Zakon Światła Ostoja Fantazji

-Proszę, proszę mamy nowego gościa. -powiedziała nader spokojnie osoba siedząca obok Ekeny. Potem gość rzucił kośćmi. -Szlag. -spojrzał na wyjątkowo niefortunny wynik i podał kilka dukatów kobiecie na przeciwko. Ta zaś była jedyną bez kaptura chyba w całej karczmie. Przynajmniej z tego miejsca Ekena nie była w stanie poznać żadnej twarzy. Ale co się dziwić, w tym zawodzie potrzebna jest dyskrecja. Ta uśmiechnęła się tylko i z ociąganiem zabrała monety. Nikt więcej się nie odezwał. Albo powiedzieli już swoje, albo czekali aż polimorfka przejmie inicjatywę.

Po jakimś czasie 'główne' drzwi karczmy otworzyły się bezdźwięcznie. Stanęła w nich niska, całkowicie zasłonięta przez płaszcz i kaptur osoba. Lekkim bezszelestnym, niemalże kocim ruchem podeszła do czegoś co niegdyś musiało być wspaniałym barem.
-To co zawsze. -zakapturzona postać mruknęła lekko ochrypniętym głosem. Karsin, przygrubawy, wyjątkowo szpetny karczmarz odwrócił się i nalał do stosunkowo czystej szklanki szkarłatny trunek. Na bardzo krótką chwilę jego oczy, a dokładniej jedno bo drugie stracił podczas jakiejś bójki, spoczeło na dziewczynie. Ta posłała mu paskudny uśmiech, odebrała szklaneczkę i skierowała się w jedyny wolny kąt.
-No proszę, jednak uraczyłaś nas dzisiaj swoją obecnością. - karczmarz zaśmiał się cicho i szybko wrócił do swoich czynności, czyli czyszczenia brudnych kufli jeszcze brudniejszą szmatą.
-Podobno karawana kupiecka ma przybyć do Savantram. -odpowiedziała lekko znów wpatrując się w swój trunek.

Towarzysz Ekeny uśmiechnął się pod nosem. -Nowi skrytobójcy powiadasz... może tak może nie. Savantram to duże miasto. -dodał patrząc jak kości toczą się po blacie brudnego stołu. -W tym rejonie nowi rzadko kiedy sie pojawiają. -znów zamilkł i tym razem już nic nie mówił. Odezwała się natomiast kobieta. -Może nam się przedstawisz moja droga, my tutaj znamy swoje imiona. -powiedziała słodkim, aczkolwiek strasznym głosem. -Jak mamy się do Ciebie zwracać? -była uprzejma, jednka Ekena wiedziała dlaczego. W końcu wszyscy jechali na jednym wózku. Gdyby jednak weszła jej w drogę... Tutaj jednak każdy zna swoje miejsce i swój przydział do odpowiednich części miasta

Dziewczyna zaczęła bębnić palcami w blat stołu. Już powinien tu być. Miał być tu przed nią, a tymczasem nikogo nie było. Tylko kilku starych bywalców, jakiś nowy 'kapturnik' i ten uroczy syfiasz, który siebie mianował karczmarzem. "Kapturnik -bogowie, co to za określenie." -przeszło jej przez myśl. Później uświadomiła sobie, że ona też jest tak ubrana. -O ironio. -mruknęła znów lekko zachrypniętym głosem. Karczmarz zaśmiał się pod nosem. Jak będzie chciała to i tak się schowa. To miała jak w banku. Poza tym wszystkie stare twarze były już jej znane, jak nie z widzenia to z 'interesów'. Nagle wstała i znów podeszła do baru. Jej kroki nie wydawały żadnego dźwięku na drewnianej podłodze. Szybkim ruchem zdjęła kaptur i spojrzała barmanowi w oczy. -Co cię tak bawi, skarbie? -zapytała patrząc na chichoczącego tłuściocha.

Dziewczyna odskoczyła od albinoski. Tak, w tym miejscu ważny był refleks. Szczególnie jak chciało się pożyć dłużej niż kilka następnych dni. Stojąc w już 'bezpiecznej' odległości od polimorfki odgarnęła kosmyk kruczo-czarnych włosów za ucho i znów założyła na głowę kaptur. -Chyba mnie z kimś mylisz, kotku. -powiedziała nie spuszczając wzroku z tejże kobiety. -W życiu Cie na oczy nie widziałam.- Obrzuciła raz jeszcze karczmarza wyjątkowo odważnym spojrzeniem, w którym ewidentnie ukryta była swego rodzaju groźba. Potem znów kątem oka zerknęła na drzwi i wróćiła do swojego stolika, jednka wciąż czujnie i nie przestając myśleć o tej kobiecie, która tak na nia wyskoczyła. Tak, na nią trzeba będzie uważać.

Karczmarz uśmiechnął się paskudnie i nachylił swoją cuchnącą mieszanką alkoholu i potu twarz w stronę Ekeny. -To, moja droga jest Mia. -znów zarechotał swoim basowym głosem. -sięgnął za ladę i wyciągnął kolejny brudny kufel i zaczął szorować go swoją szmatą. Odwrócił się i wrócił do swoich barmańskich obowiązków. Widocznie tutaj dzisiaj nikt nie był zbytnio rozmowny.

Drzwi do Nory znów się otworzyły i ukazał sie w nich wyjątkowo niski jegomość. Czyzby niziołek? Mia spojrzała na niego po czym zawołała skinieniem głowy. Przez dłuższą chwile przy owym stoliku trwała cicha wymiana zdań po czym hobbit znów zniknał za drzwiami. Chwile póżniej i czarnowłosa zebrała się do wyjścia. Rzuciła na blat baru dwa dukaty, z resztą nie swoje i po chwili zniknęła za drzwiami. Nikt sie nie odezwał, nikt nie spojrzał na wychodzącą. Karczma znów pograzyła się w cszy od czasu do czasu przerwanej uderzeniem kości o blat stołu.

Każda porządna karczma powinna mieć szynkwas, stoły, krzesła oraz kominek. Wszystkie savantramskie jadłodajnie posiadały owo podstawowe wyposażenie. Nora nie byłą wyjątkiem. Co prawda większość stołów zastępowały beczki, czasem ustawiano dwie obok siebie i kładziono na nie drzwi, aby uzyskać większy blat. Rolę zydli i ław spełniały zazwyczaj drewniane skrzynki oraz odwrócone wiadra, których niektóre pary lub trójki nakrywano długimi deskami. Jedynie niektóre meble były najprawdziwszymi, wygodnymi, kradzionymi stołami oraz krzesłami. Te zajmować mogli tylko najważniejsi, najsilniejsi w świecie cieni i ukrytych noży. Jedynie szynkwas i kominek zbudowane były porządnie i wyglądały, jakby miały przetrwać niejedną bójkę, czy nawet wojnę. I zapewne przetrwały. Palenisko kominka w Norze zawsze było zimne. Kamieni nie pokrywała sadza, nikt od wielu lat, a być może nigdy, nie próbował nawet rozpalać tam ognia. Dym mógłby przyciągnąć niechcianą uwagę straży miejskiej. Istniał jednak jeszcze jeden powód, dla którego starej karczmy nie rozświetlały radośnie trzaskające płomyki...
Stary, zgarbiony żebrak otulony szczelnie połatanym płaszczem szedł powoli, kulejąc, ciemnymi uliczkami miasta. Wyciągał drżącą dłoń do każdego spotykanego człowieka. A w nocy oznaczało to głównie patrole straży. W pewnym momencie staruszek dotarł do bogatszych dzielnic. Tutaj patrole były znacznie częstsze, jednak nie pomogło mu to w zdobyciu środków do życia. Żebrak skręcił w ciemną uliczkę, dzięki czemu znalazł się przy drzwiach kuchennych jednej z najwspanialszych posiadłości. Tam rozejrzał sie czujnie i wyprostował, po czym pobiegł leciutkim krokiem i zaczął sie wspinać po murze. Po kilku chwilach budynek zyskał nowego gargulca na dachu. Rzeźba przeczesywała wzrokiem ulice, wykonując kamiennym łbem minimalne ruchy. Blade usta wygięły sie w uśmiechu, gdy wszystkie patrole sprawdziły najbliższą okolicę i zaczęły się oddalać. Jednym gwałtownym ruchem gargulec zerwał się z miejsca, przebiegł dach i skoczył, po czym wylądował na sąsiednim dachu. Krótki bieg, skok, lądowanie. Trasa obrana przez owiniętą płaszczem postać nie była zbyt wymagająca. Dłuższy skok przeniósł skrytobójcę nad murem oddzielającym najbogatszych od zwykłych mieszczan. Tutaj domy był bardziej zróżnicowane, niektóre dachy były w nieco gorszym stanie od reszty. Obluzowana dachówka wyślizgnęła sie pod stopy biegnącej postaci i upadła z cichym stukiem na bruk. Na szczęście straż byłą daleko, a mieszkańcy mijanych budynków byli coraz biedniejsi i patrole nie cechowały się przesadną gorliwością. Skrytobójcę dzieliło już tylko kilkanaście metrów od slumsów i zrujnowanych domów. Niektóre budowle sprawiały wrażenie, jakby już podczas budowy były ruinami. Tak było w rzeczywistości. Dachy w najbiedniejszej dzielnicy był w paskudnym stanie. Jednak życzliwi rozwieszali między dachami liny, czasem nawet sieci, rozkładali wąskie deski. Tutaj każdy chciał, by postaci zerkające z cieni patrzyły na niego przychylnym okiem. Skrytobójca przebiegł zgrabnie po kilku ostatnich dachach, zwalniając nieco na napiętych sznurach wiszących między domami. Wreszcie dotarł do celu. Zatrzymał się przy niepozornym kominie zniszczonej dawno karczmy. Wreszcie podskoczył, wsuwając nogi w otwór.
Ekena wylądowała zręcznie na zimnym palenisku. Wyszła pochylona nisko z kominka i rozejrzała się po wnętrzu Nory, poprawiając kaptur. Tym razem nie musiała obawiać sie, że jakiś niesforny kosmyk zdradzi jej tożsamość. Podeszła do lady i poprosiła cicho o wino, po czym oparła sie plecami o szynkwas i zaczęła przyglądać sie gościom karczmy o złej sławie.

Ekena odciągnęła minimalnie kaptur do tyłu, odsłaniając oczy, których tęczówki były widoczne tylko dzięki cieniutkiej, jasnoszarej obwódce. Rzuciła wyzywające spojrzenie zielonookiej, po czym odwróciła sie do karczmarza, sięgając po trunek. Na szczęście spojrzała na szklankę, zanim podniosła ją do ust. Zawsze wiedziała, że zajmuje się dość brudnymi interesami, ale uważała, że przesadna dosłowność jest zdecydowanie złym pomysłem. Zwłaszcza, gdy chodziło o dosłowność tego typu. Paznokciem zdrapała coś szarego z brzegu "szklanki" i pstryknęła palcami drugiej dłoni, posyłając zaschnięty brud w stronę nosa mężczyzny.
- Słyszałeś o czymś takim jak woda? Odkryli ją już jakiś czas temu. Całkiem przydatna do utrzymywania naczyń w czystości. Ciała z resztą też... - Mruknęła, krzywiąc się, gdy wyraźniej poczuła odór karczmarza. Ostrożnie uniosła trzymane w doni naczynie i powąchała jego zawartość. Nie był to dobry pomysł. - Widziałeś kiedykolwiek wino? Zrozumiałabym, jakbyś je chrzcił, ale to? Co to jest? Z reszta nieważne. Możesz to polać drugi raz, ale, niechaj bogowie się nad tobą zlitują, w czymś czystym!
Albinoska zawsze uważała, że nie przeszkadza jej picie i jedzenie najróżniejszych dziwactw, nawet jeśli próbowały uciekać podczas konsumpcji, ale istnieją przecież jakieś granice! Szczególnie, że nie była żebrakiem, czy kieszonkowcem. Ba! Nie była nawet byle mordercą! Od najmłodszych lat wpajano jej, że skrytobójcom należy się pewien rodzaj szacunku. Nauczono ją również, że powinna mieć swoją godność i nie zezwalać na pewne zachowania. Zdaniem Ekeny już samo spojrzenie karczmarza można by podpiąć pod zachowania, którym tolerować nie powinna. A co dopiero podanie jej byle czego w czymś niezwykle brudnym, czego największy optymista nie nazwałby szklanką.

- A niechże Cię szlag trafi! Po ile ta mocna? - Zapytała, wsuwając dłoń do sakiewki. - A jak się okaże, że niewarta ceny, to obawiam się, że Nora znów będzie miała nowego karczmarza. I czemu tu tak mało ludzi? Jakieś ważniejsze wydarzenia w mieście?
Polimorfka uznała, że skoro już jest w karczmie i płaci, może sprobować uzupełnić swoją wiedzę o aktualnych wydarzeniach w Savantram. Zerknęła dyskretnie na pozostałych gości karczmy. Zastanawiała się, co odciągnęło półświatek miasta od jedynej znanej jej karczmy w której mogli w miarę bezpiecznie napić się i ubić interesy. Oczywiście pod warunkiem, że przeżyli wypicie czegokolwiek ze szklanic, które zdawały się tworzyć własne formy życia.
- A macie tu chociaż chleb? Najlepiej taki, który da się ugryźć, nie próbuje uciekać i nie ma w sobie dodatków w guście kawałków szczura, czy jakiego robactwa.