł na inny regał, niższy. Na samym szczycie gościły książki poświęcone istotom człekopodobnym ale niewiele mającego wspólnego z ludzką rasą. Sulam kilka razy musiał je uspokajać przy pomocy smakołyków lub wytwarzając kule ognia, a tego bały się nawet książki poświęcone najgłupszym bestiom. W końcu kartki nie nabierały właściwości ognioodpornych jak niektóre stworzenia.
Dalej przeszli do regału ksiąg poświęconym zaklęciom. Tych było najwięcej. Elf przytulił do siebie Eru, mówiąc, że tak łatwiej mu będzie ich chronić za pomocą zaklęcia tarczy kiedy są blisko, choć tak naprawdę chciał być jak najbliżej Tancerki. Zaklęcie tarczy od czasu do czasu, uginało się delikatnie pod wpływem uderzeń niewielkich meteorytów, śnieżek czy głazopodobnych przedmiotów. Książki na szczęście wiedziały tylko jak rzucać zaklęcia, ich zasób energii był bardzo ograniczony. Nekromanta otwierał co poniektóre księgi pokazując mieniące się kolorami tęczy, książki w których litery miast w słowa układały się w obrazy, twarze, przestrzenie. Była tam Gwiezdna Wieża, czy też miniaturka Raany. Eru i Sulam odnaleźli nawet w tej miniaturce kamienice Elfki. Czasami jakaś książka miała czelność ziać ogniem, albo szeptać jakieś klątwy, jednak Nekromanta radził sobie z nimi bez większy problemów. Jak mu powiedział kiedyś bibliotekarz "najważniejsze w tym miejscu jest mieć kartę biblioteczną". A książki tutaj nie cierpiały być pożyczane, czytane, a najbardziej nienawidziły opuszczać biblioteki. Poza nią były tylko... książkami, bez żadnych specjalnych właściwości.

Biblioteka była bardzo czasochłonna w zwiedzaniu, więc gdy wyszli było już około piątek po południu. W bibliotece światło zakrzywiało się w taki sposób, że zawsze było południe a dokładniej 12.03, jak obliczył jakiś student. Sulam zaprowadził Eru długim korytarzem, gadających obrazów, przedstawiających co ważniejszych magów i czarodziejek w historii Szkoły i nie tylko. Była tam Eryka Bulbonosa, wiedźma która opracowała trzysta osiemdziesiąt pięć klątw, które dotyczyły tylko nozdrzy. Albo Weretex z Savantram, człowiek który rozpisał zasady czarnoksięstwa, tak jak "przede wszystkim noś czarne rzeczy i ćwicz okrutny śmiech". Cóż... nikt nie powiedział, że magowie byli normalni. W końcu jednak Eru i Sulam dotarli do gabinetu z tabliczką:
Dziekan Sulam z Rodu Al'berol
Elf otworzył drzwi przed Tancerką i zaprosił ją gestem dłoni do środka.
- A więc jesteśmy... to mój gabinet. -powiedział Nekromanta, zamykając drzwi za sobą. Objął Eru w pasie i zaczął całować.- Jesteś... głodna... ?- zapytał się Elf między pocałunkami.

-O coś do jedzenia, herbatę albo inny trunek.-powiedział Nekromanta, choć nie był przekonany na sto procent czy o tego typu głód jemu samemu chodziło.- Mogę posłać Ciastka po jakieś małe co nie co, jeśli chcesz. Na pewno nie będzie marudził.
Gabinet dziekana był chyba najbardziej bezpiecznym miejscem w całej szkole magii. Książki tutaj były aroganckie i wyniosłe, ale nie atakowały i nie śmiały się wydzierać na dziekana. Były dumne, że znajdują się na tych półkach i nie miały zamiaru ich opuszczać za żadne skarby świata. Otaczały ich klepsydry, flakony i słoje pełne różnych ciekawych i bardziej ciekawych substancji. Słoiki na szczęście były wykonane ze specjalnego szkła, na które nie działała magia. Biurko i fotel były całkowicie normalne. Może dlatego, że Sulam zamontował po ich środku kryształy, w których gromadziła się cała przenikające je energia. Kryształy świetnie nadawały się do gromadzenia energii i dzięki nim fotel nie mógł myśleć, chodzić i skakać. Prawie nikt sobie nie zdaje jaka to potrafi być ulga.
Sulam położył swoje dłonie trochę niżej, na biodrach Elfki. Ponownie zaczął całować Eru, od czasu do czasu zjeżdżając z ust a miast nich całował jej szyję, czasami zjeżdżał do ramion, lekko przesuwając ramiączko jej sukni. Był głodny...

-Ojejeje...- zaczął się jąkać Sulam. "Weź się w garść kretynie!" warknął jakiś wewnętrzny głos odpowiedzialny za pewność siebie. Widział tyle razy nagie ciała a nie mógł się do nich przyzwyczaić i zawsze się czerwienił i jąkał. Tym bardziej, że Elfka odsunęła tylko trochę... no dobrze po prostu odsunęła ramiączko sukni, przecież nie było w tym nic nadzwyczajnego, prawda? Prawda? Mimo tego elf spłonął rumieńcem, a wargi latały mu trochę bezwiednie.
Z drugiej jednak strony, chciał się teraz jeszcze pozbyć drugiego ramiączka. W końcu byli sami, książki się nie liczyły nie miały oczu... oczy w słojach też się nie liczyły! Po prostu tego chciał ją taką zobaczyć, pieścić, jednak się bał. Bał się, że może Elfkę przestraszyć, że to zdecydowanie za wcześnie. Poza tym ze stanowczością Elfa było teraz sporo problemów. "Poczekam..." w końcu postanowił.
-Cóż...- mówił starając się by jego głos nie drżał zbyt mocno.- Zaaaraz coś wymmmyślimy. Pooozwól, że obbbejrzę.
Po tych słowach Elf obszedł Eru i zaczął się przyglądać jej pośla... ramieniu! Zebrał odrobinę swojej energii życiowej do ust. Poparzenie nie wyglądało poważnie, zagoiło by się przez tydzień może dwa, przez głowę Sulama nawet przeszła myśl, że to tylko pretekst, żeby pokazać trochę więcej. Objął Tancerkę mocno w pasie i pocałował w ramie. Erufailë mogła poczuć jak ją przeszyła fala przyjemności. Kontakt z cudzą energią życiową był podniecający o ile się nie myślało o jej kosztach. Oparzenie zniknęło, pozostawiając po sobie niewielką bliznę.
-Zadowolona? I kto mówił, że pocałunki to placebo?- zapytał się Sulam z uśmieszkiem na twarzy. Trochę zbladł jednak wydawał w ogóle nie zdawać sobie z tego sprawy.

-Napraw...- nie zdążył dokończyć słowa, kiedy ich usta znowu się połączyły. Nekromanta w ogóle nie przejmował się monotonicznością tej czynności, zapewne sam nie zdawał sobie z niej sprawy. Lubił kiedy się o niego troszczyła. Nekromanta bywał niezdarny czasami tak bardzo, że gdyby mógł wyjść z siebie i stanąć obok zacząłby się turlać po ziemi ze śmiechu... zapewne spadłby wtedy ze schodów. Potrzebował trochę współczucia, opieki a raczej chciał żeby się nim opiekowano. Niby zawsze "czuł się ciężarem" ale troska, która otaczała go Eru była bardzo pociągającą wizją, w sumie mógłby się nawet podstawić pod jakiś bełt.
Sulam był świadom, że wypadałoby zapiąć Elfce suknie, wypadałoby poprawić ramiączko, ale jakoś w ogóle mu to nie przeszkadzało. Przełamywał się w głowie, w końcu nie robił nic złego. Lewą dłoń zdjął drugie ramiączko, w tym przecież nie było nic złego. Drugą dłonią zaś, skierował swoją dłoń trochę niżej w stronę pośladków, w tym przecież nie było nic złego! Z pod jego biurka wyjechał fotel i ustawił się pięć stóp za Sulamem. Nigdy nie wiesz kiedy może przydać Ci się fotel nieopodal kiedy się całujesz.

Elf coraz bardziej przyzwyczajał się do zaistniałej sytuacji, ba nawet przestawał się krępować (w końcu nie robili przecież nic złego!). Wszystko mu się wydawało jakby było wyjęte z jego Fantazji, tylko że było żywe, ciepłe, miękkie. Podobała mu się "instrukcja" Elfki gdzie ma spocząć jego dłoń, nie protestował w żaden sposób. Jej pośladki były takie, skoro już się odwoływał do mowy żołądka, "mniam", miękkie i jędrne, aż nie chciało się z nich zdejmować ręki. Czasami przyklepywał im delikatnie. Oczy miał zamknięte, ale czucie mu je zastępowało równie, o ile nie bardziej, skutecznie. Wiedziałem, że pod sukienką Eru miała już tylko halkę, czuł ją pod palcami, kiedy przejeżdżał dłonią po jej piersi. Gdyby tylko mógł się jej pozbyć...
Jednak zachłanność Sulama znała granicę. Czuł, że na pewne rzeczy trzeba czasu a pokazywanie tych i owych części ciała podchodziło pod "czucie". I tak uważał, że to wszystko dzieje się bardzo szybko, jakby pomijając kilka etapów, o których zawsze myślał w kategorii "niezbędne".
Złapał Elfkę mocno za biodra, i odwrócił do siebie plecami. Przyczepił swoje usta do jej karku i zaczął całować jak szalony... mógłby tak cały dzień.