Zakon Światła Ostoja Fantazji

Albinoska leżała na skale, korzystając z dość łagodnych promieni słonecznych późnego popołudnia. Miała świadomość, że jeszcze jeden, dwa tak ciepłe dni i doskonale odczuje delikatność i podatność swojej skóry na oparzenia. Obserwowała, jak półgryfy to bawiły się, to znikały w Legowisku, albo Puszczy. Tuż przed zmrokiem wyruszyły na kolację, ich matka zaś przymknęła oczy, prawie zapadając w drzemkę. Przynajmniej do momentu, gdy usłyszała obok siebie znajomy głos. Wtedy odruchowo rzuciła się w bok, omal nie spadając ze skały.
- C-co Ty tu robisz? Ja-jak się tu...? Nigdy więcej tak nie rób! Nigdy! - Ekena jedną dłoń położyła na wysokości serca, próbując je uspokoić i wyrównać oddech. - Mam nadzieję, że już po kolacji?
Wolną rękę wsunęła do kieszeni, chowając ukradziony nie tak dawno temu pierścień. Wolała, aby wampir nie zauważył go, w końcu diabli wiedzą, jak zareagowałby na widok "zguby", nawet, jeśli wiedział, co sie z nim stało.

- Dzieci? Wieczorny posiłek. Polują, każde w swoim zakresie. - Ekena spojrzała na sakwę i uniosła nieco brwi. Już sam wygląd woreczka sugerował, że pieniądze zostały przygotowane z nadwyżką. - Reszta za co? Za straty moralne? Czekaj... jak to, cholera, można rzec, że kolacja?!
Albinoska drgnęła gwałtownie, układając sie tak, by mogła łatwiej wstać. Wtedy też przypomniała sobie, dlaczego nie nosiła sukien z takiego materiału. Długa spódnica mocno ograniczała ruchy, a tkanina uniemożliwiała wygodną przemianę. Ordynarnie rzecz ujmując: była w przysłowiowej dupie. Oczywiście, jeśli wampir przez kolację miał na myśli ludzką krew. Nagle oczy polimorfki powiększyły się jakby w strachu i uczepiła się kurczowo przedramienia Angelusa, ledwo będąc w stanie wymawiać słowa. - Ty chyba nie przyszedłeś tutaj ze wzgledu na moje dzieci?

- Nie kupiłam żadnego wina. - Albinoska warknęła przez zęby, chcąc nie chcąc, patrząc na wampira z góry. - A sukienka... przehandlowałam ją w zamian za przysługę! I nie wiem, o czym mówisz!
Co z tego, że poprzednia właścicielka nie miała o tym pojęcia. Był to szczegół, o którym Angelus nie musiał wiedzieć. Ekena odruchowo zaprzeczała wszelkim oskarżeniom, choć początkowo nie wykluczała oddania Mistrzowi jego pierścienia. W końcu na błyskotkę i tak się nie nadawał, a nie zamierzała podrabiać żadnych dokumentów. Teraz jednak raczej nie mogła się przyznać, że nie tylko miała sygnet, ale wręcz trzymagała go w chwili obecnej w małej kieszonce w sukience. Przybraął wyraz twarzy niewinnie oskarżanej osoby i również zerknęła gdzieś w las, wyszukując dźwięków, które sygnalizowałyby powrót półgryfów.

- Nic nie ukradłam! To paskudna potwarz! - Albinoska usiadła nieco wygodniej, uspokajając dyskretnie oddech. Aż za dobrze wiedziała, że Angelus mógł wiele rzeczy wywnioskować z rytmu bicia serca, które, niech go diabli, przecież słyszał. - To, że żeś coś zgubił po moim wyjsciu nie znaczy, że ja to ukradłam. W ogóle, co Ci zginęło?
Ostatnie pytanie zadała tonem lekkiej konwersacji. Domyślała się, że gdyby od razu oddała pierścień, wampir moze podenerwowałby się, ale jakoś to zniósł. Jednak, gdy raz już zaprzeczyła, wolała trzymac sie jednej wersji, aż nie wymyśliłaby, jak z niej wybrnąć. Obawiała się tylko, czy Mistrz nie wpadnie na jakieś kretyńskie pomysły z serii "oduczamy złych zachowań".

Albinoska uniosła lekko brew, widząc zachowanie Angelusa. Nie była pewna, jak powinna je rozumieć, ani tym bardziej, jak zareagować.
- Normalnie minął, podrzemałam trochę. A Twój? - Ekena powoli podniosła się na nogi i chwyciła otrzymaną wcześniej sakiewkę, po czym zaczęła ostrożnie zsuwać się ze skały. Uważała przede wszystkim, by nie nastąpić na żaden ostry kamień, w końcu butów jeszcze nie zdobyła. Gdy wreszcie stanęła na ziemi, podeszła do jaskini, by schować mieszek. Zaraz potem z resztą wyskoczyła, zaciskając jedną dłoń na drugiej i sycząc wściekle. - Cholerne gryzonie. Na chwilę człowiek wyjdzie, zaraz wyłażą z nor i buszują po rzeczach. A diabli by je wzięli! Przeklęte szczury! Ale ma za swoje...
Polimorfka mamrotała, podchodząc do pobliskiego strumienia i przemywając lewą rękę, w którą zdążył ugryźć ją szczur do niedawna kręcący się w jej rzeczach, a którego nie zauważyła. Zaklęła cicho pod nosem i zabrała się za wspinaczkę na skałkę nad jaskinią.

Ekena wspięła sie na skałę, podkasając nieco suknię. Gdy znalazła sie już na tym samym poziomie, co Angelus, usiadła na brzegu, pozwalając stopom zwisać swobodnie.
- Właściwie co Cię tu sprowadza? Aż dziw, że znajdujesz trochę czasu mimo bycia Mistrzem. - Mruknęła, zerkając przez ramię. - A właśnie! Zapomniałabym. Znalazłam niedaleko rzeki. Pachniało Tobą, więc chyba Twoje.
Tłumaczenie było delikatnie mówiąc naciągane, dlatego albinoska wyjęła jedynie sygnet z kieszonki i lekkim ruchem rzuciła tak, by upadł na pierś wampira. Podciągnęła jedną nogę pod brodę i otoczyła ją rękami, patrząc gdzieś między drzewa. Czuła się głupio w obecnej sytuacji. Uśmiechnęła się jednak widząc, jak coś pierzastego mignęło w oddali. Wszystko wskazywało na to, że pólgryfy albo wyczuły intruza i nie wiedziały, jak sie zachować, albo planowały urządzić niemal zwyczajowe polowanie na matkę.

Ekena obróciła się do wampira akurat, by chwycić pierścień. Już miała coś powiedzieć, gdy Angelus wrzasnął jak opętany. Albinoska natychmiast zerwała się na nogi i wygwizdała wysoką, prostą melodię. W Puszczy kilkakrotnie odezwał się jakiś półgryf, po czym wszystko umilkło. Polimorfka dopadła do mężczyzny, klękając przy nim i chwytając za ramię, chcąc obrócić go znów na plecy.
- Co się stało? Co Ci jest? - Zapytała, pochylając się lekko. Na tyle przyzwyczaiła się do obecności i rozmów z Mistrzem, że czasem zapominała zupełnie, z jaką istotą tak właściwie miała do czynienia. Gdyby skojarzyła w tym momencie jego zachowanie z wampiryzmem, zapewne zachowałaby chociaż minimalną odległość, obawiając się ataku, jednak odruchy opiekuncze wyrobione przy półgryfach przeważyły.

Albinoska znieruchomiała w pierwszej chwili, by zaraz potem odsunąć się nieco od wampira, akurat na tyle, by go nie dotykać. Zrobiła to jednak możliwie spokojnie. Obawiała się, że skoro był głodny, instykty drapieżcy mogłyby przeważyć, gdyby okazała strach. Po chwili zorientowała się jednak, że właściwie niezbyt bała się nawet wygłodzonego krwiopijcy. Chyba przyzwyczaiła się do myśli, że mógł tak po prostu rozszarpać jej gardło, w każdym razie w tym momencie bardziej martwiła się o Angelusa, niż obawiała ataku.
- Angel? Mogę Ci jakoś pomóc? Widzę przecież, że nie czujesz sie najlepiej. - Ekena zerknęła na drzewa, nasłuchując. Najwidoczniej tym razem półgryfy posłuchały i zawróciły do Puszczy, albo przyczaiły się gdzieś nadspodziewanie cicho. - Chyba nie dam rady szybko załatwić nic żywego... z pewnością na dole mam jakiś kubek, odlać Ci trochę krwi?
Mogło wydawać sie to dziwne, ale polimorfka była na tyle przyzwyczajona do dziwnych nawyków żywieniowych, że nie miałaby nic przeciwko oddaniu odrobiny swojej krwi, pod warunkiem, że przeżyłaby taki zabieg.