Zakon Światła Ostoja Fantazji

Widać, że Dziekan nie spodziewał się gości. Biurko przy którym siedział wyglądało jak pole bitwy między oddziałami rachunkowości lojalnymi dziekanowi, a zbuntowanymi metrykami studentów. Nekromanta, patrzył na całe to zjawisko, jakby właśnie oglądał dobry kabaret, popijając herbatę. Gdy Eliasz wszedł do pokoju, odgłosy bitwy ucichły, a wszystkie kartki, odwróciły się umieszczając swoją stronę tytułową w kierunku nowo przybyłego. Pytania, a właściwie zdania i pytanie, które wymagały odpowiedzi, przez chwilę, przez krótką sekundę zamurowały Sulama... dawno nie widział nowego studenta.
- Po pierwsze. Zapisy prowadzimy na najniższym piętrze, tam znajduje się owe biuro. Dziekan nie zajmuje się takimi sprawami. Poza tym czesne w szkole kosztuje 250 dukatów. Jako, że wcześniej nie widziałem, wnioskuję że nie masz takiej sumy. I jeszcze jedno...- elf popatrzył na obraz Zefria, który począł się budzić do życia. Zimne oczy Wielkiego Nekromanty spojrzały na Eliasza z dezaprobatą. "Czarna plama" zaczęła się powoli przemieszczać, tworząc efekt złowrogiego i poruszającego się płaszcza, który owijał Zefira.- Ten obraz nie jest brudny.
Sulam popatrzył na elfa z ciekawością w oczach. W przeciwieństwie do swojego nauczyciela, lubił znać motyw dlaczego ludzie (Ci akurat go mniej interesowali) i nieludzie schodzą na tą "złą" ścieżkę.
-Tak właściwie... to dlaczego chcesz zostać nekromantą?- spytał się po chwili milczenia Dziekan. Elf nie mógł wiedzieć, że od jego odpowiedzi może zależeć bardzo wiele.

-Równie dobrze możesz korzystać z innego rodzaju magii.- powiedział spokojnie Nekromanta.- Twój powód jest... słaby. Fakt, magia nekromancji jest potężna jednak ryzyko, które ze sobą niesie jest większe niż przy reszcie zaklęć. Ciemność oplata się wokół Twojego serca i poczyna Cię powoli pochłaniać, to ścieżka z której jeszcze nikt nie zawrócił, a przynajmniej w stanie który można by było nazwać "normalnym". Nie iść tą drogą, ryzyko nie jest tego warte jeżeli nie masz konkretnego celu. Gdy jest się wielkim magiem każde, nawet najprostsze zaklęcie staje się groźną bronią. Podziwiam, że chcesz walczyć ze złem, ale można to robić na tysiące mniej ryzykownych sposobów i radzę Ci je przemyśleć.

-Nie tym tonem.- powiedział spokojnie Sulam.- Po co ryzykować? Po co marnować mój czas i cierpliwość, jak i Twoją energię skoro można podążać prostszą ścieżką. Ja nie jestem Nekromantą z wyboru, jestem czarnoksiężnikiem z przymusu. Nienawidzę Nekromantów, cała ta sztuka jest sprzeczna z naukami matki natury, elfy powinny wiedzieć o tym najlepiej. Nekromanci są odpychani przez społeczeństwo jacykolwiek by nie byli, to znienawidzona kasta. Jak nie przez magię, to oszalejesz przez ludzi, odwrócisz się od nich, jak oni od Ciebie. Czy obcowanie z umarłymi jest według Ciebie normalne? Czy rozmowy z duchami są dla Ciebie normalne? Czy zdobywanie siły, kosztem otaczającego życia jest dla Ciebie normalne? Czy wykorzystywanie ciał zwykłych i niewinnych ludzi w jakimkolwiek celu jest dla Ciebie normalne? Odpowiedz sobie na te pytania. Dla mnie nie są.- rzekł patrząc cały czas na Elfa. Westchnął głośno, po czym dodał trochę ciszej.-Jeżeli masz wybór, a sądzę, że jeszcze go masz to podąż inną ścieżką, która nie jest najeżona pułapkami z każdej strony. Nie chciałbym wykształcić silnego czarodzieja, który później zabłądzi w mroku. Wiesz czemu? Bo z tego mroku nie ma już później ucieczki, możesz tylko iść dalej w stronę ciemności.

-Wejść!- powiedział Sulam, kiedy uporał już się z Eliaszem. Do jego gabinetu wszedł Arghez, wcielenie szalonego zła. O ile Zefir był w swoim sposobie bycia czarnoksiężnikiem jeszcze dla młodego Nekromanty zrozumiały, to Arghez był typowym starym przedstawicielem tego fachu. Liczyły się dla niego tylko ambicje i władza. Najchętniej zamknąłby go w lochach szkoły, gdzieś w celi od numeru sześćset do może osiemset... Ale teraz sam Mangel wydał mu wyraźne polecenie żeby dać mu chwilowo spokój.
-Arghez- westchnął głośno dziekan. Naprawdę wszystko to ciężko mu przechodziło przez usta.- Mistrz ma dla Ciebie polecenie. Masz wskrzesić potężnego wojownika, który został zamordowany na terenach rolniczych Zakonu. Jako, że sam jestem bardzo zajęty, dostaniesz ode mnie zwój, który umożliwi Ci jego powrót do życia. Tylko nie próbuj żadnych sztuczek, już sam fakt, że muszę Ci dać coś tak cennego napawa mnie dreszczem. Kisiel będzie Cię miał na oku. - Po tych słowach z cienia wyłonił się szkielet oposa, zawinięty w czarną szatę.
Nekromanta podszedł do jedne z półek i wyciągnął z niej stary, pożółkły zwój, zapieczętowany herbem szkoły. A to, że był trochę przeterminowany... cóż. Arghez nie musiał o tym wiedzieć.
-A teraz idź wykonać swoje zadanie. Nie ma czasu do stracenia.- Powiedział Nekromanta i odwrócił się w swoim fotelu w stronę wielkiego okna znajdującego się za jego biurkiem. Na jego twarzy pojawił się uśmiech, uśmiech który mógłby być zamieszczony jako wzór w podręczniku dla czarnoksiężników, w rozdziale "Wygląd".

Szła po schodach w kompletnym milczeniu. Jednak w jej umyśle trwała gorączkowa gonitwa myśli, wyrzutów sumienia i lęków. Nieopatrznie znów pozwoliła sobie na emocje i niekontrolowane instynkty ducha burzowego. Już zbyt wiele z tego tytułu powstało ofiar. Tyle lat nad tym pracowała, a to cały czas dawało o sobie znać... Czy nigdy w pełni nie zapanuje sama nad sobą?
Stanęła bledsza jeszcze bardziej niż zwykle, przez co wyglądała wręcz upiornie i wbiła spojrzenie w posadzkę, czekając aż Sulam za którym podążała wpuści ją do gabinetu.

Skimrra opadła na krzesło, patrząc ponuro na Sulama. Nie, nie miała nic na swoją obronę. I też nie zamierzała się bronić, jej wina byłe bezsprzeczna. Nie było to do końca jej wolną, a w każdym razie nie zamierzała powodować niczyjej śmierci. Ale jakie to miało znaczenie w tej sytuacji? Żadne.
Pokręciła tylko niemo głową i czekała, co Sulam zrobi dalej.
W tej chwili bardziej martwiło ją to, że zawiodła Nekromantę niż to, że mógłby wobec niej wyciągnąć jakieś nieprzyjemne konsekwencje. Mimo wszystko czekała w napięciu obserwując go wytrwale i walcząc z samą sobą i swoją niepewnością by nie naruszyć umysłu Dziekana. Jednak miała swoje zasady. Zawsze honorowa, zawsze pełna godności. Tylko to jej zostało.
Skrzyżowała ręce na piersi, tak mocno zaciskając palce na ramionach, że stały się trupioblade.

Westchnęła tylko ciężko, patrząc Sulamowi w oczy. Jej własne wyrażały szczerą skruchę i jednocześnie żal. Do samej siebie rzecz jasna.
Zerknęła na dzwoneczek i kiwnęła głową. Nie widziała potrzeby odzywania się. Z resztą, jej ściśnięte gardło na to nie pozwalało. Przez chwilę wargi jej zadrżały, jednak natychmiast powstrzymała ten ruch. Znieruchomiała niemalże zupełnie, wyglądając teraz bardziej jak posąg niż jak żywa istota. Było w tym coś przerażająco smutnego i nieludzkiego.
Po chwili zniknęła w rozbłysku światła, zostawiając po sobie okopcone krzesło.

Szybkimi krokami, prawie biegiem wszedł po schodach na górę. Z łatwością odnalazł gabinet dziekana. Było to w końcu jedno z ważniejszych pomieszczeń, nie licząc sali wykładowej, jaką miał nadzieję znaleźć w miarę szybko.
Stanął przed drzwiami i zapukał. Odruchowo nacisnął na klamkę i uchylił lekko drzwi. Wślizgnął się do środka i rozejrzał po gabinecie. Było trochę ciemno, ale niczego szerszego prócz biurko nie mógł dostrzec,
- Przepraszam - wydusił z siebie cicho. Było to dla niego nieco obce słowo. Przynajmniej ostatnio. - Ja w sprawie nauki tutaj. Jestem nowym studentem.